België Marc Wilmots is een van de buitenlandse voetballers die erin slaagde een merk te worden in de Bundesliga. De 53-jarige is in de bloei van zijn leven FC Schalke 04 Door fans en de media de “Battle Pig” genoemd, beschouwen de Royal Blues dit als een eretitel voor de man die ook een van de legendarische “Eurofighters” was die verrassend genoeg de UEFA Cup won in 1997. Na zijn carrière coachte hij de onderdanen van België, Ivoorkust en Iran. De laatste keer dat hij binnenkwam Marokko aan het werk was hij coach van de Kings Club Athletic in Casablance – maar alleen van november 2021 tot februari 2022. Ondanks zijn succes ging hij met pensioen. De reden: “Slechte organisatie, veel veranderingen, de Kings hadden drie presidenten en zes coaches in één jaar, pure chaos.” Hij werkt nu voor de Belgische TV – WK-verrassingsteam Marokko woensdag (20.00 uur / ZDF) in de halve finale tegen Frankrijkhij keek goed.

Lijkt de overwinning van Marokko op het WK jou een sprookje?

Marc Wilmots: Natuurlijk, maar zoals we allemaal weten, is dit geen fictie, dit is realiteit. Wat een verhaal.

Je werkte tot februari in Marokko voor de prestigieuze club Raja Casablanca, dus je kent de sfeer daar. Dacht je voor de start van het toernooi dat zo’n succes mogelijk was?

Natuurlijk niet, want er is veel onrust rondom de nationale ploeg, ondanks goede prestaties onder de Bosniër Vahid Halilhodzic en kwalificatie voor het wereldtoernooi. De coach had echter aanvaringen met verschillende leidende spelers, bijvoorbeeld met Noussair Mazraoui uit München. De dreiging is dat niet het beste team naar Qatar vliegt.

Dus ontploffen?

In Marokko kan het heel snel gebeuren. Fouzi Lekjaa, voorzitter van de federatie, kwam in actie. Verrassend genoeg heeft hij de succesvolle coach Halilhodzic zonder aarzelen en ondanks massale protesten gedumpt. Dat is hoe Walid Reragui aantrad, een fortuin vanuit het perspectief van vandaag.

De aangewezen bondscoach heeft in Casablanca lokale rivalen Wydad gecoacht. Heeft u contact met Reragui? Ken je hem persoonlijk?

Nee, het werkt niet. Wydad en de koning – zo’n constellatie in het Ruhrgebied tussen Schalke en Dortmund. Er is voorzichtigheid. Maar ik kan zijn werk van dichtbij volgen. Hij deed het goed bij Wydad, zo succesvol als hij nu is. Voor zover ik weet, is hij een gewetensvolle werker en is hij in alle opzichten trouw aan zijn zaken.

Ondanks dat hij maar een korte voorbereidingsperiode had, wist hij toch een stabiele nationale ploeg te vormen.

Doorslaggevend is dat alle nationale spelers er weer klaar voor zijn, iedereen wil terugkomen. Hij slaagde er ook in de kloof te dichten die soms bestond tussen lokale professionals en legionairs, van wie de meesten in het buitenland waren geboren. Reragui creëert een collectief. Troepen zijn één eenheid. Iedereen rent voor iedereen, iedereen vecht voor iedereen, iedereen werkt voor iedereen – letterlijk tot ze erbij neervallen, tot krampen. Het doet me denken aan Schalke, ons verhaal uit 1997 met Eurofighters.

Zie je de ongelooflijke individualist niet in het sensationele halve finalistenteam?

Dat heb ik niet gezegd. Marokko heeft bovengemiddelde individuele vaardigheden, maar ze passen bij de teamdiscipline. Achraf Hakimi, Noussair Mazraoui en verdediger Romain Saiss zijn topspelers, net als middenveldbaas Sofyan Amrabat en spits Youssef En-Nesryi, doelpuntenmaker van de golden goal tegen Portugal. Coaches hebben formaties rond dit blok gevormd waarin veel klopte.

En de tactieken zijn ontworpen om te passen bij de capaciteiten van de spelers?

Collega’s vertrouwen op veiligheid, vertrouwen op verdediging, opereren met een solide, compact blok, hopend op tegenaanvallen en enkele van de momenten die komen. De route gaat tot nu toe goed. Ik moet altijd onthouden welke tegenstander de Noord-Afrikanen daarmee voor de gek heeft gehouden. Mijn Kroaten en Belgen, Spanjaarden en ten slotte de Portugezen die de voorkeur hebben. Niet de toevallige klant, maar de elite uit Europa, die onderstreept dat Marokko terecht nog steeds op de vlucht is.

Marokko kreeg slechts één doelpunt tegen in vijf wedstrijden en dat was het eigen doelpunt van Nayel Aguerd tegen Canada. Is er meer lof voor verdedigers?

Ik zal het zo zeggen. Ik ken deze speelstijl van Schalke. “Zero must last”, zou Huub Stevens gezegd hebben. En hij had er veel succes mee. Reragui denkt er net zo over. Voor mij is hij “Huub van Atlas”. Het punt is dat ik niet kan verliezen als ik geen doelpunten incasseer. En bij het aanvallen zijn twee of drie tegenaanvallen voldoende. Het is vooral een recept dat werkt in toernooimodus, misschien minder in een volledig kampioenschapsseizoen.

Deelt u enige kritiek op deze nogal onooglijke stijl die alleen maar bedoeld is om te beschadigen?

Dat is een oude discussie. Wat heb je aan aantrekkelijk voetbal dat grote kansen creëert als er niet gescoord wordt. Iemand die zich zo gedraagt, verliest vaak en ziet er uiteindelijk uit als een dwaas. Ik zou zeggen dat de Spanjaarden uren kunnen spelen zonder te scoren met hun onschuldige gehechtheid aan de bal.

De Franse wereldkampioen coach Didier Deschamps beschreef de komende tegenstanders als een “sterk team”. Als hij geluk heeft, zei hij, kwalificeert niemand zich voor de halve finales. Zijn er meer mogelijkheden voor Marokko?

Waarom niet? Alles lijkt mogelijk. Maar ik ben realistisch. Nu ontmoette het onverschrokken Marokko een andere kwaliteit, hoewel Frankrijk het geluk had in een duel van topklasse tegen Engeland, de beste wedstrijd tot nu toe. Ze zijn op veel vlakken al van wereldklasse en moeten de finale halen, daar verwacht ik Argentinië. Dit team wil de titel aan hun leider geven. Argentinië zal alles doen voor de overwinning van Messi.

Meer nieuws over het WK 2022 in Qatar

Voor het eerst werd een Afrikaanse deelnemer in de halve finale. Hoe zie je de impuls die deze uitspraken kunnen geven aan het voetbal in het algemeen op het continent?

Ik denk dat alle Afrikaanse landen dat willen navolgen. Het versterkt het zelfvertrouwen, want vroeger was er veel om over na te denken als Afrikanen faalden.

Hoe zou u het competitieniveau in Marokko beoordelen?

Allereerst: Marokko leeft voetbal, Marokko houdt van voetbal, dit land is gek op voetbal. Iedereen heeft gezien in welke waanzin de fans terechtkwamen in Qatar. En de koning doet mee, is de grootste fan. Hij investeert miljoenen in academies en opleidingscentra. Wat betreft de vraag: Casablanca, het epicentrum van het voetbal, is heel anders dan de meeste Afrikaanse velden. Voetbal is Europa. De spelers zijn technisch goed, het niveau is als strandvoetbal in Latijns-Amerika. Wat ontbreekt, is de fysieke training om het talent naar een andere staat te tillen. In Europa opgeleide Marokkanen hebben daar een groot voordeel.