Het Palais de Tokyo in Parijs sluit dit jaar zijn twintigste verjaardag af met de inhuldiging in december van een nieuw ‘zorgcentrum’, een tehuis voor programma’s die kunst promoten als een krachtige bron van welzijn.

Op de begane grond wordt binnenkort het 700 vierkante meter grote paviljoen gebouwd, ontworpen door Freaks Architects en genaamd HAMO, hetzelfde uitgesproken als het Franse woord voor gehucht. Voor Tanguy Pelletier, de directeur van het openbare programma van het museum voor hedendaagse kunst, zal dit een “transformatieruimte zijn, een hulpmiddel om bezoekers van alle horizonten, doelgroepen met een handicap of uit [community groups]ook als er geen tentoonstelling in het gebouw plaatsvindt.”

Gedeeltelijk gefinancierd door beschermheer van de kunsten Jonathan KS Choi, voorzitter van de in Hong Kong gevestigde Sunwah Group, zal HAMO drie grote zalen hebben. De “positieve salon” zal ontmoetingen organiseren tussen psychiaters, kunsttherapeuten, opvoeders en andere professionals. De volgende zijn drie draaiende modulaire structuren, met muren die kunnen worden gebruikt als tv-schermen of whiteboards volgens geplande activiteiten. Een wenteltrap en lift leiden naar een mezzanine die is ontworpen als een laboratorium met 3D-printers en andere technologieën. Het paviljoen zal ruimte bieden aan vier tot zes algemene workshops tegelijk.

Vanaf eind 2018 zal het project van € 1 miljoen sterk gericht zijn op geestelijke gezondheid en voortbouwen op de eerdere samenwerkingen van het museum met medische en maatschappelijke organisaties. Het haalt ook inspiratie uit de kunsttherapiestudio van het Montreal Museum of Fine Arts, dat in 2016 werd opgericht. Maar Pelletier zegt dat het Palais de Tokyo “veel meer” heeft geleerd van zijn samenwerkingen met lokale partners zoals de liefdadigheidsvereniging France Alzheimer en Het grootste ziekenhuis van Parijs, Salpêtrière.

HAMO was de eerste kunst- en welzijnsinstelling die op een culturele plek in Frankrijk werd gebouwd, hoewel het Palais des Beaux Arts de Lille de eerste was die belangstelling voor dit gebied had: het is het enige Franse museum met een fulltime kunsttherapeut op personeel. Het Lille-programma begon in 2012 als een manier om autistische medewerkers te ondersteunen, zei Juliette Barthélémy, hoofd van de openbare programmadiensten van het museum. Beeldend therapeut Pascaline Bonnave “was een aanwinst voor ons team, we hebben haar een jaar later aangenomen”.

Ondertussen werkte Louvre-Lens onlangs samen met twee kunsttherapeuten van de vereniging L’Art&Fact om Louvre-therapie te lanceren, een reeks groepsworkshops gebaseerd op het idee dat de museumervaring zelf gezondheidsvoordelen kan hebben. “Als we artsen maar konden overtuigen om een ​​bezoek aan het Louvre-Lens voor te schrijven zoals elke andere behandeling”, zegt Gunilla Lapointe, de culturele bemiddelaar die verantwoordelijk is voor het programma, en merkt op dat dergelijke programma’s al bestaan ​​in Canada en België.