Eerder deze maand zei de Belgische regering dat ze tijdelijk zou stoppen met het verstrekken van huisvesting aan alleenstaande mannen die asiel zoeken – waarbij prioriteit wordt gegeven aan gezinnen, vrouwen en kinderen.

Minister van Buitenlandse Zaken Nicole de Moor benadrukte dat de komende maanden een grotere druk op de asielaccommodatie wordt verwacht en dat zij “absoluut wil voorkomen dat kinderen deze winter op straat belanden”. In plaats daarvan moeten alleenstaande mannen in hun levensonderhoud voorzien.

Dit leidde tot boze reacties, onder meer vanuit het Brussels Gewest en Amnesty International, die de regering opriepen haar besluit terug te draaien. De Europese Commissie zei dat ze contact zou opnemen met de Belgische autoriteiten.

In andere gevallen kregen asielzoekers te maken met negatieve reacties. Toen aanvankelijk 500 mensen aan boord van de Bibby Stockholm in Zuid-Engeland werden gebracht omdat de Britse regering geen geld wilde uitgeven aan hotelaccommodatie, kwam het onderwerp herhaaldelijk ter sprake in interviews met omwonenden.

“Het enige probleem is dat er zoveel mensen per boot komen, het zijn allemaal mannen. Waar zijn de gezinnen? Waar zijn de vrouwen en kinderen?” zei een persoon zoals geciteerd door de BBC.

Anderen zijn zelfs nog duidelijker. “Ik maak me grote zorgen, ik ben bang, ik en mijn kinderen komen hier naar de zee, naar het strand”, zei een andere vrouw, “hoe gaan we dit doen met 500 man?”

“Reizen naar Europa is gevaarlijk en duur”

Volgens het Asielagentschap van de Europese Unie waren mannen vorig jaar verantwoordelijk voor 71 procent van de asielaanvragen. Deskundigen en activisten beweren echter dat er een reden is waarom mannen vaak deze route volgen.

professor Nando Sigona, voorzitter van internationale migratie en gedwongen ontheemding aan de Universiteit van Birmingham, zei dat mannen in veel landen worden gezien als de belangrijkste kostwinners en belangrijker werk doen, zoals van hen wordt verwacht dat ze zich bij het leger voegen. “Hierdoor is de kans groter dat ze het doelwit worden van situaties van politieke en sociale onrust.”

Sigona voegde eraan toe dat “reizen naar Europa gevaarlijk en duur was en dat het moeilijk was om voldoende geld in te zamelen zodat alle leden hun toevlucht in het buitenland konden zoeken. Daarom werden de mannen vaak eerst naar het buitenland gestuurd om een ​​inkomen te verdienen om het gezin te onderhouden en ook om een ​​plek te vinden wat veiliger is. weg naar internationale bescherming via gezinshereniging”.

Hij voegde er echter aan toe dat naarmate veel landen de inspanningen op het gebied van gezinshereniging aanscherpen, steeds meer kinderen en vrouwen gevaarlijke reizen maken en hun leven riskeren. Dit geldt voor irreguliere overtochten over de Middellandse Zee en het Engelse Kanaal.

Zoals Sigona uitlegt, zal een gebrek aan communicatie met lokale gemeenschappen de angst vergroten van degenen “die nieuwe buren hebben en niets weten over hun achtergrond. Asielzoekers worden vaak in toch al verarmde en gemarginaliseerde gebieden geplaatst, waarbij hun aanwezigheid door sommige bewoners wordt gezien als de perceptie van anderen. als een vorm van uitzondering.” De communicatie met lokale gemeenschappen wordt vaak vergeten en gemeenschappen worden zonder voorafgaand overleg in een gebied ondergebracht, aldus Sigona.

Met betrekking tot het Belgische plan legde de universiteitsprofessor uit dat het “ongeloofwaardig lijkt”. Vrouwen met kinderen en gezinnen vormen een minderheid in het asielsysteem. “Natuurlijk is het belangrijk dat ze onderdak hebben voor de winter, maar het is onwaarschijnlijk dat alle alleenstaande mannen onderdak zal moeten worden ontzegd om hen te huisvesten.”

Volgens hem is het echte doel om “individuele aanvragers te straffen, waardoor de valse indruk bij het publiek wordt versterkt dat zij het systeem misbruiken en gevaarlijk zijn”.

In een document dat door campagnegroep Care4Calais op haar website werd gedeeld, stond: “De jonge mannen die je op deze boten ziet, doen hun best om hun families te beschermen. Hun moeders, grootmoeders, zussen, baby’s, dochters. Zo zegt een vader vaak dat hij zal sterven voor zijn dochter zegt een man dat hij zal sterven voor zijn vrouw? Nou, deze jongens oefenen het.”