Voorafgaand aan de openbare bijeenkomst van volgende week in Waimate en Glenavy, vlakbij waar de voorgestelde fabriek zich bevindt, zei Paul Taylor, directeur van South Island Resource Recovery Ltd (SIRRL), dat eventuele emissies nauwlettend in de gaten zouden worden gehouden in de fabriek en veilig zouden zijn.

“Dit is een echte en oprechte zorg van de lokale bevolking en elke Nieuw-Zeelander op dit moment. De fabriek zelf, de emissies die uit de stapel komen, zullen in ‘real time’ worden gecontroleerd en iedereen kan online gaan en controleren wat er uit de stapel komt en in staat zijn om het te meten aan onze normen… We stellen zeer hoge benchmarks.”

SIRRL-directeur Herman Sioen, uit België, die voor het eerst in Nieuw-Zeeland was voor de vergadering, zei dat ter plaatse testen van de luchtkwaliteit werd voorgesteld om de Europese wetgeving te volgen.

Fabrikanten zullen online systematisch een “lange lijst” van stoffen meten.

Andere stoffen, die om technische redenen niet online kunnen worden gemeten, zullen worden gemeten door middel van regelmatige bemonstering, zei hij.

In het Nederlandstalige noordelijke deel van België waar hij vandaan komt, zijn er 6,5 miljoen mensen en 10 afvalenergiecentrales, zei hij.

De centrales ontvangen samen jaarlijks 1,5 miljoen ton, ongeveer de hoeveelheid afval die het Zuidereiland nu in een jaar produceert.

De opwekking van afval in energie begon in Duitsland en Nederland na de Tweede Wereldoorlog, zei hij.

Ze werden voor het eerst opgericht in België in de jaren 70.

Het eerste project waaraan hij als ingenieur werkte, was in 1995 in zijn geboorteplaats Gent, België.

De fabriek daar werd dicht bij het stadscentrum gebouwd en wekte elektriciteit en stoom op.

Stoom wordt met name geleverd aan het grote universitaire ziekenhuis aan de overkant.

Het gebruikt stoom om kamers te verwarmen en apparatuur te steriliseren, zei hij.

De fabriek staat er al 50 jaar en is nu “onderdeel van het stadsbeeld”.

“En daar heeft niemand een probleem mee.”

Het opwekken van afval in energie is niet alleen gebruikelijk in België. De rest van Europa vertrouwt op hen omdat stortplaatsen uit de gratie zijn geraakt.

Parijs heeft verschillende grote afvalenergiecentrales in de stad die elektriciteit leveren aan lokale systemen, zei hij.

“Als je als toerist Parijs bezoekt en ’s ochtends een douche neemt, is de kans groot dat het water is opgewarmd met het afval dat je de dag ervoor hebt geproduceerd.”

Het land is al jaren “volledige capaciteit” voor afvalenergiecentrales zonder effect op het doel van nul lokaal afval, zei Sioen.

Er zijn daar hogere recyclingpercentages dan in Nieuw-Zeeland, zei hij.

Taylor zei dat als bijproduct van het proces de voorgestelde 365.000 ton effluent van de Glenavy-fabriek die jaarlijks moet worden verwerkt, dan ongeveer 80.000 ton “bodemas” zou produceren.

Internationaal wordt dit materiaal gebruikt als aggregaat voor het maken van wegen, bouwmaterialen, beton en dergelijke.

“We zijn op dit moment in gesprek met potentiële gebruikers van het product, maar met het oog op onze goedkeuringsaanvraag overwegen we ze allemaal voor het aanleggen van voorraden op dit moment. Het komt erop neer dat we ernaar uitkijken om die op schema te gebruiken .”

Er werd echter ook “vliegas” gecreëerd en potentieel gevaarlijker.

“Historisch gezien moest het materiaal in beton worden ingekapseld en op een speciaal daarvoor bestemde stortplaats worden opgeslagen.”

In het voorstel van Glenavy werd een “plasmabehandeling” van vliegas voorgesteld. Het wordt omgezet in een vloeibaar materiaal dat na afkoeling kan worden vermalen en als inert materiaal overblijft, dat aan de bodemas kan worden toegevoegd.

De fabriek accepteert “gewoon gemeentelijk afval” en geen gevaarlijke materialen.

Het voorstel was niet zonder controverse en Taylor zei dat hij wist dat de protesten waren gepland voor een openbare bijeenkomst.

hamish.maclean@odt.co.nz