Het Duitse nationale team begon voor het eerst op het Landhof Basel op 5 april 1908 met een 3:5 tegen Zwitserland. Velen waren anders: staatsbonden nomineerden spelers volgens hun teams, er waren geen bondscoaches, spelers kenden elkaar in treinen, in hotels of in kleding. Voor de wedstrijd zijn we naar de dierentuin geweest en “opgefrist met een pint”, zoals ze zeggen.

Nadat de nationaal-socialisten in 1933 de macht grepen, viel het voetbal in de klauwen van het onmenselijke nazi-regime. Internationale wedstrijden worden vergezeld van een Hitlergroet en een hakenkruis. De DFB “coördineerde” snel en de Joodse leden werden uit de Duitse club gezet.

Julius Hirsch, een joods international die in 1912 voor het eerst vier doelpunten scoorde tegen Nederland, stierf in 1945 in het concentratiekamp Auschwitz. Sinds 2005 reikt de DFB prijzen uit ter ere van hem.

Misschien was geen enkele overwinning zo opmerkelijk als op 4 juli 1954: in de WK-finale tegen Hongarije zorgde een ogenschijnlijk ongelooflijke 3:2 van Helmut Rahn uit een hinderlaag voor naoorlogs optimisme buiten de sport. Het “Berne Miracle” werd een symbool van het economische wonder van de naoorlogse periode.

De wijsheid van een Sepp Herberger en de nederigheid van een Fritz Walter worden al snel verstrengeld met identiteitsvormende mythen met blijvende geldigheid.

Elke wereldtitel is een revival-ervaring voor zijn eigen tijd. Toen Franz Beckenbauer op 7 juli 1974 in het Olympisch Stadion van München de gouden beker in ontvangst nam nadat hij Nederland met 2-1 had verslagen, had een generatie enorm getalenteerde hun buitengewone positie gekroond. De basis was twee jaar eerder gelegd met de allereerste overwinning op het EK, toen een elftal onder leiding van Günter Netzer zelfs op de heilige grasmat van Wembley een inspirerende show neerzette.

Een recordinternational Lothar Matthäus (150 optredens) leidde een divers team naar het WK 1990, dat zeker niet foutloos was, waar Duitsland zich kort na de hereniging bevond. Andreas Brehme scoorde op 8 juli 1990 in Rome een penalty tegen Argentinië om de stand op 1-0 te brengen. En teambaas Beckenbauer schreed als een stralend licht over het gazon.

Misschien heeft een nationaal team nog nooit zo efficiënt gespeeld als die onstuimige 7-1 halve finale tegen Brazilië op het WK 2014, toen de bekwaamheid van Duitsland vooral werd gedemonstreerd door een onverdiend zegevierend gehuil in een zee van tranen los te laten. Belo Horizonte.

Zo trakteerde de wereld Duitsland ook op zijn vierde ster toen Mario Götze op 13 juli 2014 zijn gouden moment beleefde in de verlenging tegen Argentinië. Na die sprookjeszomer van 2006 hebben nu ook Philipp Lahm en Bastian Schweinsteiger hun loopbaan bekroond met een titel.

Het niet-aanvalsverdrag tussen Duitsland en Oostenrijk op het WK van 1982 (“Shame of Gijon”), de uitzetting van Uli Stein op het WK van 1986 (“Soep Kasper”), het Stefan Effenberg-schandaal op het WK van 1994 (” Stinkefinger”) werden gelukkig onderdrukt.

Toen Duitse hooligans tijdens het WK 1998 de Franse agent David Nivel in coma sloegen, overwoog DFB-voorzitter Egidius Braun serieus om het nationale team terug te trekken uit het toernooi.

Het Duitse nationale team faalde in drie toernooien met het WK 2018, het EK 2021 en het WK 2022. In Qatar ging het team verloren tussen de kleurrijke verbanden en fatale verdedigingsfouten, politieke debatten en gemiste kansen.

De lijm die DFB-verkiezingen in de loop der jaren hebben gebracht, lijkt de afgelopen jaren te zijn versleten vanwege de afstand tot de basis. Nu moet EM 2024 de cohesie in eigen land herverdelen.