Hoe tijden veranderen, hè? De strijd om het kampioenschap van vorig seizoen hield ons tot de laatste ronde aan het gissen; dit jaar… niet. En hoewel er nog acht races (en één sprint) te gaan zijn, zou alleen een optimist op Black Knight-niveau beweren dat de titel nog voor het grijpen ligt.

Nee, de komst van de tweede opeenvolgende F1-kroon van Max Verstappen is een kwestie van wanneer, niet of. Nadat hij net voor de zomerstop de Grand Prix van Hongarije vanaf de tiende plaats op de grid had gewonnen, ging de vliegende Nederlandse rijder dit weekend vier keer beter met een overwinning in België vanaf P14.

De aard van zijn comeback op het veld was ook spectaculair: achtste aan het einde van de eerste ronde, de facto leider in ronde 12 en directe leider in ronde 18. In teamgenoot Sergio Perez – die een tiental posities hoger was begonnen op de eerste rij – was 17 seconden achter. Goed verdriet.

Als gevolg hiervan is zijn belangrijkste rivaal niet langer zijn belangrijkste rivaal: Charles Leclerc van Ferrari is nu 98 punten op drift en staat ook achter Perez in het klassement. Verstappen’s negen overwinningen speelden drie Leclerc; elf podia tegen vijf. En het is verrassend als je erover nadenkt Leclerc die tot nu toe in 2022 vanaf pole startte in de halve Grand Prix.

Dus hoe domineerde Verstappen toen alles vanaf het begin zo dichtbij leek? Er kan veel worden gezegd over de genialiteit van een 24-jarige, die man nooit een vrije dag hebben. Serieus, kun je je de afgelopen jaren een keer herinneren dat hij niet de maximale snelheid uit de auto haalde? Je zou kunnen zeggen alleen Monaco in mei. En zelfs toen versloeg hij polesitter Leclerc tot aan de streep.

Dan heb je Red Bull zelf, dat op dit moment als beste team in de F1 boven de rest uitsteekt. Oké, dus Mercedes heeft de afgelopen decennia snellere auto’s gebouwd, maar operationeel zijn ze de maatstaf: moeilijke teamorders worden nooit genegeerd, ze leveren vaak de snelste pitstops op, communicatie is altijd op punt.

En vergeet de pitmuren niet: TG ontmoette Chief Strategy Engineer Hannah Schmitz een paar weken geleden, en als je wilt begrijpen waarom Red Bull’s telefoontjes bijna nooit verkeerd zijn, moet je gewoon lezen wat ze te zeggen heeft.

Het is een geval van de beste persoon die presteert voor het beste team, à la Cristiano Ronaldo op zijn hoogtepunt voor Real Madrid, of Michael Jordan en de Chicago Bulls. En ja, een zekere Michael Schumacher in een bepaald Italiaans team.

Vergelijk en contrasteer met de huidige Ferrari’s. Hoewel Leclerc dit seizoen twee keer is gecrasht en punten heeft laten vallen – de meest schadelijke van de voorsprong in de race in Frankrijk – zijn het de Scuderia die zich de afgelopen maanden veel meer schuldig maken aan het opgeven.

Laten we het samenvatten: overwinningen verloren aan betrouwbaarheid in Spanje en Azerbeidzjan, anderen gedumpt in verschrikkelijke pitcalls in Monaco, griddrop in Canada, team boekte flop in Engeland, gekke beslissing om harde banden te gebruiken in Hongarije en nu weer een gridstraf in België, waar, vergeet niet dat een mislukt bod voor de snelste spin-bonuspunten leidt tot een snelheidsovertreding in de pitlane en een degradatie van P5 naar P6.

Verbazingwekkend genoeg drong teambaas Mattia Binotto er na Hongarije nog steeds op aan dat Ferrari niet hoefde te veranderen om zijn fortuin te verbeteren. ‘Het is maar een vleeswond!’ enzovoort, enzovoort.

Ondertussen lijkt het wachten op de constructeurstitel zijn 15e jaar in te gaan, aangezien Red Bull hun vijfde positie in de periode nadert. Het is 2022 en uitmuntendheid in de F1 ziet eruit als een energiedrank, geen Ferrari. Hoe tijden veranderen, hè?