We weten op dit moment nog steeds niet wie de auteur van de feiten is. In Tokio loopt het onderzoek. Maar de boosdoener is voor hun eigen rekening: ondanks hun inspanningen is de Belg Peter Genyn de Paralympische kampioen op de 100m in de categorie T51. Deze categorie komt overeen met een totale aanval op de onderste en bovenste ledematen en de romp. In 1990, toen hij 14 jaar oud was, sprong hij in een ondiep zwembad, waarbij hij zijn nek brak en quadriplegie veroorzaakte.

Voorafgaand aan deze kroning begon zijn affaire slecht. Twee uur voor de finale vond de Belg zijn rolstoel volledig beschadigd: “45 minuten voor de warming-up had ik drie lekke banden en was mijn skelet gebroken. Pure sabotage. Men moet een enorme angst hebben, een lafaard! »De Belgische kampioen zegt in de microfoon Radio België Sporza. Hij zette zijn getuigenis voort in de rubriek voor het Belgische dagblad “Le Soir”.

“Gelukkig bleef iedereen om me heen rustig, want ik viel flauw toen ik mijn stoel zag. Verschillende Nederlanders en leden van de technische dienst van het stadion kwamen me helpen. “Iedereen ging toen naar geïmproviseerde doe-het-zelf om de stoelen in goede staat te brengen: ‘We hebben enkele delen van de andere stoelen gevonden’, zei de Paralympische kampioen. We hebben alles in elkaar gezet met ducttape.De stoel was niet perfect, maar het was genoeg. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt en ik heb er nog nooit van gehoord, zelfs niet onder valide mensen. Dit is ongehoord. Ik ben erg trots en blij dat ik op iedereen kan rekenen, ook op de andere afgevaardigden. Eindelijk werd de stoel vastgemaakt met plakband… Het was zo ontroerend om te winnen gezien de omstandigheden. Ik heb het nog nooit meegemaakt. Ik denk dat het komt omdat een van mijn tegenstanders een hekel heeft aan verliezen. Ik weet niet wie het is. “

Weer een Belgisch sabotageslachtoffer

Het meest interessante aan dit verhaal is dat een andere Belg, die zich ook kwalificeerde voor de finale – hij eindigde als derde – zijn rolstoel voor de race in dezelfde staat aantrof. Roger Habsch vertelt: “Toen ik na de training mijn stoel ging zoeken en we beseften dat mijn stoel gesaboteerd was. De wielen waren niet meer uitgelijnd, dus duwen was onmogelijk. Het is dus extra druk om tegen jezelf te zeggen dat je niemand kunt vertrouwen. Het is jammer om daar alleen voor de sport te komen. We kunnen elkaar steunen maar nee, sommigen zien dat anders. Dit is echt triest. Als ik een vermoeden heb? Ik noem geen namen, maar we hebben wel wat ideeën. “

Au micro de la RTBF, Pascale Henkinbrant, Coach Habsch voegde aan al zijn afschuw toe: “Dit is gek, dat hebben we nooit geweten. De eerste nacht vonden we zijn stoel met een lekke band, we dachten dat het kon gebeuren, het zou gewoon per ongeluk kunnen zijn. We hebben het gerepareerd, maar de volgende dag ontdekten we dat de stoel volledig uit de pas liep. Het wiel heeft er absoluut niets mee te maken, behalve dat het frame volledig niet verstelbaar is.

Daar zeiden we tegen onszelf dat het duidelijk sabotage was. Toen ik zijn stoel zag, zei ik tegen mezelf, verdomme, hij is dood, hij kan nooit rennen. Gelukkig vonden we het op donderdag en hadden we dus tijd om het op te lossen. We willen er niet te veel over praten, want het gebeurde op dezelfde avond als de overlast van Joachim Gérard. We zeggen tegen onszelf dat het leven nog steeds belangrijker is dan een stoel die niet in het midden staat. Maar nu we hebben gehoord dat de stoel van Peter Genyn ook gesaboteerd is, vinden we dat we erover moeten praten.. »