Het duurde bijna 500 dagen van politiek onderhandelen voordat België de nieuwe coalitieregering onder leiding van Alexander De Croo kon verwelkomen. En dit is de tweede keer in tien jaar dat de Belgen dat zien gebeuren.

De deal kwam alleen tot stand door de twee belangrijkste Vlaamse separatistische bewegingen, N-VA en Vlaams Belang (Vlaams Belang), de twee grootste partijen bij de verkiezingen van mei 2019, uit te sluiten.

Hun uitsluiting zou de druk kunnen vergroten om het Nederlandstalige noorden en het Franstalige zuiden van België te verdelen. Het zaad van de twijfel was echter al gezaaid sinds de geboorte van België in 1830.

Toen de adviseurs van Willem I, koning van de Verenigde Nederlanden, in 1830 werd gevraagd een opera te kiezen die ter ere van hem in de stad Brussel zou worden opgevoerd, was hun keuze slecht.

Brussel maakte toen deel uit van Nederland en was vervuld van haat onder leiding van een koning die de Nederlandstalige katholieken vervreemdde met hun sterke protestantisme en de Franstalige Waalse bevolking met hun sterke protestantisme. Nederlandse taal.

De door de hovelingen gekozen opera was een populair werk uit die tijd – La Muette de Portici (Het stomme meisje van Portici) – dat het verhaal vertelde van de opstand in Napels tegen de heerschappij van de Spaanse koning.

Een nogal vreemd onderwerp om de macht van een impopulaire koning over een smeulend volk te vieren.

Op een afgesproken signaal tijdens een aria genaamd Sacred Love of Country stopten de revolutionairen de show, gingen de straat op en begonnen de revolutie – en daarmee een lang verhaal van verwarde identiteiten dat tot op de dag van vandaag voortduurt.

Deze identiteitskwestie dreigt vragen op te roepen over het voortbestaan ​​van het Koninkrijk België, dat nu nog maar tien jaar verwijderd is van zijn 200ste verjaardag.

Toen ik Peter de Roover, parlementair leider van de gematigde Vlaams-nationalistische N-VA, vroeg naar het verhaal van de revolutie, was hij niet onder de indruk.

‘Slechte opera,’ vertelde hij me, ‘en slechte countrymuziek.’

Het ontnuchterende punt dat de heer De Roover maakt is dat de taalgroepen in de gecombineerde opstand niet veel gemeen hadden en dat dit tot gespannen politieke verhoudingen heeft geleid die tot op de dag van vandaag voortduren.

De belangrijkste focus van de woede van zijn partij ligt nu op de gevolgen van de parlementsverkiezingen van 2019, waarbij zijn partij op de eerste plaats kwam en de extreemrechtse Vlaams Belang-beweging op de tweede plaats kwam, maar niet werd opgenomen in de nieuwe regering.

“Zestig procent van de Belgen is Vlaming, tweederde van de nationale rijkdom wordt in Vlaanderen gecreëerd en hun meerderheid wordt niet weerspiegeld in deze regering”, klaagde hij. Voor hem is dit een antidemocratische actie.

De nieuwe regering die dhr. de Roover is een zevenpartijencoalitie waarin de Groenen, Socialisten en Liberalen een gunstige mix hebben met de Vlaamse christen-democraten.

Voor de demonstranten die ik ontmoette tijdens de Vlaams Belang-demonstratie aan de rand van Brussel leverden maandenlange onderhandelingen het bewijs dat de Belgische staat zijn zin had.

Kelly, een man van middelbare leeftijd die een lange weg had afgelegd om daar te komen, verwoordde het als volgt: “Het zou beter zijn als Vlaanderen onafhankelijk zou zijn, want in Vlaanderen wint rechts en in het (Franstalige) zuiden de links is aan het winnen.”

Toen ik hem vroeg hoe lang hij dacht dat België zou blijven bestaan, zei hij eenvoudigweg: “Zolang de politici niet naar het volk luisteren.”

Dit betekent echter niet noodzakelijkerwijs dat het idee van Belgianiteit dood is.

Peter de Roover zou zich bijvoorbeeld een toekomst kunnen voorstellen waarin het een soort overkoepelende identiteit blijft over twee in wezen onafhankelijke staten, Vlaanderen en Wallonië. Er zou dan wel een federaal leger kunnen zijn, opperde hij, maar geen federale politie.

Er heerst uiteraard een gevoel van trots op het Belgische nationale voetbalteam, de Rode Duivels, hoewel sommige Nederlandstaligen die we spraken zeiden dat ze meer geïnteresseerd waren in het steunen van het Nederlandse team.

Er zijn verschillende bruggen tussen de twee grootste gemeenschappen. Er is niet langer sprake van één landelijke omroep, wel zijn er aparte zenders voorzien voor de verschillende taalgroepen Nederlands, Frans en Duits.

Joyce Azar – een geëngageerde Belg – heeft de taak om op de Vlaamse VRT en de Franse RTBF te verschijnen en haar Franstalige publiek te informeren over het nieuws in Vlaanderen.

Ook de algemene nieuwsagenda in Vlaanderen en Wallonië is heel verschillend. Toen onlangs de grote Franstalige zangeres Annie Cordy overleed, was het nieuws voor Franstaligen voorpaginanieuws en in Vlaanderen amper een voetnoot.

Joyce Azar wijst op verenigende factoren zoals nationale voetbalteams en koningen, maar je krijgt het gevoel dat ze een soort eenmansluchtbrug bedient over een steeds groter wordende kloof.

Hij zag de politieke gevaren die in het verschiet lagen.

“Er zullen nieuwe verkiezingen zijn in 2024”, zei hij tegen de BBC. “Er zou een slechte uitkomst voor België kunnen zijn als de partijen die de Vlaamse onafhankelijkheid eisen een meerderheid winnen – ze zouden de onafhankelijkheid van Vlaanderen kunnen eisen. Die vraag wordt steeds reëler.”

Het lijkt misschien ongelooflijk dat er in het stabiele en welvarende West-Europa echte vraagtekens staan ​​bij de toekomst van het bestaan ​​van democratieën.

Neem echter het lot van de opera La Muette de Portici, die het slachtoffer werd van veranderende smaken en tijden en min of meer in de vuilnisbak van de geschiedenis belandde.

Wie kan garanderen dat het land dat ooit de revolutie inspireerde, op een dag niet in zijn voetsporen zal treden?