Door Michael Stabenow

Sportfans en vele andere tijdgenoten die niet noodzakelijkerwijs aanspraak maken op deze eigenschap, zoeken graag naar passend amusement na de kerst voor de televisie. Er is geen tekort aan goedkope komedies, waarvan er vele niet de eerste keer op het programma staan.

Maar sporten? In Engeland is het profvoetbal tegenwoordig traditioneel in volle gang. Als u aanbieders van betaaltelevisie wilt vermijden, moet u het zonder hen doen en in plaats daarvan genoegen nemen met een verscheidenheid aan wintersportuitzendingen, waarbij het Four Hills-schanstoernooi geen uitzondering is.

In België is er een sport die tegenwoordig een ware rage is – ook op gratis tv – en die voor goede kijkcijfers zorgt: veldrijden, veldrijden in het Nederlands en veldrijden in het Frans. Terwijl veel professionele wielrenners zich opmaken voor het seizoen om over gemakkelijk berijdbare wegen in het koele zuiden van Europa te komen, stoeit een kleine groep ondertussen op overwegend modderige grond, soms ook erg ijskoud in meer noordelijke regio’s.

De races, die meestal op gevarieerde en veeleisende circuits worden verreden, duren meer dan een uur. Wie later naar de vaak bevuilde en bovendien vermoeide T-shirts van de deelnemers kijkt, kan een indruk krijgen van de strengheid van de discipline. Evenzo zijn vaardigheid aan het stuur en krachtreserves bij het trappen en – keer op keer – bij het rennen en springen met de fiets op je schouder vereist.

De fiets is gestuurd, wat op het eerste gezicht niet anders is dan een klassieke racefiets. Het bandenprofiel en de afmetingen variëren echter afhankelijk van de raceomstandigheden. Wat de bandenspanning betreft, is het ook belangrijk om rekening te houden met optimale bodemgesteldheid. Hierdoor worden wielen vaak in de “neutrale zone” gewisseld – hetzij omdat de tandwielen en het tandwiel vuil zijn, hetzij omdat het bandenprofiel en de spanning niet overeenkomen.

In Nederland en vooral in België is cross-country racen een echte cultsport geworden. Dat professionals uit één van deze twee landen de sport al jaren beheersen, heeft hieraan bijgedragen. Lang geleden waren de dagen dat Duitse racers een cruciale rol speelden in modder, modder of sneeuwbrij. Rolf Wolfshohl, winnaar van de Ronde van Spanje in 1965 en drie jaar later een eervolle zesde plaats in de Tour de France, de zwaarste meerdaagse wegwedstrijd, werd driemaal wereldkampioen veldrijden. Zijn landgenoot Klaus Thaler won in de jaren zeventig twee keer de titel.

Veel van de renners komen uit België, meer bepaald uit het Vlaamse landsdeel, die door de jaren heen een beslissende invloed hebben gehad op de evenementen. Onder hen zijn zevenvoudig wereldkampioen Erik De Vlaeminck (in de jaren zestig en zeventig) en Roland Liboton (vier wereldtitels in de jaren tachtig). Sven Nys heeft slechts twee wereldtitels. De 46-jarige voormalige racer, die nu regelmatig optreedt als televisiecommentator bij crosscountryraces, heeft de sport gedurende twee decennia heel vaak naar believen genomen.

De drie dominante veldrijders van de huidige generatie behoren ook tot de meest succesvolle op de weg. De Nederlander Mathieu Van der Poel, die tweemaal de klassieke Ronde van Vlaanderen won (2020 en 2022) en in 2021 de loodzware “Strade bianche”-koers in Toscane, liep de laatste weken wat achter in vorm. De titelverdediger is de Brit Tom Picock. Hij won een gouden medaille in mountainbiken op de Olympische Spelen van 2021 in Tokio.

De Belgische superster Wout van Aert is nu nog belangrijker. Hij is niet alleen drievoudig wereldkampioen in de discipline, hij wordt ook beschouwd als de meest veelzijdige racer van zijn generatie. In de meest recente Tour de France won de 28-jarige uit Herentals, ten oosten van Antwerpen, niet alleen drie etappes, waaronder de individuele tijdritten, maar ook de groene trui – die alleen de grote sprinters uitnodigen – voor de beste plaatsing in de dagelijkse etappes. Hoewel de 1,90 meter lange van Aert uiteindelijk 78 kilogram woog, presteerde hij ook indrukwekkender op sommige van de bergetappes – waar lichtere gewichten meestal een voordeel hebben.

Bij de wereldbekerwedstrijd van maandag in Gavere bij Gent was van der Poel, kleinzoon van de in 2019 overleden Franse wielerlegende Raymond Poulidor (“Poupou”) duidelijk aan het herwinnen, voor van Aert en Pidcock. Deze drie profs bewegen zich als vissen in het water tijdens de cross-country races, die vaak even ruig als nat zijn – tot grote vreugde van veel liefhebbers. Veel fans maken pelgrimstochten van plaats naar plaats voor het WK of “Superprestige” en andere races. Of het nu in de Vlaamse Oost-Koppenberg is, in de vesting van Namen of in de ups en downs in de Overijse – karavaan van fans ontmoeten elkaar overal.

Campers uit binnen- en buitenland komen samen op de raceavond, niet alleen gevuld met fans, maar ook met racers van alle generaties, hun begeleiders, maar vaak ook vrienden en familieleden. Daar was het meestal heel informeel – zelfs tijdens de race waren van Aert en andere deelnemende coureurs “dichtbij genoeg om aan te raken” voor degenen die aan de kant van de weg stonden.

Jarenlang vond de sportraces, die oorspronkelijk aan het begin van de 20e eeuw in Zuid-Frankrijk ontstonden, bijna uitsluitend in België en Nederland plaats, soms ook in Duitsland, Tsjechië of Zwitserland, maar nu worden er zelfs wereldbekerwedstrijden gehouden. in Amerika United of – voor het laatst voor het eerst – werd gehouden in Dublin. Lange tijd leidde de veldloopwedstrijd voor vrouwen een schimmig bestaan. Wie herinnert zich Hanka Kupfernagel nog, een Duitse die in 2000, 2001, 2005, 2008 de wereldtitel won? Tegenwoordig zijn de meest succesvolle racers bijna volledig Nederlands, zoals Fem van Emple, Shirin van Anrooij of Puck Pieterse.

Aan racedata (meestal in de middag) zal de komende dagen geen gebrek zijn. De races worden grotendeels op gratis tv uitgezonden door sportzender VRT Sporza, maar ook delen door VTM, Eurosport en Playsports. Op de kalender voor de komende dagen staan ​​wedstrijden in Heusden-Zolder (27/12), Diegem (28/12, avond), Loenhout (30/12), Baal (1/1), Herentals (3/1), Koksijde (Dit jaar 5/1), Gullegem (7.1.) en Zonhoven (8.1.) Wereldkampioenschappen vinden plaats van 3 tot 5 februari in Hoogerheide in Nederland, op een steenworp afstand van de Belgische grens.