In “Close Up” vertelt de Belgische regisseur Lukas Dhont het verhaal van een hechte vriendschap tussen jongens die op gruwelijke wijze uit elkaar gaan. Een hartverscheurende film over de kracht van druk om te conformeren in een samenleving met gestandaardiseerde genderbeelden. Close werd onlangs genomineerd voor een Oscar voor Beste Buitenlandse Film.
Einde van plezier
Iedereen droomt van zo’n vriendschap: intiem, intiem en liefdevol. Rémi en Léo zijn al sinds hun kindertijd onafscheidelijk. Ze dartelden in de natuur, lieten hun fantasie de vrije loop, lachten samen en als ze ’s avonds vrolijk in bed vielen, vielen ze lekker tegen elkaar aan in slaap.
De grote pret eindigde toen de twee op 13-jarige leeftijd naar de middelbare school gingen. Hier babbelen de jongens luidkeels over voetbal en slaan ze elkaar in elkaar met hun machohouding. Individualiteit en verbeeldingskracht hebben geen plaats in deze omgeving. Te dichtbij ziet er verdacht uit.
Anders zijn vergt moed
In “Close” vertelt de 31-jarige Belg Lukas Dhont een memorabel verhaal over gestandaardiseerde genderbeelden en hoeveel macht die uitoefenen op jongeren. Vooral bij het begin van de puberteit, wanneer de seksuele identiteit voor het eerst in het spel komt, begint het broze zelfvertrouwen al snel te wankelen.
Een betekenisvolle blik, een paar domme opmerkingen – er is moed voor nodig om anders te zijn. Leo heeft het niet. Omdat hij er echt bij wil horen, gaat hij met een van zijn nieuwe klasgenoten naar de ijshockeytraining. Hij hield plotseling afstand van Rémi, die hem hard sloeg.
omgaan met verlies
Zo ingetogen en subtiel als de toon van de film tot dan toe, is wat Lukas Dhont vlak voor de helft laat gebeuren ineens opvallend: Rémi pleegt zelfmoord en Léo staat daar – niet in staat om te rouwen om zijn beste vriend en verpletterd door schuldgevoelens.
De tweede helft van de film verbeeldt deze verlamming na het overlijden van een dierbare: emotionele onderdrukking, het mechanisch functioneren van het dagelijks leven, het onvermogen om met anderen over verlies te praten.
Zeer trieste en ontroerende film
“Close” is een intieme film die je huid raakt juist omdat hij elke vorm van sentimentaliteit schuwt. Lukas Dhont vindt een sterke beschrijving voor de processen die daarin plaatsvinden. En de twee jonge acteurs spelen het van buitenaf getriggerde proces van vervreemding op hartverscheurende wijze na. Hier hoeft niet veel over gezegd te worden. Het meeste werkt door middel van uiterlijk, kleine gebaren en relaties tussen lichamen.
Net als in Dhonts vorige film “Girl”, zou je kunnen zeggen dat de regisseur erg geïnteresseerd was in de choreografie. “Close” is een diep trieste film over de kracht van druk om te conformeren in een samenleving met gestandaardiseerde genderbeelden. En een pleidooi om vriendschap te beschouwen als een van de kostbaarste geschenken van het leven.
“Sluiten” fragment door Lukas Dhont, van 26.1. in de bioscoop
“Koffie pionier. Analist. Algemene muzieknerd. Bacon maven. Toegewijde organisator. Ongeneeslijke internetninja. Ondernemer.”
