Op een vlucht naar huis vanuit Brisbane, drie jaar geleden, betrapte mijn medepassagier, een Australische fitnesstrainer, me op het toevoegen van witte suiker aan mijn koffie en waarschuwde me snel.

‘Blijf uit de buurt van suiker, vriend. Bestel je volgende koffie zonder suikerzakjes. Misschien vind je het ook suikervrij’, zegt hij. Een minuut later merkte ik dat ik verdiept was in het praten met hem. “Zoals veel mensen denk ik dat suiker vergif is. Ik stel voor om het in zijn natuurlijke vorm van fruit te consumeren, of in ieder geval de consumptie ervan te verminderen, omdat het meerdere organen aantast.”

Zijn woorden waren als een wake-up call voor mij en ik herinner me dat veel van mijn familieleden last hebben van verschillende gezondheidscomplicaties als gevolg van diabetes.

Toen ik nog een kopje koffie bestelde en de prachtige zonsondergang vanaf de stoel bij het raam zag, deed ik er gewoon wat room aan. Ik nam een ​​slok, en toen nog een, en stak mijn duim naar hem op. “Ik heb geen behoefte aan suiker en ik kan koffie beter proeven,” zei ik tegen hem.

Sindsdien ben ik koffie zonder suiker gaan drinken, en na kleine stapjes in die richting te hebben gezet, gaf ik meteen al mijn verslavingen op.

In het begin was het moeilijk vanwege mijn zoetekauw. Mijn zelfbeheersing werd voor het eerst getest op de vlucht zelf toen we tiramisu, een van mijn favorieten, als onderdeel van het dienblad geserveerd kregen. Nogmaals, mijn Australische vriend adviseerde me om mijn geest te beheersen. Hij gaf onmiddellijk het dessert terug, terwijl ik het mijne aan een kind gaf.

Sinds die reis heb ik mijn eigen formule gemaakt, die me helpt op het suikervrije pad te blijven. Als ik wordt uitgenodigd voor een sociaal evenement, waar een dessert wordt geserveerd, beloof ik mezelf van tevoren om weg te blijven van alle woestijnen, hoe verleidelijk ze ook zijn. Het helpt me bij mijn besluit te blijven.

Als ik er ooit niet aan kan weerstaan, bijvoorbeeld chocolade uit Zwitserland en België of traditionele zoetigheden uit een beroemde winkel, neem ik niet meer dan één hap. Ik rationaliseerde dat de eerste hap me zou helpen de verrukkingen te proeven, en de tweede en derde hap zou niet anders zijn.

Wanneer iemand me vraagt ​​om een ​​dessert te proberen, commentaar gevend op de unieke smaak, zeg ik tegen mezelf: “Ik heb eerder desserts geprobeerd en ken de smaak. Dus nog een keer eten heeft geen zin.” Slagen!

Als er thuis een snoepdoosje met een trouwkaart kwam, verdeelde ik het zo snel mogelijk onder de bedienden en soms gaf ik het aan de spelende kinderen op straat. Het zorgde er ook voor dat mijn vader, die dol was op snoep, ondanks het advies van zijn arts, ze niet kon krijgen.

Er was een tijd dat ik mijn suikerinname niet onder controle had en er te veel van dronk, ongeacht hoe het mijn gezondheid beïnvloedde. Toen mijn been al enkele maanden pijn deed, gaf mijn dokter de schuld aan de suikerconsumptie. Die dagen komen vaak bij me terug.

Laten we niet vergeten dat India is bestempeld als de ‘diabeteshoofdstad van de wereld’. Hebben we allemaal gehoord: ‘voorkomen is beter dan genezen?’ Natuurlijk zit er een reden achter.

We moeten ons laten inspireren door de woorden van de Romeinse legende Horatius: “Wat we kiezen om te regeren, zal ons kennis laten maken met de bijbehorende gevolgen. De keuze is in onze handen!”

rameshinder.sandhu@gmail.com

(Auteur is een freelance reisschrijver gevestigd in Amritsar)