Amy de Schutter kreeg in België het recht om te sterven nadat artsen het erover eens waren dat haar geestelijk lijden ondraaglijk was.

Amy de Schutter was in de dertig en lichamelijk gezond, maar ze kreeg het recht om te sterven wanneer ze maar wilde.

De beslissing kwam nadat drie artsen in zijn geboorteland België – waar euthanasie legaal is – het erover eens waren dat het mentale lijden veroorzaakt door depressie en autisme ondraaglijk was.

Terwijl een vooraanstaand parlementslid voorspelt dat Groot-Brittannië binnen de komende vier jaar hulp bij overlijden zal legaliseren, vertelt mevrouw de Schutter aan Becky Johnson van Sky waarom ze vecht voor het wettelijke recht om te sterven – en waarom het haar leven zou kunnen redden.

Ik ontmoette Amy de Schutter bij haar thuis in België. Hij is jong, vriendelijk en aantrekkelijk.

Terwijl we op het balkon van zijn appartement in Antwerpen kletsen, verlicht de zon de skyline van de stad. Het voelt niet goed om over de dood te praten.

Maar we hebben de reis gemaakt om Amy te ontmoeten, omdat ze ermee instemde met ons te praten over waarom ze vecht voor het wettelijke recht om te sterven wanneer ze maar wil.

Amy heeft geen lichamelijke ziektes. Hij heeft een graad in natuurkunde en schrijft boeken.

Hij heeft sinds zijn jeugd ook last van depressies en onlangs werd de diagnose autisme gesteld.

‘Ik wil niet dood, maar ik wil ook niet zo leven’, zei hij. “Momenteel zijn de omstandigheden ondraaglijk en dat zal nog lange tijd zo blijven.

“Er was altijd chaos in mijn hoofd en ik kon geen gemoedsrust vinden – nooit, nooit, nooit. Nooit ophouden.

“Ik kan mensen begrijpen die zeggen; ‘Je ziet er goed uit en je hebt een graad in natuurkunde en je hebt een mooi appartement’, maar als je me dag na dag in mijn appartement zag, keer op keer huilend, niet eens in staat om te douchen, alleen maar omdat ik overweldigd was door alles.. .

“Ik kan geen baan hebben. Ik heb niet veel geld, want als je niet kunt werken, dan…

“Je raakt steeds meer sociaal geïsoleerd. Een partner hebben is voor mij ook onmogelijk. Kinderen… voor mij is dat onmogelijk.”

Hij zei dat hij een depressie begon te ervaren toen hij 11 of 12 jaar oud was. Tijdens zijn tienerjaren bracht hij lange perioden door in psychiatrische instellingen.

“Ik heb een extreem trauma uit mijn jeugd”, zei hij.

Hij vertelde me dat hij vele malen zelfmoord probeerde te plegen.

“Veel van deze pogingen waren zeer serieuze pogingen, waardoor ik in het ziekenhuis op de intensive care moest worden opgenomen”, zei hij. ‘Mijn moeder zei altijd: ik heb je zo vaak begraven.’

Hij was eind twintig toen hij besloot hulp bij overlijden te zoeken.

In België is euthanasie sinds 2002 legaal. Het land heeft nu de meest liberale wetten ter wereld bij begeleid sterven.

Dit is een optie voor iedereen die lijdt aan ondraaglijk lijden, lichamelijk of geestelijk.

Zijn verzoek werd ingewilligd nadat drie artsen het erover eens waren dat hij aan de criteria voldeed. Dit betekent dat hij nu het recht heeft om te sterven wanneer hij maar wil.

“Ik ben heel, heel blij”, zei hij.

“In mijn geval was het voor mij ook heel belangrijk om een ​​beslissing te kunnen nemen. En mensen zeiden: ‘Oké, we begrijpen je pijn en vooral begrijpen we dat het heel belangrijk voor je is om te kunnen beslissen of je wilt het proberen of niet, en verder leven.’

‘Ik moet kunnen zeggen: oké, als ik het gevoel heb dat het heel erg slecht gaat, kan ik erover nadenken… ik kan over de datum praten, ik kan over de begrafenis praten.’

Ik vroeg of hij aan de begrafenis had gedacht.

‘Alles was gepland, zelfs met mijn ouders,’ antwoordde hij. “Voor mij doe ik dit al sinds mijn twaalfde en ik denk niet dat dit ooit zal veranderen.”

Hij is nu midden dertig en heeft nog geen overlijdensdatum vastgesteld.

Sinds hij het recht kreeg om te sterven, heeft hij nooit een zelfmoordpoging gedaan.

‘Ik begrijp dat dit een paradox is’, zei hij. “Eigenlijk heeft het mijn leven gered, omdat ik vanaf dat moment wist dat ik zou kunnen beslissen of ik door wilde gaan met mijn leven of niet.”

Hij zei dat hij dankbaar was dat hij in een land als België mocht wonen, waar hij stemrecht had.

Ik vroeg of hij kon begrijpen waarom sommige mensen zich misschien ongemakkelijk zouden voelen dat een lichamelijk gezonde jonge vrouw het recht had gekregen haar leven te beëindigen.

‘Probeer het te begrijpen, ook al druist het in tegen je eigen geloofssysteem’, zegt hij. ‘Praat met mensen die niet meer willen leven.

“Oordeel niet over de persoon die vraagt [for] dat en of het, zoals in Engeland, niet eens mogelijk is om te vragen [for] Je kunt jezelf dus afvragen: helpen we mensen hier echt of laten we mensen gewoon lijden?’

Iedereen die zich emotioneel bedroefd of suïcidaal voelt, kan voor hulp contact opnemen met Samaritans op 116 123 of een e-mail sturen naar jo@samaritans.org in Groot-Brittannië.