Brigadegeneraal Aditya Madan (bd.)

De verschrikkelijke Israëlisch-Libanese oorlog is net afgelopen. Ik werd gekozen om mijn bataljon, 15 Punjab, te leiden als het Indiase VN-contingent in Libanon in 2007. Het 15e Punjab is het enige bataljon in het Punjab-regiment dat alle Sikh-soldaten heeft.

Libanon heeft een levendige westerse cultuur en de bevolking is overwegend christelijk, met een aantal sjiieten en soennieten. Ik ben me er terdege van bewust dat de grootste uitdaging tijdens vredeshandhavingstaken een effectieve communicatie tussen het leger en de burgerbevolking is.

Tijdens mijn drie maanden durende training in het Khanpur-kamp in Delhi werden mijn taken ingekort: eenvoudige maar robuuste Sikh-soldaten trainen in het begrijpen en gebruiken van eenvoudige Engelse en Libanese woorden. Het was de eerste stap om de harten en geesten van de lokale bevolking te winnen in die moeilijke tijden.

Sikhs als gemeenschap zijn zeer flexibel en hebben een zeer snelle opname. Kijk, in een mum van tijd werden de troepen niet alleen bekwaam in het gebruik van eenvoudige Libanese woorden, maar begonnen ze ook in het Engels te ploeteren. Nadat ze op de luchthaven van Beiroet waren geland, hadden ze een aangename verrassing voor de Libanezen toen ze hen in hun taal begonnen te begroeten. Het was een geweldig startpunt voor goede betrekkingen met de massa in het volgende jaar.

Ik realiseerde me al snel dat ons contingent de enige 17 mensen in Libanon was die met de Libanezen konden communiceren. Al snel werd het Sikh-leger het middelpunt van de aandacht van alle ogen. De Libanezen zijn vooral blij met de met elan versierde troepentulband, met rechtsboven de zes plooien van het uniform. De netjes gebonden tulband maakte indruk op de lokale bevolking, vooral de jonge meisjes. Ik herinner me een officiële bijeenkomst toen ik Israël moest bezoeken om wat operationele problemen op te lossen. In Jeruzalem werd mijn chauffeur, Havildar Kulwant Singh, lastiggevallen door jonge meisjes die selfies met hem wilden maken. Kulwants geluk kent geen grenzen als hij een spontane ster wordt op een beroemde toeristische plek, dus ik ben jaloers op hem. Hij was maar al te blij om mee te doen en twee mensen in de gaten te houden voor zijn commandant, die geen andere keus had dan geduldig te wachten om hem een ​​velddag te gunnen. Terugkerend naar de jeep, antwoordde hij verlegen: “Saab, speel ki karda, menu kudiyan ne gher leya (Wat kan ik doen, ik word lastiggevallen door meisjes).”

Als commandant herinner ik mezelf er elke dag aan dat ik het potentieel van iedereen onder mijn bevel moet benutten. We hebben een soldaat die zijn culinaire vaardigheden heeft aangescherpt door heerlijke jalebis te maken voordat we India verlaten. Dus liet ik hem in een klein restaurant plaatsen dat door onze eenheid werd opgejaagd voor soldaten, die snakten naar zelfgemaakt voedsel nadat ze genoeg hadden gekregen van het calorierijke dieet van de Verenigde Naties, vooral een dieet dat uit niet-vegetarisch voedsel bestond. Na een week zag ik burgers direct naast het restaurant jalebis kopen.

Ik weet zeker dat, of het nu oorlog is of het winnen van de harten en geesten van de lokale bevolking, niemand de Sikhs kan verslaan. Op een zonnige dag meldde een bedrijfspost een ongeval waarbij een pantserwagen van het Belgische contingent kantelde, waarbij de passagiers ernstig gewond raakten. Onze troepen reageerden onmiddellijk met het Rapid Action Team en waren in staat om alle gewonden te redden door ze uit het moeilijke heuvelachtige terrein te evacueren. Ik was verrast toen de Belgische minister van Defensie binnenvloog om alle leden van ons 15 Punjab Rapid Action Team te eren met medailles.

Ik realiseerde me dat buitenlandse legers grote dankbaarheid hadden jegens hun soldaten en een unieke manier om hun kameraden te eren. Voorbeeldig in ons land.