DNIPRO, Oekraïne – Buiten een groot militair hospitaal in de centraal Oekraïense stad Dnipro stonden zondag mensen in de rij om warme kleding en water te doneren, terwijl een priester zich door de menigte bewoog en een slok heilige wijn uit een zilveren kelk aanbood en degenen die wachtte om het grote zilveren kruis te kussen dat hij aan de ketting om zijn nek droeg.
Sinds de oorlog drie dagen geleden begon, zijn gewonde soldaten het ziekenhuis binnengestroomd, soms wel 80, voornamelijk vanuit de frontlinies in Oost-Oekraïne en het zuiden bij de Krim, zei Serhii Bachynskyi, adjunct-directeur van het ziekenhuis. Het ziekenhuis heeft 400 bedden, maar het aantal gewonden heeft dat aantal de afgelopen dagen overschreden, voegde hij eraan toe.
Aangezien Russische vliegtuigen het luchtruim beheersten, was het te gevaarlijk om de gewonden per helikopter te evacueren.
“We zijn geëvacueerd met alles wat we konden; op treinen, bussen, vrijwilligers”, zei Bachynskyi.
Aan de overkant van de straat rookte een groep militaire medici, die net waren gearriveerd met een lading gewonden, en zich klaarmaakten om terug te keren naar de frontlinies. Ze zullen weinig details geven over wat ze van tevoren zien, maar zeggen dat ze geen tekort aan werk hebben.
“Of we vechten tegen ze, of we gaan allemaal dood”, zei een van de medici. “We hebben doorgezet en zullen het tot het einde volhouden.”
Op zondagochtend werd Dnipro het middelpunt van de activiteit. De stad bereidde zich, net als veel andere steden in Oekraïne, voor op oorlog. Hoewel het Russische leger nog steeds op enige afstand is en het geluid van artillerie dat op veel plaatsen in Oekraïne de soundtrack is geworden, niet is gehoord, kan de strijd elk moment plaatsvinden.
Bachynskyi, van het militair hospitaal, zei dat een groep Russische afleidingstroepen zaterdag probeerden te parachutespringen in de buitenwijken van de Dnipro. Eén werd gedood en drie gevangen genomen, zei hij, maar vier wisten te ontsnappen en verschuilen zich nu ergens in de regio.
Bij alle stadsingangen stapelden groepen mannen zandzakken op en zetten tankvallen. Soldaten met automatische geweren ondervroegen chauffeurs en doorzochten auto’s.
Bij Rocket Park, een openluchtvertoning van intercontinentale ballistische raketten en andere raketten vervaardigd door de lokale Yuzhmash-fabriek, melden mannen gekleed in het zwart of camouflage zich aan voor een brigade voor territoriale verdediging die wordt ingezet om de omtrek van de stad te beschermen en in het centrum te patrouilleren.
Daar ontmoette ik Timofei Khomyak, een muzikant die ik kende van een eerder bezoek aan Dnipro. Nog geen maand geleden dronken we een biertje in een Boheemse bar aan de oevers van de Dnjepr. Nu, zegt hij, heeft hij zijn gitaar opgegeven voor een geweer: ‘Ik ben geen muzikant meer. Ik ben nu een soldaat.”
In de buurt waren mannen in burger kleding aan het sorteren en ponsen flessen om er brandbommen van te maken. Een man organiseerde een andere, op zoek naar vrijwilligers om de flessen elders in de stad te brengen om ze met ontvlambare vloeistoffen te vullen.
Ze spreken Russisch, de taal die deze regio van Oekraïne de voorkeur geeft. Maar dat betekent niet dat ze van plan zijn Russische troepen met belangstelling te begroeten als ze komen opdagen, zoals Russische functionarissen en propagandatelevisie suggereren dat Oekraïne zou doen.
“We zijn allemaal Oekraïners en iedereen voelt dat ze Oekraïners zijn”, zegt Yefrem Korotkov, 25, die zich onlangs heeft aangemeld als vrijwilliger. “Niemand zal deze etnische Russen hier laten komen en iets doen. Ze gaan allemaal dood.”
Op 15-jarige leeftijd is Bohdan Smolkov ongeveer negen maanden te jong om zich bij de territoriale strijdkrachten aan te sluiten, dus probeert hij op een andere manier te helpen.
“Het is mijn taak om mijn soldaten te helpen”, zei hij. “Wat ze me ook zeggen, ik doe het. Ik sorteer de flessen; ze belden me om molotovcocktails te mixen.”
“Hipstervriendelijke maker. Muziekgoeroe. Trotse student. Baconfan. Gepassioneerde webliefhebber. Socialmediaspecialist. Gamer.”
