Het is een mooie plek om duistere misdaden te bespreken.

De belangrijkste rechtszaal in Brugge is een omgebouwde kapel en hier stroomt het licht naar binnen door glas-in-loodramen en weerklinkt het geluid uit het gebogen dak, hoog boven ons.

En Hewa Rahimpur kwam deze kamer binnen om de beschuldigingen onder ogen te zien waarin hij centraal stond figuren in een georganiseerde misdaadgroep die lange rijen migranten organiseerde om in rubberboten het Engelse Kanaal over te steken.

Rahimpur is samen met twintig andere mannen aangeklaagd, van wie de meesten hier op de eerste dag van het proces waren.

Ze kwamen allemaal samen binnen en kwamen als onhandige kinderen de kamer binnen op de eerste dag van het nieuwe semester.

Niemand wist zeker waar hij moest zitten; sommigen keken naar het andere eind van de kamer, in de hoop vrienden of familieleden te zien.

Een vrouw klom op een van de rijen stoelen en leunde naar voren om haar man te zien. Naast hem stonden drie prinsessen, allemaal gekleed in elegante zomerjurken.

Er waren golven en glimlachen – iedereen probeerde elkaar gerust te stellen.

Rahimpur was een van de laatsten die arriveerde.

Sinds hij vorig jaar in Londen werd gearresteerd, is hij dertig jaar oud, maar ziet hij er van een afstandje jonger uit.

Hij droeg een zwart topje, een spijkerbroek en sneakers, had krullend haar en een dunne baard en had een slank figuur – kort en slank.

Maar als je beter kijkt, zie je dat hij er moe en angstig uitziet. Als hij schuldig wordt bevonden, kan hij een gevangenisstraf van maximaal 13 jaar tegemoet zien.

Hij zit sinds zijn uitlevering na zijn arrestatie vast in een Belgische gevangenis. En het was een omvangrijk onderzoek dat vijf landen omvatte voordat het met dit proces eindigde.

Brugge is een stad die berucht is vanwege vermeende mensensmokkel – de rechtbank bedient hier de haven van Zeebrugge – maar het parket van West-Vlaanderen omschreef dit als “het grootste mensensmokkelonderzoek ooit”.

De andere beklaagden zijn nu op borgtocht vrij, en in de ochtend ontmoetten we een groep van hen die op de bank zat te wachten tot het proces zou beginnen.

We riepen hun namen, en ze staken hun handen omhoog en grijnsden als schoolkinderen, alsof ze een register beantwoordden. Hun gesprek was levendig, als een groep vrienden.

Ze zijn allemaal genoemd in het onderzoek, maar in verschillende rollen, op verschillende plaatsen.

De indruk is dat vreemden vrienden worden, met gedeelde ervaringen. Veel mensen om ons heen hebben maanden in Belgische gevangenissen doorgebracht.

Reband Othman sprak. Hij is een zelfverzekerde 23-jarige in een losvallend T-shirt met de tekst “Los Angeles 92” op de achterkant.

Hij arriveerde zeven jaar geleden, toen hij vijftien was, in Duitsland en verdiende daar de kost.

Uiteindelijk, zo zei hij, regelde hij een deel van de apparatuur op te slaan in het huis van een andere beklaagde, de Duitse staatsburger Dirk Piepmeyer.

Hij werd gearresteerd toen buitenboordmotoren, gebruikt voor de oversteek van migranten, werden ontdekt in Groot-Brittannië en België, en hun serienummers werden getraceerd.

Beiden zijn op eBay gekocht op naam van Othman. Hij riskeert nu een gevangenisstraf van maximaal zeven jaar.

Eén man, Mahmoud Abdullah, hield vol dat hij een taxichauffeur was die betaald werd om buitenboordmotoren naar Calais af te leveren, maar besefte niet dat hij iets verkeerd deed.

Een ander, Bahzad Habib, zei dat hij werd gearresteerd nadat zijn neef had gevraagd zijn busje te lenen om met de boot naar Calais te rijden.

Karzan Sorachi hield vol dat hij slechts één kilometer had gereden met een kleine boot achter zijn voertuig.

Hij vertelde ons dat hij al dertig jaar in Duitsland zat, zonder strafblad. ‘Mijn broer heeft bij de Duitse politie gediend,’ zei hij.

Toen we hen naar Hewa Rahimpur vroegen, kenden ze de persoon, maar kenden ze zijn naam niet.

Rahimpur, zeiden ze, was een alias – dat ze hem kenden als Hama Khoshnaw, en geloofden dat hij uit Koerdistan kwam, en niet, zoals de man die bekend staat als Rahimpur, Iran beweerde.

Aanklagers in Brugge reageren vaak met een wrange glimlach.

“Je komt niet zo voor de rechtbank terecht alleen maar omdat je iemands auto hebt geleend”, zegt Luc Arnou, een advocaat die de “slachtoffers” vertegenwoordigt.

Hij beschreef mensensmokkel als een “bloeiende onderneming”, waarbij het elke migrant ongeveer £ 2.000 per smokkel zou kosten.

De rechtbank hoorde sms-berichten tussen Rahimpur en de mannen die zich hadden toevertrouwd aan een van de boten die volgens de aanklager waren voorzien voor de oversteek over het Kanaal.

Eén passagier schreef dat “de boot slecht was”, maar Rahimpur zei dat ze toch moesten vertrekken omdat “het niet belangrijk is dat het nog zes uur duurt, ga naar de andere kant”.

De passagier reageerde door te zeggen dat zijn motor bleef afslaan en dat hij bang was.

‘Als God het wil, kom je er wel’, zei Rahimpur. Het antwoord was dat de passagiers voor hulp contact hadden opgenomen met de Franse kustwacht.

‘Niet doen,’ zei Rahimpur. “Ga gewoon naar de andere kant.”

De drie rechters kregen mobiele telefoonvideo’s te zien uit Rahimpur, waarop gezinnen stonden te wachten in een migrantenkamp in Noord-Frankrijk, bootleveringen uit Turkije en stapels contant geld.

Rahimpur accepteerde een rol in de mensensmokkel, maar hield vol dat hij alleen verantwoordelijk was voor het verwerken van betalingen. Hij ontkent dat hij de bendeleider is.