Het kostte België bijna 500 dagen van politieke uitwisseling om de nieuwe coalitieregering onder leiding van Alexander De Croo te verwelkomen. En dit is de tweede keer in tien jaar dat de Belgen dit zien gebeuren.

De deal kwam alleen tot stand door de twee belangrijkste Vlaamse separatistische bewegingen, de N-VA en het Vlaams Belang (Vlaams Belang), – de twee grootste partijen bij de verkiezingen van mei 2019, uit te sluiten.

Hun uitsluiting zou de druk kunnen vergroten op de tweedeling van België tussen het Nederlandstalige noorden en het Franstalige zuiden. Maar het zaad van de twijfel was al gezaaid sinds de geboorte van België in 1830.

Toen de adviseurs van Willem I, koning van de Verenigde Nederlanden, in 1830 werd gevraagd een opera te kiezen die ter ere van hem in de stad Brussel zou worden uitgevoerd, kozen ze een slechte keuze.

Brussel maakte toen deel uit van Nederland en voelde zich erg ontdaan onder het bewind van de koning die de Nederlandstalige katholieken vervreemdde met hun sterke protestantisme en de Franstalige Walen met hun ideologie. Nederlandse natuur.

De door de hovelingen gekozen opera was een populair werk uit die tijd – La Muette de Portici (Het stomme meisje van Portici) – dat het verhaal vertelde van de opstand in Napels tegen de heerschappij van de Spaanse koning.

Een nogal vreemd onderwerp om de heerschappij van een impopulaire koning over een smeulende bevolking te vieren.

Op een vooraf afgesproken signaal in een aria genaamd Heilige Liefde voor het Land stopten de revolutionairen de show, gingen de straat op en begonnen de revolutie – en daarmee een lang verhaal van verwarde identiteiten dat tot op de dag van vandaag voortduurt.

Deze identiteitskwestie roept vragen op over het voortbestaan ​​van het Koninkrijk België, dat nu slechts tien jaar verwijderd is van zijn 200ste verjaardag.

Toen ik Peter de Roover, de gematigde Vlaams-nationalistische parlementaire leider van de N-VA, vroeg naar het verhaal van de revolutie, was hij niet onder de indruk.

‘Slechte opera,’ vertelde hij me, ‘en slechte country.’

Het serieuze punt van De Roover is dat de taalgroepen die betrokken waren bij de opstand niet veel gemeen hadden en dat dit tot gespannen politieke verhoudingen leidde die tot op de dag van vandaag voortduren.

De directe focus van de huidige woede van zijn partij zijn de gevolgen van de parlementsverkiezingen van 2019, waarbij zijn partij op de eerste plaats kwam en de extreemrechtse Vlaams Belang-beweging op de tweede plaats kwam, maar niet werd opgenomen in de nieuwe regering.

“Zestig procent van de Belgen is Vlaming, tweederde van de nationale rijkdom wordt in Vlaanderen gecreëerd en hun meerderheid wordt niet weerspiegeld in deze regering”, klaagde hij. Voor hem is dit antidemocratische verontwaardiging.

De door De Roover verworpen nieuwe regering is een coalitie van zeven partijen, waarin de Groenen, Socialisten en Liberalen samen met de Vlaamse christen-democraten zitting hebben.

Voor de demonstranten die ik ontmoette tijdens de Vlaams Belang-bijeenkomst aan de rand van Brussel leverden maandenlange onderhandelingen het bewijs dat de Belgische staat zijn werk had gedaan.

Kelly, een man van middelbare leeftijd die een lange weg heeft afgelegd om daar te komen, verwoordde het als volgt: ‘Het is beter voor Vlaanderen om onafhankelijk te zijn, want in Vlaanderen is rechts aan het winnen en in het (Franstalige) zuiden aan het winnen. ” links.”

Toen ik hem vroeg hoe lang hij dacht dat België zou blijven bestaan, antwoordde hij eenvoudigweg: “Zolang de politici niet naar het volk luisteren.”