Als het gaat om de kwestie van de rechtsstaat in de Europese Unie, zijn Polen en Hongarije slechts het topje van de ijsberg.

In de afgelopen vijf maanden is een team van POLITICO-verslaggevers begonnen met het documenteren van gevallen van wetteloosheid in de EU over het hele blok – van zwaar vervuilende staalfabrieken op de hielen van Italië tot defecte of onveilige producten die via grote e-commerce stromen. een hub in België, voor Roemeense boeren die zonder onderscheid bijendodende pesticiden gebruiken, ook al zijn ze sinds 2018 in de Europese Unie verboden.

De verhalen die ze meebrengen uit de vier hoeken van de EU tonen een wijdverbreide strijd aan met wetten die in Brussel zijn uitgevaardigd – met reële gevolgen voor de menselijke gezondheid, privacy en het milieu.

In Taranto documenteerden Leonie Cater en Antonia Zimmermann frequente gevallen van kanker bij kinderen in de buurt van staalfabrieken waarvan herhaaldelijk werd vastgesteld dat ze in strijd waren met de EU-milieunormen. In Roemenië vond Gabriela Galindo het “tapijt van” [dead] bijen” om de verboden neonicotinoïde pesticiden te blijven gebruiken.

In Luik laten Pieter Haeck en Camille Gijs zien hoe onderbemande douanebeambten nauwelijks kunnen doen alsof ze de EU-regels voor productveiligheid handhaven op de miljoenen goederen die door grote e-commerce-hubs stromen.

In zijn werk merkt Vincent Manancourt op hoe EU-regeringen de hoogste rechtbank van het blok publiekelijk hebben aangevochten over het bewaren van gegevens.

Wat deze verhalen laten zien, is dat, afgezien van de belangrijkste voorbeelden van Polen en Hongarije, het overtreden van EU-wetten in het hele blok steeds gebruikelijker wordt, wat gevolgen heeft voor elk gebied van het Europese dagelijkse leven, inclusief dat waar burgers beschermt. hen – productveiligheid, voedselveiligheid, privacy, om er maar een paar te noemen.

Ze onderstrepen ook de geleidelijke trend naar een zwakkere handhaving van de EU-regels in het hele blok. Volgens onderzoek van Rutgers University Professor of Political Science Daniel Kelemen en University of Arizona Assistant Professor of Law and Politics Tommaso Pavone, heeft de EU sinds 2004 een gestaag afnemend aantal “schendingsprocedures”, of juridische acties die staten dwingen om te voldoen, gestart. ten gunste van een “gestructureerde dialoog” en een “proefprogramma” dat de wrijving en confrontatie tussen de Commissie en de nationale hoofdstad verminderde.

Het probleem is dat dit op zijn beurt het vertrouwen in het rechtssysteem en de wetgevende macht van de EU ondermijnt, zei Sophie in ’t Veld, een liberale EU-wetgever bij de Democratische 66-partij. met nationale overheden, niet met burgers, niet met [the European] DPR”, voegde hij eraan toe.

Met duizenden pagina’s nieuwe wet die elk jaar door Brusselse wetgevers worden aangenomen, waarschuwt di ’t Veld dat wetgeving zinloos dreigt te worden tenzij ondersteund door een sterkere handhavingscultuur. “We maken met hoge snelheid nieuwe wetten. Maar de handhaving is zwak”, zei hij.

De honger naar de gewelddadige confrontatie van de hoofdstad over de EU-wetgeving lijkt onvoldoende. In de volgende grafiek heeft POLITICO duizenden klachten geteld over de regering die de uitvoering niet naleeft of de EU-wetten overtreedt. Dit is wat we hebben gevonden.

Gemiddeld werden er in een jaar tijd ongeveer 3.600 klachten ingediend bij de Commissie, maar het aantal procedurele overtredingen nam tussen de eerste en tweede decennia van deze eeuw af.

In de loop van de jaren sinds 2002, de periode die in deze analyse in aanmerking wordt genomen, heeft Italië de meeste gevallen van schendingen verzameld, zowel in absolute aantallen als rekening houdend met het feit dat andere landen later tot de EU zijn toegetreden.