LONDEN – Italië helpt retailers bij het openen van chocolade- en ijswinkels in heel Azië. Verenigde Staten bieden leningen aan voor uitbreiding van strandhotels in Haïti. België steunde de film La Tierra Roja, een liefdesverhaal dat zich afspeelt in het Argentijnse regenwoud. En Japan financiert een nieuwe kolencentrale in Bangladesh en een luchthavenuitbreiding in Egypte.

De financiering voor de vijf projecten bedroeg in totaal US $ 2,6 miljard (S $ 3,5 miljard), en alle vier de landen verantwoordden hun steun als zogenaamde “klimaatfinanciering” – subsidies, leningen, obligaties, aandeleninvesteringen en andere bijdragen bedoeld om ontwikkelingslanden te helpen bij het terugdringen van uitstoot en aanpassen aan een opwarmende wereld.

Ontwikkelde landen hebben toegezegd om in totaal 100 miljard dollar per jaar aan dit doel te besteden, wat ze bevestigden tijdens de klimaatbesprekingen in Parijs in 2015. Dankzij de financiering werden Japan en de Verenigde Staten twee van de vijf grootste bijdragers genoemd.

Hoewel kolenfabrieken, hotels, chocolaterieën, films en luchthavenuitbreidingen geen inspanningen lijken te zijn om de opwarming van de aarde tegen te gaan, is er niets dat de regeringen die ze financieren ervan weerhoudt om ze aan de Verenigde Naties te rapporteren en ze als hun totale bijdrage te beschouwen. .

Daarmee overtreden ze geen regels. Dat komt omdat de toezegging geen officiële richtlijnen bevat voor welke activiteiten tellen als klimaatfinanciering. Hoewel verschillende organisaties hun eigen standaarden hebben ontwikkeld, stelt het ontbreken van een uniform verantwoordingssysteem landen in staat om hun eigen standaarden te creëren. Het VN-secretariaat voor klimaatverandering vertelde Reuters dat het aan landen zelf is om te beslissen of ze uniforme normen toepassen. Ontwikkelde landen weigeren dit te doen.

“Dit is wilde, wilde westerse financiering”, zei de heer Mark Joven, staatssecretaris van financiën voor de Filippijnen, die het land vertegenwoordigt bij VN-klimaatbesprekingen. “Kortom, wat ze ook klimaatfinanciering noemen, is klimaatfinanciering.”

De vier landen behouden hun programma’s als stemmen. Japanse functionarissen beschouwen de elektriciteits- en luchthavenprojecten als groen omdat ze schonere technologieën of duurzame kenmerken bevatten. Een Amerikaanse functionaris zei dat het hotelproject was berekend omdat het regenwaterbeheersing en stormbeschermingsmaatregelen omvatte. Een woordvoerder van de Belgische regering verdedigde het tellen van de subsidie ​​voor de regenwoudfilm als klimaatfinanciering, omdat de film ontbossing aanstipt, een oorzaak van klimaatverandering. Een Italiaanse regeringsfunctionaris zei dat Italië bij al zijn financiering rekening wil houden met het klimaat, maar ging niet in op hoe chocoladewinkels dat doel bereiken.

Ontwikkelde landen rapporteerden meer dan 40.000 directe bijdragen aan financiële doelstellingen, in totaal meer dan US $ 182 miljard, van 2015 tot 2020, het meest recente jaar waarvoor gegevens beschikbaar zijn. In een poging om te begrijpen hoe het geld werd besteed, onderzochten verslaggevers van Reuters en Big Local News, een journalistiek programma aan Stanford University, de duizenden documenten die landen bij de Verenigde Naties hadden ingediend om bijdragen te documenteren.

Het gebrek aan transparantie van het systeem maakt het onmogelijk om te weten hoeveel geld er wordt uitgegeven aan inspanningen die daadwerkelijk helpen de opwarming van de aarde en de gevolgen ervan te verminderen.

Landen zijn niet verplicht om projectdetails te rapporteren. De beschrijvingen die ze geven zijn vaak vaag of onbestaande – zo erg zelfs dat ze in duizenden gevallen niet eens aangeven naar welk land het geld gaat. Zelfs de in het rapport genoemde ontvangende landen kunnen soms niet zeggen hoe het geld wordt besteed.

“Je kunt het geld niet echt volgen, het geld volgen, de impact volgen”, zegt dr. Romain Weikmans, een senior onderzoeker gespecialiseerd in klimaatfinanciering aan het Finse Instituut voor Internationale Zaken.

Het probleem is niet universeel. Verschillende landen, zoals het VK, Canada en Nederland, dienden gedetailleerde rapporten in, en Reuters telde tientallen miljarden dollars aan uitgaven van ten minste 33 landen die in overeenstemming zijn met de gestelde klimaatdoelstellingen. Dat omvat investeringen in hernieuwbare energie en projecten die weerstand bieden tegen natuurrampen.

Maar de miljarden aan uitgaven zijn nauwelijks gedocumenteerd, ook niet van de grootste financier van Japan, die goed is voor bijna een derde van de tot nu toe toegezegde fondsen. Ambtenaren van het Japanse ministerie van Buitenlandse Zaken, dat toezicht houdt op de bijdragen aan de klimaatfinanciering, weigerden in te gaan op de financieringsbeslissing van het land. Het land heeft kritiek gekregen van activisten en andere landen omdat het in zijn totale projecten projecten opneemt die afhankelijk zijn van fossiele brandstoffen of de uitstoot verhogen. Japanse functionarissen stellen dat ontwikkelingslanden projecten op het gebied van fossiele brandstoffen nodig hebben die afhankelijk zijn van schonere technologieën terwijl de wereld overgaat op alternatieve energiebronnen.

Met het doel het geld te volgen, vroegen Reuters en Big Local News 27 landen om details over de financiering die ze rapporteerden aan de Verenigde Naties, onderzochten ze openbare documenten en spraken ze met ngo’s en anderen die betrokken waren bij de gerapporteerde projecten. Journalisten vergeleken ook VN-rapporten met informatie van andere instanties, zoals de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO), een groep die de meeste welvarende landen vertegenwoordigt.

De review is goed voor ongeveer 10 procent van de totale rapporten aan de Verenigde Naties. Het blijkt dat minstens 3 miljard dollar niet wordt uitgegeven aan zonnepanelen of windmolenparken, maar aan kolencentrales, luchthavens, misdaadbestrijding of andere programma’s die weinig of niets doen om de gevolgen van klimaatverandering te verzachten. Vijf klimaatexperts – waaronder universiteitsprofessoren, onderzoekers en overheidsfunctionarissen die zich bezighouden met klimaatfinanciering – waren het erover eens dat de door Reuters geïdentificeerde projecten weinig of geen directe link hadden met klimaatverandering.

Meer dan 65 miljard dollar wordt zo vaag gerapporteerd dat het onmogelijk is om te zeggen waarvoor het geld is betaald. Sommige bankbiljetten vermelden niet eens naar welk continent het geld is verzonden. En er werd meer dan $ 500 miljoen gerapporteerd voor projecten die later werden geannuleerd zonder dat er geld werd betaald. Landen claimen nog steeds die financiering voor hun toezeggingen voor klimaatfinanciering.