Doel staat bekend als de beroemdste spookstad van België. Maar sommige van de bewoners – waarvan slechts 21 – zien nu een sprankje hoop dat hun dorp weer tot leven zal komen.

Als dat zo was, zou het een enorme kans zijn om een ​​plaats te verlaten die zichzelf gestaag ontruimde sinds het einde van de jaren zeventig, toen de bevolking 60 keer groter was en desolate straten met vervallen, verzegelde huizen bedekt met graffiti achterlatend.

Doel, ingeklemd tussen de bloeiende haven van Antwerpen – de op een na grootste van Europa – en een kerncentrale, is een huiveringwekkende attractie geworden voor nieuwsgierige toeristen en ‘stadsverkenners’ die zichzelf moedig filmen terwijl ze door de ruïnes lopen.

De politie patrouilleert regelmatig om te voorkomen dat vandalen en krakers binnenkomen.

Slechts twee cafés – een verbonden met een 17e-eeuwse windmolen – en de smetteloze parochiekerk herinnert bezoekers eraan dat het dorp nog steeds in de vergetelheid verkeert.

“Het is geen spookstad… Maar als je hier op zondag komt, of vooral ’s avonds, dan zie je natuurlijk lege huizen en dat is wat mensen het meest triggert” om te denken dat het er wel op lijkt, zegt bewoonster Liese Stuer.

“Ik denk dat het heel belangrijk is dat mensen weten dat dit geen spookstad is, dat ze weten dat er nog steeds mensen zijn die hier proberen te leven en een leven proberen te organiseren”, zei hij.

Mevrouw Stuer, een 37-jarige Vlaamse lerares voor buitenlanders en freelance graficus, verhuisde vijf jaar geleden naar Doel toen ze samenwerkte met een local. Maar als kind bezocht hij zijn grootouders, die in de buurt woonden, en hij herinnerde het zich als een prachtige stad.

Maar het lot van Doel verslechterde eind jaren negentig toen de Belgische autoriteiten besloten de dorpen rond de Antwerpse haven over te nemen en te bulldozeren om nieuwe containerdokken te bouwen.

Terwijl het grootste deel van de bevolking weg was, bleef een hardcore aan en vocht terug in de rechtbank, door fel lobbyen en door straatkunst te promoten om kleur te geven aan leegstaande huizen.

Gezien het belang van de haven voor de Belgische economie, leek het een campagne die gedoemd was te mislukken.

De Vlaamse lokale overheid verbiedt mensen om erheen te verhuizen en vandalisme maakt de plek nog onveiliger voor een krimpende bevolking.

Maar in 2016 vernietigde het Belgische Hooggerechtshof de geplande uitbreiding, nadat het Europese Hof had geoordeeld dat het een bedreiging vormde voor het milieu van het moeras van Doel en de ecologie van de rivier de Schelde die erlangs stroomt.

Het was de natuur en de solidariteit die de mensen van Doel verenigden, die mevrouw Stuer overeind hielden.

“Het groen dat we in de zomer zien: het is hier geweldig wonen. Het is een plek waar ik wil dat mijn kind opgroeit – mensen en een omgeving die ik erg warm en gastvrij vind”, zei ze.

“Voor mij voelt het niet geïsoleerd. Helemaal niet. Het is een heel verbonden dorp.”

Maar het is nog steeds onduidelijk wat Doel precies in petto heeft.

Er zijn gesprekken gaande tussen de autoriteiten en de bewoners. In december schetsten stadsambtenaren plannen om langzaam nieuwe bewoners toe te laten en het oude scheepswrak te renoveren, terwijl ze een dok bouwen aan de rand van Doel.

De Vlaamse overheid, die nu op één na alle woningen in Doel bezit, is terughoudend om de stad in de jaren zeventig terug te zien naar een bevolking van bijna 1.300.

“We wisten dat het dorp niet zou verdwijnen… Het had wel het imago van een spookstad, maar het was niet zoals het zou moeten zijn”, zegt Vlaams minister van Financiën, Erfgoed en Huisvesting Matthias Diependaele.

Maar, zei hij, “we zullen moeten zien wat we er vandaag mee kunnen doen”, voegde hij eraan toe: “Het moeilijkste is het feit dat we zeker weten dat er daarnaast 24/7 havenactiviteit zal zijn.”

Er is geen duidelijke tijdlijn voor een beslissing over de toekomst van Doel, er is alleen sprake van een robuuster plan in de komende weken of maanden.

“Ik hoop echt dat ze zich ontwikkelen in de richting dat Doel een normaal dorp wordt, samen met de littekens natuurlijk – ze zullen altijd zichtbaar zijn, deze littekens uit het verleden”, zei mevrouw Stuer, terwijl ze een korte tijd in de tuin van haar huis stond. afstand van de kerncentrale.