Sabiri, een in Duitsland geboren Marokkaan, knielde neer op het veld, biddend en spitste zijn oren voor de Belgische stem. Hij kon een speld horen vallen; de Belgische fans werden het zwijgen opgelegd; hun spelers bleven bleek. Er was nog tijd om de gelijkmaker te maken, of misschien om de verstikte creativiteit van Kevin de Bruyne wakker te schudden en de Marokkaanse score te verbeteren — 15 minuten plus lange toegevoegde tijd is soms genoeg.

Maar in plaats daarvan viel België uiteen en maakte grapjes over hun toegeschreven FIFA nr. 2-ranglijst. Marokko, dat met minachting voortborduurde op de sfeer van het aanvallende doelpunt, dreigde België in verlegenheid te brengen en scoorde uiteindelijk een tweede doelpunt in extra tijd uit een heerlijk eerste fragment uit de schoen van Zakaria Aboukhlal. De vieringen waren ingetogener, omdat Marokko op dat moment wist dat hun illustere Europese tegenstanders noch de energie noch de verbeeldingskracht hadden om een ​​toernooicomeback te maken.

Super onderzeeër

Het script was bekend: de Marokkaanse coach Walid Reragui maakte twee wissels en beiden scoorden. België is, net als Argentinië en Duitsland, nooit meer bekomen van de schok van het eerste doelpunt. Maar het was anders dan de andere grote verrassingen van het toernooi omdat dit een spel was waarin ze België echt regeerden, sneller liepen, gespierder waren en veel meer aan hen dachten. Dat Marokko zo lang heeft gewacht om de impasse te doorbreken, is het enige onopgeloste mysterie.

Lang voordat de wisselspelers begonnen te sissen, was het Hakim Ziyech die de ouder wordende backline van België hun leeftijd liet voelen. Onderbenut bij Chelsea schitterde hij in een Marokko-shirt. Ziyech is een niet aflatende dreiging, niet alleen met zijn snelheid maar ook met zijn verschillende trucs. Hij bluft en stapt over, laat zijn schouders zakken of beweegt zijn heupen om verdedigers de verkeerde kant op te slepen.

Niet verwonderlijk produceerde hij de beste kansen voor Marokko. Niets leek zo voor de hand liggend als een kans in de 35e minuut toen hij Thorgan Hazard passeerde en een pass in het diepe rechterkanaal schoof en half over de lat schoot. Een paar minuten eerder was hij de aanbieder, op weg naar een ander spetterend punt, maar Selim Amalla sloeg de bal de tribune in.

Een minuut na de blessuretijd van de eerste helft barstte Ziyech langs Thorgan Hazard naar de rand van het strafschopgebied, waar de Belgische middenvelder zijn benen spreidde en Ziyech naar de grond sleepte. Ziyech kopte de volgende vrije trap in het net en juichte uitbundig. Alleen voor VAR om het als buitenspel te beschouwen omdat Roman Saiss in buitenspelpositie stond en werd beschouwd als inmenging in het spel. Marokko is diepbedroefd, België is er kapot van.

Ze bleven plagen en martelen. In één geval stopte hij zijn volledige run, lokte Axel Witsel erin en passeerde de bal van zijn rechtervoet naar zijn linker en vuurde een krachtig schot af vanaf 25 meter, maar Courtois pareerde de bal weg. Die zet van de Belgische doelman, die geen bijzondere relevantie of consequentie had, was misschien wel het meest ingenieuze staaltje voetbal dat België in het eerste uur presenteerde, en ving de verveling van het Belgische spel op.

Curatoren Toby Alderweireld en Jan Vertonghen, samen 67 jaar, kraken en kraken als de houten vloeren van een oud huis. Thomas Meunier is 31 jaar en nooit de meest mobiele verdediger geweest. Timothy Castagne is vernederd door een reeks gemiste kansen. Interessant genoeg negeerde coach Roberto Martinez zijn fixatie van een driemansdefensie met vier conventionele verdedigers.

Hoewel Martinez de voorkeur geeft aan zijn vleugelverdedigers om de frontlinie te plunderen, zijn Castagne en Meunier conservatiever in hun run op volle sterkte. Vaak zullen Marokkaanse widemen ze opensnijden en tackles en snikken van de laatste adem veroorzaken. Er zijn ook zorgwekkende tekenen van verval. De saaie middenveldspillen van Amadou Onana en Axel Witsel dwongen Kevin de Bruyne om dieper te spelen. En vooraan zijn Romelu Lukaku en Michy Batshuayi niet de meest ontlede van de nr. 9. Batshuayi, op zijn zachtst gezegd, is een ijverige run en trekt verdedigers de ruimte in. Maar Lukaku is verschrikkelijk, op zijn zachtst gezegd.

Wat België pijn zal doen, is niet dat ze de wedstrijd hebben verloren, maar hoe erg ze hebben verloren. België kan zich ondanks de wedstrijd tegen Kroatië nog steeds plaatsen voor de laatste 16, of misschien zelfs meer, het ongelooflijke talent van De Bruyne zou de wereld in kunnen gaan, maar de (hypothetische) gouden generatie is niet langer goud. Het kon niet eens brons zijn. Misschien was het nooit zo goud als geprojecteerd. De golden boy zondag in het Al Thumama Stadium is Marokko.