Engelhardts neo-professionele blog

Door Felix Engelhardt

20/04/2023 | (rsn) – Sinds mijn laatste deelname na Strade Bianche is er veel tijd verstreken en is er veel gebeurd – van de eerste professionele overwinning tot serieuze dipjes in de training. Maar ik zal je in volgorde vertellen hoe de afgelopen weken zijn verlopen.

Op het trainingskamp in Spanje probeerde ik me zo goed mogelijk voor te bereiden op de volgende races. Bij Il Semper Alfredo besefte ik dat ik goede benen had. Het team had ook de verwachting dat ik voor resultaat moest rijden, want de wedstrijd was niet erg sterk. Natuurlijk stonden er nog andere World Teams aan de start, maar geen absolute toppers.

Ik voelde me de hele dag goed, maar er waren ook een paar valpartijen op de afdalingen, maar dan moet je een beetje geluk hebben – en misschien ook een beetje redelijk zijn en niet aanvallen op de afdalingen. Sommigen hebben het geprobeerd en betaalden ervoor door te vallen.

Uiteindelijk haakte ik mezelf in de leadout van Team Bardiani, ze leverden me min of meer perfect af. Ik heb nog steeds goede benen in de sprints en dat ik heb weten te winnen is natuurlijk geweldig. Dat had ik niet verwacht, om iets te winnen in mijn eerste jaar als prof. Uitzonderlijk.

Maar veel tijd om te vieren was er niet, want kort daarna reed ik in een Coppi e Bartali. Het ging heel goed, ik miste alleen de laatste paar procent van de klim. Daarnaast heb ik de afgelopen vier jaar geen tijdrit gereden, behalve een ploegentijdrit, dat merk je. Het is een beetje gênant, maar de vorm is echt goed.

De auto moet 80 of 90 km/u hebben

Twee dagen na Coppi e Bartali volgde de lage treffer. Tijdens de training werd ik aangereden door een auto, in een van de tunnels rond het Gardameer. Ondanks de lichten en alle voorzichtigheid werd ik met vrij hoge snelheid van achteren aangereden. Mijn fibula was behoorlijk gebroken en geslagen omdat de auto waarschijnlijk 80 of 90 km/uur reed. Gelukkig is mij verder niets overkomen. De chauffeur stopte niet eens, maar een andere fietser uit Zuid-Tirol hielp me met het opzetten.

Ik bracht tijd door in een ziekenhuis in Italië waar geen breuken werden vastgesteld. Toen het daarna nog steeds niet beter ging, hebben ze in Duitsland nog een keer gecontroleerd, en daar bleek dat zijn kuitbeen in ieder geval gebroken was. Het deed pijn, maar ik kon vrij snel weer trainen. Vier dagen later zat ik weer op de fiets.

De valpartij was niet ideaal voor verdere voorbereiding, maar ik kon in ieder geval rijden en voelde me veel beter op de motor dan tijdens het hardlopen, waar ik nog steeds beperkt was. Maar op de fiets is het relatief goed.

Zo blij om snel weer te racen

Dat gezegd hebbende ben ik tevreden met hoe de volgende rondreis naar Sicilië is verlopen, ook voor mij waren er geen verrassende resultaten. Maar ik voelde me weer redelijk goed op de lange bergetappe, dus ging ik optimistisch naar Reggio Calabria, waar we als enige WorldTeam aan de start stonden.

Eerst dachten we dat het een sprinterrace zou worden. Maar het Eolo – Kometa-team deed al snel een sleutelklus en verhoogde de klim op volle toeren om hem selectief te maken voor Vincenzo Albanese. Ze haalden de finish niet, dus ging het na de laatste klim vreselijk mis. Iedereen zag ons in de finale dus het was erg moeilijk. Ik moest ook een paar gaten dichten en hoewel Kevin Colleoni en ik het goed deden, was het uiteindelijk niet genoeg.

Het is een combinatie van niet meer 100 procent zijn, veel moeten investeren in de sprint en dan te vroeg beginnen en dat slijt uiteindelijk. De vierde plaats stelde niet teleur, maar een podium was leuk geweest. Winnen vereist altijd een beetje geluk en de gewenste vorm van de dag. Het belangrijkste is dat ik heel blij ben dat ik zo snel na de crash weer kan racen.

Mur de Huy: De smerigste 500 meter in de wielersport

Woensdag heb ik Waalse Pijl vervangen. Helaas verliep de race niet goed voor ons omdat we elkaar als team een ​​beetje misten. Anders kan ik misschien resultaten boeken. Uiteindelijk zijn we richting Matteo Sobrero gereden omdat de laatste kilometers een grote puinhoop waren. Hij is in topvorm en verdient echt zijn kans.

Ik zou de Waalse Pijl omschrijven als een klassiek Ardens ras. Gewoon een wasmachine met een smalle en steile weg, erg luidruchtig. Maar racen in België heb ik altijd cool gevonden. Er staan ​​toeschouwers langs de weg en er is altijd actie in de races. Mur de Huy rijden is een geweldig gevoel. Het was de meest walgelijke 500 meter in de wielersport, ik heb er een halve eeuwigheid over gedaan. Als je naar beneden rijdt, denk je: zo erg valt het niet mee. En dan kijk je nog 300 meter, nog 200 meter en denk je: oh jee, dat is een heel eind daarboven. Maar het was echt een coole ervaring en ik voel me echt goed in de race. Ik wil er de komende jaren vaker mee gaan rijden.

Vervolgens ga ik op 1 mei naar Eschborn Frankfurt, daarna neem ik een maand vrij tot de Brussels Cycling Classics begin juni, gevolgd door Gippingen en de Tour de Suisse. Het is dus een voorzichtige escalatie en we zullen zien wat er in het laatste deel van het seizoen gebeurt. Ik heb waarschijnlijk een kleine pauze in juli. Het team plant samen met mij plannen voor de lange termijn en wil niet overhaasten. Voor mij gaat het erom dat ik vooraan kan eindigen in de kleinere races. Om dit te kunnen implementeren in de grote races is nog ver weg.

Er is niet veel veranderd na mijn eerste professionele overwinning. Vanaf het begin heeft het team vertrouwen in mij en een leidende rol gesteld. Maar voor jezelf bewijzen dat je het kunt, geeft een heel goed gevoel. Het versterkt het hele teamwork weer. Ik ging naar Jayco voor kansen en vrijheid, maar aan de andere kant bracht het ook bepaalde hoop. Als je het kunt betalen, des te beter.

Groeten
Jouw Félix