Voor slechts 200 toeschouwers (de maximale grootte die later in België werd gelegaliseerd) keerde Norma de Bellini terug in het bestuur van De Munt van Bruxelles, radicaal sterk en vernieuwd.
Vrouwen staan dit seizoen zeker in de schijnwerpers in de Munt. Na het transgressieve Tosca, na de meest menselijke Lulu en voor Carmen, biedt Norma zich hier met verwoede moderniteit aan door de ogen van beeldend kunstenaar, stylist, regisseur Christophe Coppens. De illustratieve trailers en foto’s van de opera houden het complete mysterie in stand, herhalen vertragende beelden van crashende auto’s, waardoor de impact en ontdekking van deze coole, schone en koude trans-menselijke Norma verder wordt versterkt in een betonnen decor waar alleen muziek erin slaagt soepel te bewegen.
https://www.youtube.com/watch?v=OK-sDKgyJY4
In dit koude en donkere universum waar alleen bepaalde neonlichten verschijnen in feest-/Koude Oorlog-ruimtes na de rave, lijkt de stilte de personages die erin wonen te overstemmen. Gekleed in zwarte kappen en bommenwerpers, geschoren hoofden vechten tot de dood, vleermuizen en honden aan de lijn. Het feest leek al lang geleden te zijn geëindigd en iedereen in een diep nihilisme te storten. In het licht van een westerse apocalyps die alleen de karkassen van bepaalde machines, druïden en sektarische excessen achterlaat, slaagt slechts één vrouw erin de onherleidbare “Gallië” te leiden: La Norma, zelf opgesloten in dit matriarchale systeem, wiens enige uitweg lijkt te zijn zijn om het leven te leven. dubbel. Verscheurd tussen haar status als leider, echtgenote, moeder, minnaar en vriend, drijft ze evenzeer weg als ze de Keltische mythe nadert (verder dan vorm, dichter bij de geest).
Hier is geen typische representatie, de essentie van het Westen wordt tot zijn uiterste ondergang gebracht. Verantwoordelijk voor enscenering, maar ook decors en kostuums, zet Christophe Coppens in op de volledige eliminatie van clichétekens (eiken en billhooks, lange baarden en maretak), om de aandacht van de kijkers te vestigen op de subtiliteiten tussen de hoofdpersonen (en een verbluffende resonantie met The last Palme d’Or, de film Titanium door Julia Ducournau uitgebracht na de productie van deze productie). Transhumane vrouwelijkheid, sterk en koud, versmelt met de lithografiereeksen van Andy Warhol 5 doden 11 keer in Orange (Oranje Ramp), de auto vernietigd door Valérie Belin of het schilderij van Guillaume Bresson en zijn neobarokke esthetiek over de rebellie van criminelen.
Esthetiek draait om verpletterde en gecomprimeerde machines, zoals Norma wiens psychologie veel verder gaat dan wraak of opoffering en vrouwen in alle samenlevingen plaatst, inclusief de onze, nu en in de toekomst. De directeur verzekerde hem, Regel is “een werk met een dubbele basis. Aan de ene kant staat het bekend om zijn partituur vol schitterende cantilena’s, vurige muziek en sublieme emoties, maar aan de andere kant is het gebaseerd op een libretto dat zich afspeelt in een koud en koud universum minimale obsessie met identiteit, haat en wraak.” Een verlaten en ijzige wereld waar de hitte afkomstig is van autowrakken die zijn verbrand door duistere groepen en revolutionaire fakkels.
Het Mint Symphony Orchestra, onder leiding van Sesto Quatrini, heeft een buitengewone amplitude, in schril contrast met het ijskoude decor. Elke scène is geconstrueerd in filmische schilderkunst die in de tijd hangt en de muziek volhardt in zijn ultrachromatische warmte. In navolging van Bellini’s originele partituur (en niet zijn nieuwe kritische editie), zorgt Sesto Quatrini voor respect voor het werk als geheel, zonder afleiding, waarbij de muzikale creativiteit van het orkest wordt afgestemd op de creativiteit van de solisten in de kleinste kloof. Hier past iedereen zijn verschillende persoonlijke kleurmogelijkheden samen aan.
Onder leiding van Jordi Blanch triomfeert het hele Muntkoor (hier gemaskeerd voor extra veiligheid) met een brio patriottische en krachtige liederen die Norma omringen totdat de volkswoede gedesillusioneerd wordt door haar geestelijken. Vijftig stemmen kwamen op een zeer gevoelige manier overeen. Of ze nu verborgen zijn achter het podium, in de verte worden gehoord of tegenover het orkest staan, de onherleidbare Galliërs verspreiden met hun ongevoelige verpletterende uitvoeringen de grootsheid van muziek.
De leider van deze kleine groep, Oroveso (de vader van Norma) vindt een zeer serieuze interpretatie in Michele Pertusi. De hoge stem en het timbre van de Italiaanse basbariton geven hem een vaderlijke en verbindende geruststelling. De letters zijn opgerold en de uitdrukkingen die in verschillende ravijnen zijn geplaatst schitteren met de kracht van de stamleider in de assertiviteit en de zeer persoonlijke, mooie en dynamische stemplaatsing van de zanger.
Geconfronteerd met de autoriteit van Michele Pertusi, biedt de mooie en sterke Norma zichzelf een buitengewone vertolking dankzij de Engelse Sally Matthews, die de rol aftrapt. De helderheid van de stem van de sopraan lijkt nog steeds de toonhoogte en lage horizon van deze setting te overschrijden. Hemels, autoritair, juist, de stem gaat concurreren met de duistere autoriteit van zijn personage, en geeft hem ook de complexiteit van het spel, in constante updates en adembenemend. Hoog ontwikkeld in het tragische, lijken haar aria’s een beetje te worstelen met het uiten van woede: menselijker, gevoeliger, liefdevoller dan de krijgerleider, biedt Norma zich dan vooral moeder, vriendin, minnaar, heel en modern aan.
Geconfronteerd met deze moderniteit van interpretatie, vindt de vertolker van Adalgisa’s rol in Raffaella Lupinacci een constante precisie. De mezzosopraan, die toch aan zijn rol begint, getuigt van de hooggevoelige psychologische interpretatie die wordt ingezet bij de tragische Belcantist die Norma’s pijn onderstreept. De warme, precieze, behendige en luchtige stem van de zangeres past perfect in de zanglijn van Norma en geeft zich volledig over aan het timbre van anderen om haar in een duet te trouwen. De rondheid en vrouwelijkheid van de stem die wordt verergerd, wordt aangevuld met de kracht van Norma. Meer barok dan deze, Adalgisa plaatst haar stem in een schone, precieze, warmere spleet.
De Italiaanse tenor Enea Scala merkte haar optreden zeer goed in dienst van een tragische ontwikkeling. Het sierlijke geluid is hier om de kilte van de ultramoderne podiumruimte te kleuren door levendige diepte en klassieke belcanto toe te voegen. De stem drukte zich tragisch uit met de kracht van lyrische druk, met lange, precieze ademhalingen. Een vaste klant bij de Munt, maar toch een beginner in de rol van Pollione, overdrijft nooit en stelt zich volledig ten dienste van het natuurlijke spel op het bord.
Cristina Melis debuteerde ook in haar rol als Clotilde, Norma’s metgezel. Italiaanse mezzosopranen bieden een klassiek geluid dat luid, nauwkeurig, licht geperst en helder is. In deze secundaire rol weet ze haar scherpe muzikale expressie toe te passen: precieze, kleine en goed gearticuleerde zinnen zijn die van de trouwe dienstmeid. Loïc Félix debuteerde ook in de rol van Flavio, met een stem die direct en doordringend is. Moderner en chiller, de vocale techniek van de zanger komt brutaal tot uiting met prachtige hoge tonen ontwikkeling, precieze articulatie en een zeer ritmische muzikaliteit.
Onder het applaus van het publiek bevestigde de Munt zo opnieuw zijn durf, door een nieuwe en politieke productie aan te bieden, geïnspireerd door een brandend onderwerp voor een repertoiremeesterwerk. Vrouwen die altijd in de schijnwerpers staan, belichaamd met moderne complexiteiten, worden verscheurd in het licht van de evolutie van de samenleving met twee snelheden, tussen raceauto’s en wrakken, tussen versnellingskrachten, snelheid, conflicten tot botsingen.
Inmiddels is de laatste voorstelling van deze productie volledig afgelast, naar aanleiding van de sluiting van bioscopen in België.
