Neulussheim. “Rush of colour in watercolor” is de titel van een tentoonstelling van Lala Abde’s werk in het Alter Bahnhof, die dit weekend te zien is. Dat was het meest levendige moment van de tentoonstelling – het was zo kleurrijk en Lala Abde beheerste de moeilijke kunst van het aquarelleren, waarbij de kleuren in elkaar overvloeien.

AdUnit Mobiel_Pos2

AdUnit_1 inhoud

Wolfgang Driver verwelkomt de vele gasten die zich vrijdag hebben verzameld voor de vernissage. Speciale vermelding gaat naar saxofonist Ellen Eichele en vibrafonist Karlheinz Steidel, die de openingsceremonie muzikaal omkaderden.

Marianne Nagel-Fahr stelt de kunstenaar voor aan het publiek. De Koerdische schilderes Lala Abde werd geboren in Irak en voltooide haar kunststudies met diploma’s in Bagdad en Florence. Hij woonde lange tijd als galeriehouder in Italië en Frankrijk voordat hij zich als freelance kunstenaar in Neurenberg vestigde. Zoals hij opmerkt, heeft hij uitgebreid geëxposeerd in Irak, Italië, Frankrijk, België, Engeland en Duitsland en heeft hij prijzen gewonnen zoals de gouden medaille van de Italiaanse Academie en de Avesta Art Prize in Duitsland.

Er wordt geprezen dat aquarel schilderen de moeilijkste van alle schildertechnieken is. Niets kan gerepareerd of overgeschilderd worden en wat op het doek wit moet blijven, moet achterblijven. Maar ondanks de hoge normen was aquarel al in het tweede millennium voor Christus bekend. De Assyriërs, Babyloniërs en Chinezen hadden deze techniek gebruikt en in het oude Egypte werd het gebruikt om het dodenboek te illustreren.

Technologie met een lange traditie

In de Middeleeuwen werd waterverf gebruikt om schetstekeningen in te kleuren en Albrecht Dürer gebruikte de unieke mogelijkheden van aquarel in zijn vroege landschapsstudies, net als de natuuronderzoeker Sybilla Merian, die een metamorf figuurtype ontwikkelde.

Volgens Marianne Nagel-Fahrer bereikte de Engelse schilder William Turner in de 18e en 19e eeuw “technisch meesterschap met waterverf”. In de 19e eeuw won ook het buitenschilderwerk aan belang en ging gepaard met een heruitvinding van het schilderen met wateroplosbare verven. “Delacroix, Cézanne, Macke, Kandinsky en Nolde creëerden veel werken in de aquareltechniek”, benadrukte Marianne Nagel-Fahr en noemde schilders als Janosch of Lüpertz als voorbeelden van moderne tijden die de techniek gebruikten.

Naast de historische hoofdlijnen besprak de spreker ook verschillende technieken van het aquarelleren. Enerzijds zijn er glacerende en waterwassende niet-dekkende kleurstoffen, die bestaan ​​uit zeer fijne kleurpigmenten en in water oplosbare bindmiddelen. “Verdund met water werden ze met een penseel op het papier aangebracht, waar de witte achtergrond door de aquarellen scheen.” Bij de glaceertechniek ontstaat een kleureffect door dunne verflagen over elkaar heen te leggen; bij de lavendelverftechniek, de nat-in-nattechniek, wordt geschilderd op een vochtige schilderondergrond of met de kleuren nog vochtig, waardoor de kleuren vervagen, wat erg moeilijk te beheersen is, weet de spijkermaker te melden.

Dat leidde hem in zijn toespraak naar Lala Abde, voor zijn werk gebruikte hij de term post-impressionistische aquarel. Abde’s thema’s zijn landschappen, stadsgezichten, portretten en bloemstillevens, die hij in expressieve tekeningen op papier zet. Met zijn werk stortte Abde zich in het neo-impressionisme en actualiseerde hij de concepten van vroegere meesters om het verhaal van de wereld van vandaag te schilderen. “Met de buitengewone poëtische gevoeligheid die naar voren komt in haar levendige landschappen, geeft ze inzicht in de ongerepte schoonheid van de natuur”, zegt Marianne Nagel-Fahrer.

De aquarelvorm die ze kiest, wordt poëtisch onder haar meesterlijke aanraking, “ze definieert haar emoties door de stilte van het bos, het stromen van het water en de natuurlijke ritmes die de wisseling van de seizoenen aankondigen”, zei hij in zijn lovende toespraak. Zijn liefde voor de natuur staat in schril contrast met zijn fascinatie voor steden en hun gebouwen, hun lawaai, ritme en verkeer.

Stillevens met bloemen, vaak vormgegeven als drieluiken, nemen een groot deel van het werk van Lala Abde in beslag. Zijn penseelstreken zijn subtiel, de tonen zacht en licht, je ruikt de bloemen bijna, concludeert de chauffeur van Nagel en stelt, met een woord van Emil Nolde, dat de kunstenaar niet alleen de natuur weerspiegelt, maar ook een kunstwerk met waarden creëert. van zichzelf. .

meekijkend over zijn schouder

De tentoonstelling in het Alter Bahnhof ging gepaard met een première – handshaking theorie en praktijk. Schilder Lala Abde was niet alleen aanwezig bij de vernissage, maar liet bezoekers ook op zaterdagmiddag meekijken en laten zien hoe zij haar schilderijen bedenkt en vormgeeft.

Ongeveer 20 mensen hoeven geen twee keer verteld te worden – op zaterdagmiddag maakten ze van de gelegenheid gebruik om mee te kijken over de schouder van de kunstenaar op het Alter Bahnhof terwijl hij zijn oogverblindende aquarellen maakt.

In ongeveer anderhalf uur heeft de schilder twee prachtige kunstwerken gemaakt. Geïnteresseerden zijn gefascineerd en attent en kalm. De hand van de kunstenaar vloog lichtjes over de twee DIN A2-vellen, die hij professioneel met verf en penseel bewerkte. Gerichte penseelstreken van rood, paars en groen zweven lichtjes over het papier. Langzaam vormde alles zich tot een prachtig boeket.

Ook de tweede overgebleven bloem was in een mum van tijd gemaakt. Daarvoor kreeg hij een welverdiend applaus van het publiek