“De verplichting om uw handicap te ‘opnieuw beoordelen’ wanneer u naar een ander EU-land verhuist, legt een onnodige last op voor personen met een handicap – bureaucratie, verloren tijd en ongewenste steun”, vertelde Yannis Vardakastanis, voorzitter van het Europees Forum voor Handicap (EDF) aan EUobserver.

In Nederland of Denemarken bedoelen mensen met een beperking gemiddeld zo’n 10%. € 20.000 extra kosten per jaar. In Zweden ligt dit cijfer rond de € 23.000.

Zonder steun vanaf dag één is mobiliteit bijna een luxe geworden die maar weinig mensen zich kunnen veroorloven zonder gezinssteun of substantiële financiële middelen.

Naast de fragmentatie van de systemen voor de beoordeling van handicaps in Europa, die veel mensen ontmoedigt om naar landen te verhuizen, moeten ze ook in aanmerking komen voor steun.

“EU-burgers met een handicap zijn fundamenteel afhankelijk van de goede wil van elk land wanneer zij naar het buitenland verhuizen, omdat de EU-wetten met betrekking tot de coördinatie van de sociale zekerheid onvoldoende zijn”, vertelde Haydn Hammersley, coördinator van het sociaal beleid van EDF, aan EUobserver.

Sommige landen eisen bijvoorbeeld een minimale verblijfsduur om toegang te krijgen tot bepaalde socialezekerheidsdiensten of -uitkeringen.

Volgens de regelgeving inzake de coördinatie van de socialezekerheidsstelsels moeten sociale uitkeringen die afhankelijk zijn van eerdere bijdragen rekening houden met bijdragen die in voorgaande lidstaten zijn betaald.

In december 2016 stelde de Europese Commissie een voorstel voor herziening van wet- en regelgeving op het gebied van de sociale zekerheid coördinatie, maar nog steeds vastgelopen in de discussie.

Bovendien kunnen werkgevers, totdat het nieuwe woonland de handicap erkent, geen aanspraak maken op vergoeding van redelijke huisvestingskosten, zoals aanpassingen aan de werkplek of ondersteunende technologie, en meer.

Iets soortgelijks overkwam Alejandro, een blinde die bijna tien jaar geleden van Spanje naar België verhuisde om voor een organisatie voor de rechten van gehandicapten te werken.

Vervolgens moest hij enkele maanden gerechtelijke procedures ondergaan bij de Franstalige gemeenschap in België en vervolgens bij de Belgische federale overheid om zijn handicap te laten erkennen en vergoed te krijgen voor onderzoeken die hem in staat stelden zijn werk zonder vergunning uit te oefenen. moet zijn zicht inspannen.

In dit geval is alleen screening vereist, maar hoe meer ondersteuning iemand nodig heeft, hoe kleiner de kans dat hij in het buitenland kan studeren of werken zonder vroegtijdige toegang tot de diensten en voordelen die hij nodig heeft in zijn nieuwe land van verblijf.

Voor Kamil, die oorspronkelijk uit Griekenland komt, was de mogelijkheid om rechtstreeks bij zijn Belgische bedrijf te gaan werken niet eens een optie vanwege de moeilijkheden waarmee hij te maken kreeg. Hij maakt gebruik van een rolstoel en heeft 24 uur per dag persoonlijke assistentie nodig, evenals redelijke aanpassingen en behoud van zijn sociale uitkeringen.

“Als je naar een ander land verhuist, is het alsof je alles kwijtraakt en opnieuw moet beginnen, wat meestal erg tijdrovend en ingewikkeld is,” hij zegt.

Aangezien de eerste paar maanden een proefperiode kunnen zijn, vergroot het niet krijgen van deze steun de kans op baanverlies of slechte prestaties.

“Om de bewegingsvrijheid goed te kunnen uitoefenen, moeten landen… automatisch de bestaande handicapstatussen erkennen”, benadrukt Hammersley.

Als dit niet het geval is, moet op zijn minst de periode daartussen gedekt worden, eist het EDF.

Woensdag (6 september) heeft de commissie haar voorstel ingediend EU-gehandicaptenkaart om de erkenning van personen met een handicap in de hele EU te garanderen en hen toegang te bieden tot diverse diensten of voordelen op het gebied van cultuur, recreatie of zelfs vervoer.

Dienstverleners in alle lidstaten zullen deze voordelen vrijwillig kunnen aanbieden, maar het is nog niet duidelijk wat er in het voorstel zal worden opgenomen, dat naar verwachting de vorm zal aannemen van richtlijnen of verordeningen.

In het beste geval (wat activisten niet hadden verwacht) zal de EU-gehandicaptenkaart deze overgangsperiode overbruggen, omdat het veel tijd en bureaucratie kost voordat mensen met een handicap in het buitenland kunnen werken of studeren voordat ze toegang krijgen tot hun rechten. hun handicap wordt opnieuw beoordeeld.

“We hebben een EU nodig waarin mensen met een handicap niet langer bang zijn om kansen te zoeken”, aldus Hammersley.