Taal is een belangrijk onderdeel van het voetballen. Coaches geven instructies aan spelers en teamgenoten om op het veld met elkaar te praten.

Je vraagt ​​je misschien af: hoe communiceert het meertalige Belgische team?

Bronnen zeiden dat de spelers in de kleedkamer geen Nederlands of Frans maar Engels spraken, om de perceptie te vermijden dat de ene taal boven de andere wordt verkozen.

Ze spreken ook Engels op het veld, wat donderdagavond velen in de Britse pers verraste tijdens hun wedstrijd tegen Engeland.

De meerderheid van de Belgen zijn Nederlandstaligen en wonen ten noorden van het Vlaams. Het grootste deel van de bevolking spreekt Frans, en er is een kleine Duitstalige gemeenschap.

Deze kloof is te zien in de moedertaal van de sterspelers van het Belgische nationale team.

Manchester City-spelmaker Kevin De Bruyne is een Nederlandstalige taal uit Gent in de Vlaamse regio, terwijl Chelsea-aanvaller Eden Hazard een Franstalige is uit Wallonië.

De kwestie van de taal en het Belgische voetbalteam is al eerder ter sprake gekomen.

Tijdens een persconferentie in 2014 spraken verdedigers Thomas Vermaelen en Axel Witsel in verschillende talen, Vermaelen in het Nederlands en Witsel in het Frans.

Een woordvoerder van de Belgische voetbalbond zei tegen de New York Times dat ze “interviews apart regelden voor Frans- en Vlaamstaligen”.

In veel landen kan dit als vreemd worden beschouwd, maar in België is alles verdeeld per taal: van politieke partijen tot scholen, tijdschriften en kranten.

Het land heeft ook veel migranten die geen Nederlands of Frans als moedertaal spreken, dus Engels kan ook worden gebruikt om hen te integreren.

In feite zorgt de etnische diversiteit van het team – verschillende spelers komen uit migrantenfamilies – voor een interessante mix van talen en een breed scala aan taalvaardigheden.

De in Antwerpen geboren spits Romelu Lukaku staat bekend om zijn vloeiendheid in zes talen – Nederlands, Frans, Engels, Spaans, Portugees en Swahili – en teamcaptain Vincent Kompany spreekt er vijf.

Maar sommige spelers die Frans spreken, kennen maar één taal: ze spreken niet eens Nederlands.

De Franstalige Marouane Fellaini, nu van Manchester United, werd ooit door ITV-commentator Phil Neville omschreven als de slechtste Engelse spreker die hij ooit had ontmoet.

Maar hoewel bijna alle spelers Frans verstaan, “wordt Engels vaak gezien als een ‘veilige middenweg'”, zegt Suzanne Vanhooymissen, de Nederlandstalige Belgische journalist van de BBC.

“Door het Engels als gemeenschappelijke taal te gebruiken, kunnen organisaties, en zelfs het Belgische nationale team, niet worden beschuldigd van het bevoordelen van het Nederlands of het Frans boven anderen en het openen van een taalkloof.”

Zwitserland is een ander meertalig land dat dit jaar aan het toernooi deelneemt. Thuis worden er vier talen gesproken: Duits, Frans, Italiaans en Reto-Romaans.

Ramon Vega speelde tussen 1993 en 2001 voor het Zwitserse nationale team.

Hij zei dat de taalkwestie de spelers verdeelde: “Duitse, Franse en Italiaanse spelers zaten aan aparte tafels voor lunch en diner.”

Roy Hodgson [Switzerland’s former coach] gaf lezingen voor zijn team in het Frans, maar sprak de taal van de speler als hij zijn boodschap aan hen wilde overbrengen’, zei Vega.

“Iedereen begrijpt elkaar, maar om ervoor te zorgen dat je boodschap overkomt, moet je proberen over te schakelen op de taal van de persoon.”

Maar de gevoeligheid van België maakt een dergelijke aanpak onverstandig voor de Rode Duivels, zoals de nationale ploeg bekendstaat.

“Alle Zwitserse taalgemeenschappen aanvaarden het idee van de Zwitserse natie, in meervoud gedefinieerd”, zegt nationalisme-expert Klaus-Jurgen Nagel van de Pompeu Fabra Universiteit in Barcelona.

“Maar dit is niet het geval in België, waar het verhaal van de natie wordt besproken. In Vlaanderen definiëren veel mensen [themselves] in de eerste plaats als lid van de Vlaamse natie, niet als Belg.”

Het opgroeien in een meertalige omgeving was echter gunstig voor Ramon Vega.

“Het hebben van al deze talen om me heen kwam van pas toen ik naar een nieuw land verhuisde, omdat het me de waardevolle vaardigheden van geduld en doorzettingsvermogen leerde”, herinnert hij zich.

“Toen ik naar Londen kwam, vond ik het erg moeilijk om de Cockney-accenten van sommige van mijn teamgenoten te begrijpen.”