Jane, moet de ober van de “Express Tavern” aan Kew Bridge Road 56 Londen – op een steenworp afstand van Brentford Community Stadium – het gevoel hebben gehad dat deze EURO-kwartfinale tegen Spanje niet gemakkelijk zou zijn. Zowel voor Engelse voetballers als voor zichzelf.

De kracht waarmee de ober glazen en borden op de tafel sloeg, deed de mensen tegenover hem terugdeinzen. Als blikken konden doden (de grootte van de fooi doet er niet toe), zou niemand ooit levend uit deze pub komen. Ook na het verlossende laatste fluitsignaal bij Brighton, waar de “Lionesses” net een corner hadden gekregen en na een 0-1 achterstand 2-1 bleven tot de 84e minuut.

De uitbreiding verhoogt de zaken, Jane’s humeur blijft onveranderd – slecht.

net zo Ella Ann Toon door de bal over de lijn te duwen om gelijk te maken, zijn de rusteloze, nagelbijtende Britten die zich het hoofd hebben gebroken over hoeveel liters gesmolten goud er nodig zijn om hun frustraties in tijdgenoten te verdrinken, volledig onsamenhangend. Ze sprongen, klapten, juichten. Het eerste glas viel op de grond, de tafel schudde. Jane vond dit, niet verwonderlijk, minder grappig. Misschien omdat hij wist dat het geen flits in de pan zou zijn.

We schrijven de 96e minuut: Georgië Stanley, die op het punt stond te verhuizen van Manchester City naar FC Bayern München, vatte moed en trok zich terug, Engeland met een 2-1 voorsprong. De eerste tafel is afgelopen, breuken zijn niet meer te tellen. Het verbetert – maar nog steeds in een perfect beschaafd rijk. Er zat geen kwade wil achter, alleen een gevoel van pure opluchting. Behalve Jane, die – gemeten naar haar voornaam – waarschijnlijk niet zal worden toegewezen aan een Spaanse onderzoeker. Naar men zegt. Wie weet? Je kunt het aan Jane vragen, maar denk niet dat iemand dat zou durven.

Jane is nog steeds chagrijnig – misschien denkt ze al aan volgende dinsdag. Ook dan zou de “Express Tavern” open gaan en zou Engeland ’s avonds weer in actie komen. Dan in Sheffield in de halve finale van het EK tegen Zweden of België.

Gezagvoerder Leah Williamson van WFC Arsenal verontschuldigde zich via BBC met een knipoog voor de nagelbijter. ‘Sorry mam en pap dat je morgen moet werken en dat ik je reis naar huis heb uitgesteld. Het spijt me voor de hele natie dat het zo lang heeft geduurd, maar ik hoop dat jullie allemaal net zo opgewonden zijn als ik.’ Nee. Jane was nog steeds niet geamuseerd.