Zaterdagmiddag is er geen Kevin De Bruyne bij Aviva. Geen Thibaut Courtois, Eden Hazard of Romelu Lukaku.

De wens van Roberto Martinez om zijn superster te laten rusten is begrijpelijk in de context van het WK van dit jaar, dat de laatste kans kan zijn voor de Gouden Generatie van België om enkele trofeeën te claimen.

Maar dat betekent niet dat de bezoekers geen talent hebben. De lopende band die het afgelopen decennium enkele van ’s werelds beste spelers heeft voortgebracht, blijft rollen.

De opkomst van België naar de top van het internationale voetbal zou een voorbeeld moeten zijn voor het Ierse voetbal om te volgen. Foto: Alexander Safonov/Anadolu Agency via Getty Images

Jeremy Doku, de Rennes-aanvaller die vorig jaar in het oog sprong tijdens het EK en naar verluidt een doelwit voor Jurgen Klopp, zal in Dublin zijn. Zo ook Youri Tielemans en Alexis Saelemaekers van AC Milan.

Het kan even duren voordat een eens per generatie talent als De Bruyne opduikt, maar de ontwikkelingsstructuur in België is zo veilig dat ze kunnen hopen nooit te ver af te dwalen van de toppen die ze momenteel bezetten.

Dat het kleine België, met slechts 11 miljoen inwoners en ingeklemd tussen de voetbalgrootmachten Duitsland, Frankrijk en Nederland, de wereldtop is geworden, is een van de verhalen over de sport van de afgelopen jaren.

Maar het is een plan dat jaren heeft geduurd om tot wasdom te komen – en er zijn onderweg wat pijntjes.

Nog in 2007 kwijnde België weg op de 71e plaats op de FIFA-ranglijst en miste het vijf grote toernooien op rij tussen Euro 2004 en Euro 2012. Maar alle pijn voelt nu de moeite waard.

Jeremy Doku (links) Youri Tielemans (midden) en Thorgan Hazard (rechts) zitten zaterdag allemaal in de Belgische voetbalploeg voor hun bezoek aan Ierland. Foto: Marcio Machado/Getty Images

De zaden werden gezaaid op een zonnige nacht in Brussel in 2000, toen twee doelpunten van de Turkse Hakan Sukur België met 2-0 deed verliezen en betekende dat ze de eerste gastheren van het EK waren die hun poule niet haalden.

Hoewel Euro 2000, verlicht door de schittering van Zinedine Zidane, een enorm succes was, maakte België, als co-host, een minimale impact. Die schaamte dwong senioren van de Belgische voetbalbond om snel te handelen.

Michel Sablon was het brein achter deze onverwachte opmars naar de top van het wereldvoetbal. Assistent-manager van het Belgische team dat de halve finales van het WK 1986 bereikte, werd hem gevraagd om in te treden als technisch directeur van de FA, een rol die hij in 2013 verliet.

“Onze profclub heeft gefaald en het voetbalniveau van onze nationale ploeg was niet goed genoeg”, herinnert Sablon zich enkele jaren geleden in een interview met Sportsmail.

We begonnen nader te kijken naar wat de Fransen aan het doen waren en deden hetzelfde met Nederland. We kijken ook naar Duitsland.’

Kevin De Bruyne en Ierland international James McCarthy tijdens UEFA EURO 2016 Groep E wedstrijd in Stade Matmut Atlantique, Football. Foto: Manuel Blondeau/Icon Sport via Getty Images

Sablon beweerde vaak dat hij begon met een blanco pagina, maar realiseerde zich al snel dat de voetbalcoachingsmethoden van het land verouderd waren. Alle Belgische profploegen trouwen met drie achteraan met een veegmachine.

Zo wordt het spel aangeleerd, al het plezier eruit gezogen. Twee jaar lang werkte hij meedogenloos aan het ontwerp van het systeem dat een revolutie teweeg zou brengen in het Belgische voetbal.

Naast het bestuderen van wat drie van de meest succesvolle buren van België doen, is hij ook naar honderden jeugdcompetities in het hele land geweest en heeft hij onderzoekers van de Universiteit van Leuven opdracht gegeven om meer dan 1.600 uur aan beeldmateriaal van minderjarig voetbal te analyseren. De resultaten zijn verrassend.

Toen jeugdvoetbal op 11-side werd gespeeld, bleek dat een gemiddelde speler de bal slechts vier keer per 20 minuten aanraakte en sommigen minstens twee keer in een half uur.

‘Wetenschappelijk onderzoek was een keerpunt’, zei Sablon in het Sportsmail-interview.

De Ierse bondscoach Stephen Kenny wil een revolutie teweegbrengen in het Ierse voetbal, en er valt veel te leren van de Belgische blauwdruk. fotocredit: Stephen McCarthy/Sportsfile

“Het maakt het mogelijk om van alle clubs, alle teams te kopen. Daar zijn we mee begonnen — wetenschappelijke analyse. Als we ze de cijfers laten zien van de jongens en meisjes bij U8 en U9 die de bal maar twee keer in een half uur aanraken, kan niemand zeggen dat het geweldig is. We hebben bewijs dat het is gebeurd.

‘We hebben flyers gemaakt en plannen gemaakt voor drie verschillende groepen: eerst de club, de tweede het nationale team en ten derde de coaches op de school. We hebben voor alle drie de groepen dezelfde visie aangenomen en ze gevraagd om op een bepaalde manier te spelen op U18-niveau en lager — 4-3-3 met vleugelspelers, drie middenvelders en vier platte verdedigers — in het verleden was het altijd vlak. terug drie, dus dit is gloednieuw.

‘Het heeft meer dan vijf of zes jaar geduurd voordat iedereen het kon accepteren. Het gaat erom coaches weg te halen van een mentaliteit waarin winnen het allerbelangrijkste is, en ze te laten zien dat het hun taak is om spelers te ontwikkelen. Het is niet makkelijk. In het begin was het verschrikkelijk, maar uiteindelijk was iedereen het ermee eens.’

In wat een les zou moeten zijn voor Ierland, gebruikt België zijn omvang en het feit dat het iets meer dan twee dozijn profclubs heeft in zijn voordeel.

Ierland international Josh Cullen met Anderlecht teamgenoot en Belgisch international Yari Verschaeren tijdens de Jupiler Pro League wedstrijd tussen Zulte Waregem op 5 december 2021. Foto: Philippe Crochet/Photo News via Getty Images

In kleinere landen is het gemakkelijker om iedereen hetzelfde hymneblad te laten zingen als ze het einddoel kunnen zien. Kon het Ierse voetbal zich maar verenigen en werken aan een gemeenschappelijk doel.

Sablon stond erop dat U7-jongens en -meisjes slechts twee kanten speelden. U9 speelt vijf tegen één, U11 speelt acht tegen acht — allemaal op kleinere banen. Pas toen ze twaalf waren, speelden ze elf tegen één op een groot veld.

De theorie van zeefdruk is dat het kinderen aanmoedigt om de vaardigheden te oefenen – dribbelen en diagonaal passen – die de kern vormen van een 4-3-3-spel. En het maakt het ook gemakkelijker te begrijpen waarom De Bruyne’s strakke controle en dribbelen de verdedigers verleidde.

De infrastructuur is er nu om ervoor te zorgen dat geen van de getalenteerde spelers in België zich kwalificeert. En hoewel er tekenen zijn dat het systeem kapot is — ze kwalificeerden zich vorig jaar niet voor het Europese U21-kampioenschap bijvoorbeeld — worden alle kinderen in dat land op dezelfde manier onderwezen en aangemoedigd om te dribbelen en korte passes te gebruiken.

Anthony Barry, hoofdcoach van België Roberto Martinez, Thierry Henry en Thomas Vermaelen van Team België poseren voor een foto tijdens een training voor het Belgisch voetbalelftal voor de vriendschappelijke wedstrijden tegen Ierland en Burkina Faso in het Proximus-basiskamp op 23 maart 2022. Pic: Vincent Frustrated / Nieuwsfoto via Getty Images

En het kleine land is nu een van de grootste exporteurs van voetbaltalent geworden. Meer dan 50 procent van de spelers van het nationale team die faalden op Euro 2000, speelde in hun nationale competitie.

In de selectie die Martinez naar Qatar zal brengen, zal meer dan 90 procent buiten België spelen.

Als het komende WK de laatste kans is voor De Bruyne en Hazard om de trofeeën te verdienen die ze verdienen voor hun buitengewone talent, voelt België zich veilig in de wetenschap dat het ontwikkelingssysteem dat hen heeft voortgebracht werkt.

Er moet een les zijn voor het Ierse voetbal om te leren hoe dit kleine land groots droomt en naar de top stijgt.