Opgegroeid in België, stroma is een grote fan van rap. “Hiphop was als school toen ik tussen de 16 en 21 was”, zei hij eerder deze maand. “Mensen zoals G. Dep, Black Rob en Notorious BIG zijn mijn modellen.”

Maar het was zijn zelfgemaakte electrocombo technotronic – ja, ze zijn Belgen – die suggereerde dat hij misschien een plaatsje als muzikant zou kunnen verdienen. “Voor mij, ‘Jam Pomp’ classic”, zei Stromae, voordat hij de Billboard-hitlijsten nauwkeurig verschuift naar het nummer uit 1989: No. 2 in de hitlijsten van de Hot 100. “Ik heb iets Belgisch, misschien cynisme of ironie of surrealisme”, voegde hij eraan toe. “We waren altijd een beetje gemiddeld – we probeerden ons best te doen, maar…”

Stromae, die via videochat sprak vanaf de comfortabele bank in zijn studio in Brussel, viel lachend stil. Context levert de clou: in de afgelopen tien jaar is de 36-jarige songwriter, performer en ontwerper, wiens magere silhouet en gracieuze de beminnelijke Buster Keaton oproept, een wereldster geworden met muziek die die vroege invloeden vermengt: de poëtische urgentie van hiphop en de allure van dance, elektronische muziek.

In 2015 werd de zoon van een Belgisch-Vlaamse moeder en een Rwandese vader de eerste Franse zanger die in het Frans zong als headliner voor Madison Square Garden; hetzelfde jaar voegde Kanye West zich bij hem op het podium van Coachella. Maar aangezien het succes van Stromae werd opgepikt door oorwormen met serieuze berichten zoals: “Laten we dan dansen” en “Papoetai,” schijnbaar klaar om een ​​ander niveau te bereiken, nam hij een pauze tussen albums die negen jaar overspannen.

In die tijd groeide zijn reputatie alleen maar. “Hij mixt deze Belgische singer-songwritertraditie, ritmes van overal, EDM – ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen”, zei Chris Martin van Coldplay, die Stromae op zijn nummer uit 2019 speelde. “Arabisch.” “Het is alsof hij de hele muziekgeschiedenis in zijn brein heeft gedownload en dan zingt wat eruit komt. Alles wat hij doet heeft iets waardoor je synapsen vuren.”

Nu is Stromae – geboren als Paul Van Haver (zijn artiestennaam is het tegenovergestelde van Maestro) – terug op vrijdag met “Multitude”, zijn derde album en het eerste sinds zijn doorbraak in 2013 “Racine Carrée”. Retourreizen zijn gepland naar Coachella op 16 en 23 april en Gardens op 21 november.

De vertraging tussen de releases houdt gedeeltelijk verband met de ernstige gezondheidsproblemen die Stromae medio 2010 ondervond. Hij leed jarenlang nadat antimalariamedicatie een kettingreactie veroorzaakte van lichamelijke en psychische aandoeningen – een reactie die zo ver en diep ging als zelfmoordgedachten. Hij behandelt het onderwerp in het nieuwe lied “L’Enfer” (“Hell”), dat hij zingt op verbluffende liveshow op het Franse avondjournaal in januari. De bevestigingstoon van het nummer en de onopgesmukte presentatie voelen als een afwijking van zijn gebruikelijke flair voor hoge concepten en zingen in karakter.

“Ik hou er nog steeds van om verhalen te vertellen, maar ik vind dat de beste manier om dit te vertellen is door ‘ik’ te gebruiken,” zegt ze ronduit. “Dat voelt duidelijk.”

In gesprek legt Stromae – nonchalant in wijde broek en blauwe trui (hij stond ooit bekend om zijn vlinderdas) – uit dat er nog een andere reden is voor de lange nieuwe plaat.

Een daarvan is de vermoeidheid die zo vaak volgt op het intense toeren door de jaren heen. Ook al heeft ze al bijna tien jaar geen eigen nummers meer uitgebracht, ze heeft het druk gehouden. Hij trouwde met zijn vriendin, Coralie Barbier, en ze hebben een zoon. Hij concentreerde zich op Mosaert (nog een anagram), de ontwerpstudio die hij runt met zijn twee naaste medewerkers – zijn broers, Luc Van Haver en Barbier. Samen werkten ze aan hun eigen unisex-mode-capsule, zoals ze het noemden, en aan de video voor Dua Lipa’s “IDGAF” en Billie Eilish “Gegijzelde.”

Ook de pandemie speelt een rol. Hoewel ze nog steeds naar haar studio kan om muziek te componeren, zegt Stromae dat ze geen teksten zou kunnen componeren zonder toevallige ontmoetingen, de kleine dingen in het dagelijks leven die haar inspireren.

Zijn inzinking was eindelijk voorbij en hij gaf een thema – folklore – aan zijn medewerkers, waaronder de 29-jarige in Londen gevestigde Moon Willis, die credits heeft gecomponeerd, geproduceerd en uitgevoerd voor verschillende nieuwe nummers.

“In het begin kreeg ik alleen maar te horen: ‘Paul begint aan een nieuw album, het thema is folkloristische muziek'”, zei Willis lachend aan de telefoon. “Na verloop van tijd werd het duidelijker.”

De belangrijkste elementen zijn traditionele muziekstijlen en instrumenten van over de hele wereld: de charango zoals de Andes-gitaar, de fluit uit het Midden-Oosten die de ney wordt genoemd. Als hij bijvoorbeeld zijn interesse in het gebruik van de erhu noemt, legt Stromae uit: ‘Het is het soort Chinese viool waar je veel over hoort in ‘Kung Fu Panda’. Het is allemaal een verwijzing naar mij, een beetje vulgair, een beetje basaal – het is mijn visie op wereldmuziek die uit mijn geboortestad in Brussel komt.”

Dit vertaalt zich in beweging die ook geluid begeleidt. Choreografe Marion Motin, die meewerkte aan Stromae’s tour voor “Racine Carrée” en “Multitude”, evenals enkele van hun video’s, herinnert zich haar richting voor de uitvoering “Santé” in “Tonight’s Show” in december. “Hij zei dat hij zoiets wilde als de volksdans die je op bruiloften zou zien, dus daar bouwde ik op voort”, zei hij in een telefonisch interview.

Stromae zegt dat hij warmte probeert over te brengen: “Je knuffelt elkaar en je hebt plezier, het is alsof je rond een kampvuur danst.” Beweging visualiseert op een eenvoudige manier het onderwerp van het lied: de solidariteit en het harde werk van de hardwerkende mensen die de wereld laten werken. “Het gaat over degenen die zware werkschema’s hebben, degenen die werken terwijl we feesten,” zei Stromae. “Ik wil hulde brengen aan de verpleegsters en artsen die geweldig werk hebben geleverd tijdens de pandemie en overwerkt waren. Ik begon het nummer eigenlijk met mijn eigen schoonmaakster, Rosa. ”

Stromae wijdt zich lange tijd aan het aanpakken van bewuste onderwerpen in zijn muziek, die wordt gekenmerkt door toegankelijkheid en verfijning. Afgezien van “Bonne Journée”, zijn de teksten van “Multitude” vaak somber, puntig of scherp, met personages die eenzaamheid en haat, woede en frustratie uitdrukken, gezet met subtiele arrangementen en perfecte melodieën. Stromae’s connectie wordt altijd herinnerd – “C’est Que du Bonheur” (“It’s All Happiness”) is net zo meeslepend als het diep onsentimentele aspect van ouderschap.

De effecten kunnen verwarrend zijn. “Soms kun je niet uitleggen waarom je iets leuk vindt, en dat is wat er gebeurde met de muziek van Stromae: ik vond het meteen geweldig, maar kon het niet onder woorden brengen”, zegt de Franse komiek en acteur Jamel Debbouze (“Amélie”), die werkt met de muzikant. om te deconstrueren “Alors On Danse” in een humoristisch (en inzichtelijk) toneelstuk in 2010.

Willis is net zo in de war over hoe hij de unieke vaardigheden van zijn medewerkers moet beschrijven. ‘Het is alsof je alle vakjes hebt aangevinkt,’ zei hij. “De lijnen zijn eigenlijk gegroefd, maar ze hebben ook de juiste popstructuur.”

Een nadere blik op Stromae’s Franse teksten onthult op betrouwbare wijze ongelooflijke verhalen vanuit een ander perspectief en subtiele poëzie. Het meanderende nieuwe lied “Déclaration” (“Statement”), beïnvloed door het Midden-Oosten, bevat de regel “Vergeef me, want men wordt niet geboren als vrouwenhater, maar kan opgroeien”, wat het beroemde adagium van Simone de Beauvoir weergalmt over het zijn van een vrouw. vrouw.

“Mijn vrouw en ik praten er veel over – ze heeft een hekel aan onrecht, en lieg niet tegen jezelf, vrouwenhaat en de verschillen tussen mannen en vrouwen in de samenleving zijn één,” zei Stromae. “Ik had het nummer bijna niet op het album gezet omdat het onderwerp zo actueel was dat ik niet wilde overkomen alsof ik het gewoon probeerde uit te buiten. Uiteindelijk besloot ik het te doen omdat ik dat dacht, het droeg bij aan het debat, en er zijn immers niet veel mannen die daar posities riskeren.”

Hoewel Stromae van complexe concepten houdt – België is tenslotte ook het land van de surrealistische kunstenaar René Magritte, en de muzikant heeft de Magritte-achtige disclaimer “Dit is niet …” toegepast op sommige van zijn video’s – ondermijnen ze nooit de oprechtheid van zijn benadering.

Via zijn beelden en muziek worden de berichten over de hele wereld vertaald, want “je voelt de betekenis, zelfs als je de woorden niet begrijpt”, legt Motin uit.

Stromae had, zoals gewoonlijk, een eenvoudige verklaring.

“Ik denk dat het komt omdat we de dingen in de juiste volgorde doen: we maken een nummer en dan vinden we een manier om het op te voeren, en niet andersom”, zei hij. “Het belangrijkste doel is om een ​​goed nummer te maken. Dat is mijn hoofdtaak.”