Vaak heeft voetbal de neiging om alle dogma’s van het spel omver te werpen. Denk aan Leicester City in 2016. Denk aan Royale Union Saint-Gilloise dit seizoen. De cultclub aan de rand van Brussel, die na 48 jaar terugkeert naar de Belgische top, staat op het punt de Belgische landstitel te winnen.

Met een nieuwe pool van talent speelt Union het soort voetbal dat vaak het voorrecht is van zijn rivalen, waardoor Anderlecht en Club Brugge zich afvragen: hoe heeft Union het gedaan?

De club bracht jaren door in het vagevuur van de lagere klasse in het Belgische voetbal voordat hij terugkeerde naar de tweede divisie toen de Duitse zakenman en eigenaar Jurgen Baatzsch besefte dat hij niet de financiële middelen had om Union naar het elite-niveau te brengen en de club aan Brighton verkocht. Eigenaar & Hove Albion, Tony Bloom, en zijn zakenpartner Alex Muzio.

Op sommige plaatsen is de connectie van Brighton bekritiseerd. CEO Philippe Bormans ontkent dat Union maar een kleine club is. In België hebben verschillende clubs banden met Premier League-clubs – OH Leuven van King Power met Leicester City, KV Oostende van Pacific Media Group met Burnley en Lommel SK van City Football Group met Manchester City.

Bormans: “Iedereen zal altijd bekritiseerd worden. We hoeven alleen maar ons eigen verhaal te schrijven. We hebben dezelfde aandeelhouders als Brighton. Ook met Brighton hebben we een goed contact. Zeker, maar de clubs zijn twee aparte en heel verschillende projecten. Ik begrijp dat mensen die links hebben gemaakt. We volgen onze eigen weg.”

Bloom en Muzio hebben het gedaan. Het paar transformeerde de club met zijn antieke stadion en diepe wortels in het weefsel van de Brusselse voetbalcultuur. Union heeft met 1 miljard niet het grootste budget en geeft bijna niets uit aan spelers dankzij slim snuffelen en slim rekruteren, ondersteund door een solide data-aanpak. Sportief directeur Chris O’Loughlin wordt gecrediteerd voor het opbouwen van de huidige ploeg: gelokte spits Dante Vanzeir van Racing Genk en verdediger Christian Burgess uit Portsmouth.

Het middenveldanker van Casper Nielsen kwam uit Odense in Denemarken. Het is niet altijd makkelijk om een ​​speler te overtuigen om naar een tweedeklasserclub in België te verhuizen, maar nu domineert een hechte groep, onder leiding van coach Felice Mazzu, en schrijft een ongekend succesverhaal, van promotie tot misschien wel landstitel. .

De club is weer sexy en trekt een divers publiek aan: studenten, hipsters, eurocraten en groundhoppers. Een oude fan van Ylva Braten woonde de wedstrijd voor het eerst bij in 2007 en herinnert zich: “Ik hield van de clubsfeer in het clubhuis voor en na de wedstrijd. De spelers gaan er soms zelfs heen om de fans te begroeten. Het oude lied ‘C’est l’Union qui Sourit’.”

Momenteel begroeten de spelers de fans nog in het clubhuis. Dezelfde nummers rollen nog steeds van de tribunes. Aan de ene kant is er niet veel veranderd in het Dudenpark en het Joseph Marien Stadion, met zijn art deco-hoofdtribune en glas-in-loodramen, waar de club de meeste van zijn elf nationale landstitels van voor de Tweede Wereldoorlog opeiste. Union was toen geen onbekende voor succes. Dit stadion is een cultureel erfgoed. De club kon het niet uitbreiden, waardoor de commerciële exploitatie werd beperkt.

Tot nu toe heeft Union laten zien dat slimme planning een lange weg kan gaan. Bormans en zijn eigenaren willen echter voor 70 miljoen euro verhuizen en een van de groenste stadions van Europa bouwen om de omzet te verhogen. Dat leek de volgende logische stap, maar het verlaten van Dudenpark zou de meest waardevolle troef van de Unie vernietigen: haar authenticiteit en verbinding met het verleden.

Voor Union-supporters kunnen die infrastructuuroverwegingen en plannen wachten. Union versloeg vorige week stadsrivaal Anderlecht om de seizoensafsluitende play-offs af te trappen. Met nog vijf wedstrijden te spelen heeft de ploeg van Mazzu een voorsprong van drie punten op Club Brugge. Zondag speelt Union tegen Antwerp voor een cruciale double met de regerend landskampioen. De voorsprong van de koplopers op de reguliere competitie is dramatisch geslonken, maar Union kan nog steeds dromen van het onmogelijke: voor de twaalfde keer kampioen worden. Op het einde, c’est l’Union qui sourit.