Op zondagochtend bereikte het konvooi Krakau. Te hoog voor een parkeerplaats, veilig geparkeerd voor het politiebureau. We vonden het hotel en rustten uit.

De meeste chauffeurs bereiden zich voor om vanaf hier naar huis te gaan. Dat bedoelde ik ook, maar de mogelijkheid om door te gaan werd geboden en ze konden het met een extra chauffeur, dus ik greep het. Morgenochtend ontmoeten Simon en ik Sasha.

De grens oversteken naar Oekraïne

Het is drie uur rijden van Krakau naar de Oekraïense grens, en soms is er een vertraging van nog een uur als je bij de kruising Korczowa-Krakovets komt. Tenzij je iemand volgt die iemand kent op een rustigere plek. Verder naar het noorden, in Budomierz-Hruszów, deden Sasha, Simon en ik er vijf minuten over om dat deel van de Poolse grens over te steken, en niet meer dan 45 minuten aan de Oekraïense kant, terwijl het papierwerk voor het busje werd geregeld voor hun invoer.

Dit is het moeilijkste deel van het ondersteunen van Simon. Niet de drive of het gepercipieerde risico om te gaan, maar het papierwerk. Er zijn bankproblemen (Simon kan nog steeds geen liefdadigheidsbankrekening openen), exportaankondigingen, brieven van liefdadigheidsinstellingen in drie verschillende talen waarin staat wat er in het voertuig zit, vrijstelling voor vrijwilligers, verzekeringen, wegenbelasting, congestieheffingen, emissierechten, overtochten veerboten, hotels, brandstof en meer om te kopen, loggen en sorteren en onthouden.

Dit was Simons belangrijkste taak geweest tijdens wat een eenvoudig telefoontje leek: ambulances afleveren bij mensen die ze nodig hadden. Wanneer de etappes in de reis worden gecontroleerd, wordt de belasting aanzienlijk verminderd en de ontlasting vergroot.

Hij had het kunnen doen met meer steun – financieel, logistiek, voertuig en technisch – om het opnieuw te doen, maar nadat hij het twee keer heeft gedaan, vraagt ​​hij zich af of hij, naast zijn eigen inspanningen, ook anderen kan ondersteunen. Schrijf ons en we zullen je doorverbinden.