Het is bijna 20.00 uur op de eerste echte zomernacht van het jaar in Vancouver. Een luidruchtige groep vrienden vulde het terras aan Commercial Drive met brullend gebabbel en gelach.
Chantelle Parsons is het liefst binnen, alleen op een comfortabele plek.
Hij zat stilletjes in een schemerige hoek van de dvd-verhuurwinkel in Commercial en Grant Street en bekeek het documentairegedeelte. Een voor een stak hij verschillende prikken in de holte van zijn elleboog. Toen zijn armen vol waren, kroop hij verlegen naar de kassier.
‘Nog een paar,’ zei hij, terwijl hij schaapachtig nog drie titels over de tafel schoof om aan zijn stapel toe te voegen.
Het was de voorlaatste werkdag voor Black Dog Video na meer dan 25 jaar. Geslagen door een gestage daling van het aantal klanten en een scherpe stijging van de bedrijfskosten in het afgelopen decennium, sloot de winkel op zaterdag voorgoed, waardoor er nog maar één dvd-verhuurwinkel in de stad overbleef.
Terwijl de winkel zich voorbereidt om te sluiten, verkoopt het alle 16.000 films in zijn inventaris: alles van nieuwe releases, klassiekers, drama’s, komedies, tekenfilms, documentaires, films voor volwassenen en sciencefiction. Op de eerste dag van de verkoop stonden filmverzamelaars en vaste klanten uit het hele Lower Mainland en Vancouver Island in de rij om het blok.
Klassiekers van filmmakers als Billy Wilder kwamen op de eerste plaats, net als buitenlandse films van films als de Franse François Truffaut en de Belgische Agnès Varda. Speciale editie, Blu-Ray-kopie uit 1949 de derde persoon verkopen voor $ 175.
Op de laatste vrijdagavond kwamen de meeste stamgasten terug. Sommige hebben handgeschreven verlanglijstjes en kartonnen dozen om in te vullen. Anderen willen er gewoon zijn.
“Ik ben een beetje verdrietig… Ik kom hier al heel lang”, zegt Rosemary Mah, die regelmatig naar de winkel komt vanuit haar appartement in South Granville.
Het gevoel werd gedeeld door Jeff Shantz, die de reis van een uur naar de winkel maakte met de bus en SkyTrain vanuit Surrey.
“Ik ga, denk ik, een beetje van alles missen”, zegt Shantz, die criminologie doceert aan de Kwantlen Polytechnic University.
“Als je mensen ontmoet die geïnteresseerd zijn in dezelfde film en je de kans hebt om erover te praten… is het anders”, zei hij.
De klant gaat ermee akkoord dat de winkel via streaming een niet-bestaande gemeenschapsruimte aanbiedt. Je kunt mensen vragen waar ze naar moeten kijken in plaats van door het tabblad ‘Voorgesteld’ te scrollen. Als je terugkomt, kun je discussiëren over wat een film goed of slecht maakt met mensen die erom geven.
De eigenaar, Darren Gay, zegt dat het schrijven aan de muur hangt sinds streaminggiganten zoals Netflix zijn gelanceerd. Hij dacht dat de pandemie de handel zou stimuleren, met bioscopen gesloten, maar het tegenovergestelde bleek het te zijn: mensen blijven meer dan ooit thuis en komen niet meer terug nadat de beperkingen zijn opgeheven.
“Zo leven we in de wereld van vandaag”, zei Gay, diep ademhalend bij het noemen van streaming. “Ik heb in de loop der jaren zoveel goede vrienden gemaakt met klanten en personeel. Ik zal ze allemaal missen… maar het is tijd.”
Kort voor het einde van de nacht op vrijdag verliet Gay zijn partner om de winkel te sluiten en glipte de achterdeur uit voor een wandeling van “twee minuten” naar huis. Hij bracht een kopie Donnie Darko voor zijn zoon en besmetting voor zichzelf, toe te voegen aan de ongeveer 100 titels die hij voor zichzelf had genomen.
“Nog vijftien minuten!” vertelde videobediende Josie Boyce van achter de toonbank aan klanten die in het gangpad waren achtergelaten.
“Heb ik 16 gehoord?” riep een man de stem van de nepveilingmeester, waardoor iedereen van binnen moest lachen.
Parsons liep naar de voordeur met twee dozijn dvd’s – meestal ‘gênante’ documentaires – weggestopt in een blauwe canvas tas. De afspeellijst uit de jaren 70 van de winkel was gestopt, alleen het gezoem van plafondventilatoren en het kraken van vloerplanken om het lawaai buiten te overstemmen.
Gevraagd naar wat hij miste aan de winkel die hij bezocht toen hij opgroeide, barstten Parsons’ tranen plotseling uit, zodat het zelfs hem leek te schokken.
“Ik doe heel geheimzinnig… Het is gewoon je laatste contact met mensen die echte gesprekken voeren”, zegt Parsons, een bibliothecaris die nu in Coquitlam woont.
“Het is een van de laatste plaatsen waar je persoonlijk kunt komen.”
