Afscheid nemen van voetbal
Toen de vrouw van Völler “Tante Käthe” tot bondscoach maakte

Door Ben Redelings
14-05-2022 06:33

Na in totaal bijna dertig jaar bij Bayer Leverkusen stopte Rudi Völler met voetbal. De man die ze als speler “Tante Käthe” noemden, gaf Bayer een nieuw gezicht na het vertrek van Reiner Calmund. Maar de oud-bondscoach had niet altijd het touw in eigen handen.

“Absoluut niet! Als ik het mijn vrouw vertel, schopt ze me eruit!” Het was de zomer van 2000 en Rudi Völler was sportief directeur bij Bayer Leverkusen – maar de DFB had het hard nodig. Bondscoach Erich Ribbeck is niet meer acceptabel na de EM-rampen in België en Nederland en het managementteam rond Franz Beckenbauer, Uli Hoene, Karl-Heinz Rummenigge, Gerhard Mayer-Vorfelder en Reiner Calmund hebben Christoph Daum gekozen als nieuwe erkende DFB-coach . Maar er was een probleem: Daum kon en wilde de baan niet meteen aannemen. Pas volgende zomer. Er is een tijdelijke oplossing nodig. Maar wie moet het doen?

En toen, op deze mooie dag, keek Daum de groep rond met de groten van het Duitse voetbal. Zijn blik bleef op Völler gericht. “Rudi, wat is er met je aan de hand?” vroeg hij de wereldkampioen van 1990, die “geschokt” keek naar de coach van Bayer Leverkusen en de aangestelde bondscoach, “alsof ik hem zojuist had gezegd zijn snor te scheren”, herinnert Daum zich in zijn boek “Immer am Limit”. Reiner Calmund, manager van Bayer Leverkusen die toen nog een zwaargewicht was, verving de snelste: “Ok. Dan bellen we Sabrina en vragen het.”

Er zijn vreemde taferelen die zich in de zomer van 2000 moeten hebben afgespeeld toen Calmund eindelijk de telefoon pakte en de vrouw van Rudi Völler belde. Minuten later werden belangrijke beslissingen genomen voor het Duitse voetbal, Bayer Leverkusen – maar vooral voor Rudi Völler zelf – en Daum keek met “zweet op zijn voorhoofd” de nieuwe bondscoach aan: “Zo zie je er duidelijk uit als anderen beslissen over je namens.”

Legendarisch interview

Dit verhaal past niet helemaal in het beeld van de altijd zelfverzekerde, soevereine en soms opvliegende man, die door de republiek wordt gedoopt als ’tante Käthe’ vanwege de manier waarop zijn haar valt als hij speelt. “Hij was een man als Beckenbauer. Hij kon met elke vrouw kinderen krijgen – en het zou hem publiekelijk vergeven worden”, zei doelman Michael Hofmann uit 1860, enorm onder de indruk van Völler. En de wereldkampioen uit 1990 genoot het grootste deel van zijn tijd van zijn speciale status. “Er is een erger lot dan populair zijn”, zei hij ooit. Pas toen ze hem te veel prezen in de lucht, dacht hij aan deze altijd zo vriendelijke behandeling: “Op avonden als deze vraag ik mezelf soms in bed af, wat is er zo speciaal aan mij.”

De natie zou pas op 6 september 2003 een andere Völler moeten kennen. Het beroemde “Scheißdreck-Käse”-interview van de toenmalige Duitse bondscoach met Waldemar Hartmann werd breed uitgemeten in de media. “Frankfurter Allgemeine Zeitung” schreef: “Directieleden uit andere sectoren moeten niet worden gevraagd ontslag te nemen na zo’n grove mislukking; na een paar minuten afstand zullen ze beseffen dat ze ondraaglijk zijn geworden.” “Süddeutsche Zeitung” toont echter meer begrip voor verbale uitbarstingen in het bijzijn van miljoenen kijkers: “Völlers woede is geen bewijs van een dubbel bestaan ​​in termen van karakter, maar gewoon een reactie die optreedt nadat een persoon heeft gezwegen over zijn onderdrukking voor een lange tijd”.

Misschien was de reactie van Völler destijds deels te wijten aan zijn persoonlijke situatie. Omdat zijn vrouw Sabrina op deze gedenkwaardige zomerdag drie jaar eerder eindelijk haar toestemming had gegeven in een gesprek met Reiner Calmund, maar er duidelijk een ultimatum aan had gekoppeld: “In godsnaam, als dat zo is, dan moet hij het maar doen.” voor een jaar. Maar niet langer!”

Een leugentje om bestwil door Calmund

Maar Völler raakte niet uit de pas na de cocaïneaffaire met Christoph Daum. Hij bleef vier jaar de coach van DFB-Elf – en had altijd contact met Bayer Leverkusen. Omdat het hoofdstuk in zijn leven al was begonnen op het WK 1994. Calmund zei later over de ontmoeting die enkele uren duurde in de kamer van Berti Vogts in de VS: “Het zaadje was toen geplant. Ik wilde Rudi Völler koste wat kost naar Leverkusen brengen .” En kort daarna moest de manager van Bayer liegen (“ik speel dom”) toen DSF (nu Sport1) hem frontaal confronteerde met een sterk gerucht dat hij Völler net had aangetrokken van Olympique Marseille. Calmund had het zelfs net een paar minuten eerder comfortabel gemaakt op de bank – na een dag vliegen naar Zuid-Frankrijk. Het was het begin van een geweldig tijdperk dat vandaag na bijna dertig jaar eindigde.

Na het einde van zijn actieve loopbaan in 1996 kreeg Rudi Völler een geweldige kans om verbonden te blijven met voetbal op het hoogste niveau. Hij zei immers ooit: “Ik kan niet mijn hele leven zeggen: ik ben wereldkampioen, anders kan ik niets, maar ik ben er goed in!” En hoewel zijn tijd als manager bij Bayer Leverkusen titelloos bleef, is hij altijd het favoriete gezicht geweest van de club, die al jaren de ‘pillenclub’ wordt genoemd. Later werd echter besloten om “een ander concept dat “als een zware last op de schouders van de club” (Völler) ligt creatief om te vormen tot een positief en stralend licht”. “Onze ‘Werkself’-campagne. Het is het beste idee dat iemand hier heeft”, zegt Rudi Völler trots.

Zijn adoptievader en vriend Reiner Calmund verliet Bayer in 2004. Sindsdien is Völler de belangrijkste vertegenwoordiger van de club. En de man die Berti Vogts ooit beschreef als “de grootste voetbalpersoonlijkheid ooit” doet geweldig werk in het belang van de club. En dat is wat Reiner Calmund denkt, terugkijkend op het belangrijke leven van Rudi Völler als voetballer bij Bayer Leverkusen: “Ik ben een man die graag alles in populaire lijstjes sorteert. De beste restaurants, de mooiste vakantiebestemmingen, de beste vrouwen. Op lijsten De beste mensen die ik ooit heb ontmoet in de voetbalwereld, Rudi Völler was de top van de lijn. Deze persoonlijkheid naar Bayer brengen – daar ben ik nu nog steeds trots op!” En terecht. Al het beste en veel geluk met je voetbalpensioen, beste Rudi Völler!