Van de vier Arabische nationale teams die deelnamen aan het WK in Qatar, heeft er slechts één zich gekwalificeerd voor de achtste finales – en zal Spanje dinsdag (16.00/ORF1) ontmoeten in het Education City Stadium. En Marokko heeft absoluut wat nodig is om de wereld ook in deze game te shockeren. Net zoals Atlas Lions deed in de voorrondewedstrijd tegen België, toen ze de als tweede gerangschikte wereldfavoriet 0-2 voor de gek hielden en min of meer uit de competitie sloegen. Afgaande op de cijfers is Marokko tot nu toe eigenlijk het meest succesvolle Arabische land op het WK. Team Noord-Afrika strijdt al 60 jaar om het WK, hun eerste optreden was in Mexico in 1970, waar ze onderaan de groep eindigden. Er volgden nog vijf deelnames, die tweemaal de laatste 16 bereikten: in Mexico in 1986 en nu in Qatar in 2022.

De moslimwereld verheugde zich echter. De landen van de Arabische Halve Maan associëren het toernooi met het emiraat in de hoop dat het een voetbalboom zal veroorzaken in hun eigen land en het concurrentievermogen zal vergroten tegen de overweldigende concurrentie uit Europa en Zuid-Amerika. Op sportief gebied is het aantal Arabische landen dat zich de afgelopen tijd heeft weten te plaatsen voor het WK zelfs geleidelijk toegenomen. Net als bij het WK 2018 waren (of waren) vier landen aanwezig met gastland Qatar, Saoedi-Arabië, Tunesië en Marokko – in tegenstelling tot in 2014 en 2010, toen alleen Algerije deelnam. Afgezien van de gastheer wisten de Arabische teams in de openingswedstrijd van dit jaar minimaal één punt te pakken. Saudi-Arabië versloeg Argentinië zelfs op sensationele wijze met 2-1.

De sfeer onder de Arabische fans is ook goed. Waar de sfeer van de voorrondewedstrijden van de Arabische teams vaak lijkt op een thuiswedstrijd, kan dat het geval zijn bij de wedstrijd tussen Marokko en Spanje. Zelfs bij de Belgische wedstrijd was het Al Thumama-stadion aan de rand van Doha in Marokkaans-Arabische handen, ondanks een klein blokje Belgische fans. Elk balcontact van het als derde geplaatste team van het WK 2018 werd gefloten, terwijl hun “eigen” team vrolijk steeds verder naar voren werd geduwd. Dankzij deze akoestische ondersteuning wist Atlas Lions de game vroeg te openen en zelfs te domineren.

stille nederlaag

Dinsdag zijn de ogen van de Arabische wereld gericht op Qatar – immers het culturele gebied van 22 landen van zo’n 400 miljoen inwoners, die overigens politiek en religieus zeer divers zijn. Dit is tegenwoordig het hoofdbestanddeel van het voetbal dat Arabieren verenigt tussen Mauritanië en Oman. Iets soortgelijks is eerder waargenomen toen, naast Marokko, Saoedi-Arabië, Egypte en Algerije de laatste 16 van het WK bereikten en een sensatie veroorzaakten. Natuurlijk werden en worden zulke momenten uitgebuit door Arabische heersers. Een bezoek aan de kleedkamer is een must als je succesvol bent, als het niet goed gaat kan het gebeuren dat de nederlaag volledig in de doofpot wordt gestopt door de standaardmedia, zoals zou zijn gebeurd tijdens het bewind van de oud-Egypte. dictator Hosni Moebarak. Dit is niet verwonderlijk gezien de strenge regimecontroles die het voetbal in het Nijlland nog steeds beheersen – de meeste clubs en stadions zijn eigendom van de staat of het leger.

De verwevenheid van voetbal en politiek in de meeste Arabische landen kan ook worden verklaard door het feit dat het stadion hier altijd een plaats van politiek is geweest en nog steeds is. Algerije is in deze context een goed voorbeeld, aangezien het de Algerijnse ultra’s waren die in 1962 hielpen bij het bevorderen van de onafhankelijkheid van het land van Frankrijk. Niet alleen was het Algerijnse volkslied ontleend aan het voetballied, het eerste nationale team van de kolonie bestond uit leden van de FLN, een underdog-onafhankelijkheidsbeweging. Sindsdien is Ultra een niet te onderschatten kracht in dit land gebleven. Terwijl langdurig president Abd Al-Aziz Bouteflika zich voorbereidt op een vierde ambtstermijn in 2019, zijn het de gezangen en protesten van voetbalfans in stadions en op straat die dit bod in de weg staan.

Er zijn geen Palestijnse kringen

Het is niet verwonderlijk dat de fanscene ook in andere landen een grote rol speelde tijdens de Arabische Lente van 2011. Onder meer Palestijnen vonden voetbal een middel om te protesteren. Georganiseerd als een onafhankelijke vereniging sinds 1962, is het team nauwelijks in een sport verschenen en, met uitzondering van twee deelnames aan de Aziatische kampioenschappen, niet succesvol. De Palestijnse Vereniging probeert steeds vaker voetbal te gebruiken als middel om te protesteren tegen de illegale bezetting van Israël. Recente pogingen om Israël uit de FIFA te zetten zijn mislukt. Evenzo bleven pogingen van verschillende Arabische teams om deel te nemen aan het WK in Qatar met “pro-Palestijnse” bands uit. De FIFA heeft dit verboden, zoals in het geval van de “One Love”-bandage. De woede van de Arabieren was beperkt.

Marokko: 6 WK-deelname, achtste finales 1986 en 2022,

1976 Afrikaans kampioen

Egypte: 3 deelname,

ronde van 16 1934,

Kampioen van Afrika 1957, 1959, 1986, 1998, 2006, 2008, 2010

Saoedi-Arabië: 6 deelnames, ronde van 16 1994,

Aziatisch kampioen 1984, 1988, 1996