Toen de scheidsrechter het laatste fluitsignaal blies van de wedstrijd tussen Polen en Argentinië, wisten de Poolse spelers nog steeds niet zeker of ze zich zouden kwalificeren of niet, gezien het feit dat de wedstrijd Mexico-Saoedi-Arabië aan de gang was. Op een bepaald moment waren Polen en Mexico alleen gescheiden door het aantal gele kaarten dat ze in de groepsfase verzamelden – Polen had vijf tegen Mexico’s zeven – en coach Michniewicz drong er wanhopig bij zijn ploeg op aan om geen last-minute overtreding te begaan.

Een laat doelpunt van Saoedi-Arabië betekende dat hun wedstrijd in het Stadio Lusail op 2-1 eindigde in het voordeel van Mexico, wiens doelsaldo met één verschil daalde naar Polen.

Daarom eindigde Polen, ondanks het verlies van Argentinië, als het gelukkiger team op de avond toen het team zich kwalificeerde als tweede in de groep – met een voorsprong op doelsaldo van Mexico.

Volgens de richtlijnen van het WK-bestuursorgaan zijn er verschillende criteria om te bepalen welk team doorgaat naar de knock-outfase.

1. Punten: De eerste manier is het team met de meeste punten. Elk land krijgt drie punten voor een overwinning, één punt voor een gelijkspel en nul punten voor een verlies. Als twee of meer teams de groepsfase eindigen op dezelfde punten, dan kijkt de overheid naar de tweede regel, namelijk doelsaldo.

2. Doelsaldo: Als de teams gelijk zijn in punten, kwalificeert het team met het hoogste doelsaldo – totaal aantal gescoorde doelpunten minus tegendoelpunten – zich. Het laatste team dat de gevolgen onder ogen zag, was Portugal in 2014 toen ze achter de VS eindigden en de tweede plaats in hun groep behaalden.
Als niets de teams scheidt na regel 1 en 2, wordt gekeken naar het derde criterium.

3. Gescoorde doelpunten: Deze regel werd het beroemdst toegepast in 1982, toen Italië en Kameroen vastzaten op punten en doelsaldo, maar het Europese team schoof op omdat ze nog een doelpunt hadden gescoord. Italië won dat WK. Een ander gedenkwaardig voorbeeld was in 1994, toen Mexico, Ierland, Italië en Noorwegen eindigden met hetzelfde aantal punten (elk 4) en hetzelfde doelsaldo (0). Mexico won die groep omdat ze meer doelpunten (3) scoorden dan alle andere.

4. Head-to-head: Als de teams na de eerste drie regels gelijk staan, is de volgende stap om te kijken naar het totale aantal punten van onderlinge wedstrijden tussen de betrokken teams. Drie dingen worden hier bekeken (in deze volgorde): gewonnen punten in onderlinge wedstrijden, doelsaldo en gescoorde doelpunten. Het team met het beste record gaat door.

5. Fair play record: Als de teams niet gescheiden kunnen worden, wordt gekeken naar het fair play record. Elk team krijgt een ‘gedragsscore’ toegewezen, waarbij één punt wordt afgetrokken voor elke gele kaart die ze krijgen, twee punten voor een rode kaart die ze krijgen na twee gele kaarten en vier punten voor een regelrechte rode kaart. Het team met de laagste score gaat door naar de knock-outfase. Op het WK 2018 versloeg Japan onder deze regel Senegal. De twee teams kunnen op geen van de bovenstaande criteria worden gescheiden. De fairplayscore van Japan van -4 is beter dan die van Senegal, die -6 bedroeg.

Toen gezel Niklas Fullkrug de beslissende gelijkmaker maakte tegen Spanje en zondag een 1-1 gelijkspel opleverde, slaakten Duitse voetbalfans over de hele wereld een zucht van verlichting. Het doel is geen heldendaad. Hij hield ze gewoon aan de gang om gênante WK-uitschakeling te voorkomen. Donderdag wacht hen een wedstrijd die ze moeten winnen tegen Costa Rica, net als de ‘gouden generatie’ van België tegen Kroatië. De ploeg van Roberto Martinez beleefde een vreselijk WK, slaagde er niet in om veel te creëren in hun eerste twee wedstrijden, hun sterspeler noemde hen “te oud” om het toernooi te winnen, berichten over kleedkamerverschijningen en een nederlaag tegen Marokko met 2-0. Overwinning, en alleen overwinning, zal genoeg voor hen zijn. (LEZEN)