“], “filter”: { “nextExceptions”: “img, blockquote, div”, “nextContainsExceptions”: “img, blockquote”} }”>

Wereldkampioenschappen zijn misschien het toppunt van prestatie voor elite cyclocrossrijders, maar ze zijn ook ongelooflijk ingewikkeld om te organiseren. Er zijn veel details om aan te werken, van de grondsoort onder de voeten tot de hoeveelheid bier die in de partytent moet worden gepompt.

Een van de grootste risico’s is het weer. Noord-Europa eind januari kan brutaal zijn. Natuurlijk missen gepassioneerde cyclocrossfans het barre weer. Hoe epischer een evenement, hoe langer het in het collectieve geheugen zal blijven staan.

Hier zijn enkele van de meest memorabele wereldkampioenschappen veldrijden.

De koudste

Toen de vader van Mathieu van der Poel, Adrie, in de rij stond voor het WK 1999 in Poprad, Slowakije, was de temperatuur 15 graden lager. Geen wonder dat hij huiverde. Even daarvoor was de start-finishbaan bedekt met een laag ijs. De Slowaakse oplossing was om er benzine op te spuiten en een lucifer aan te steken. De race werd een thriller. Van der Poel nam een ​​vroege voorsprong maar gleed uit in een corner, waardoor de Belg Erwin Vervecken op voorsprong kwam. Met nog één ronde te gaan, leek Vervecken, nu de organisator van de Namen Wereldbeker voor Golazo, zeker te winnen. Maar zijn teamgenoot Mario Declerq haalde hem in en rende hem voorbij. Vervecken was woedend, gebarend en vloekend naar Declerq terwijl deze door de lucht sloeg.

De meest modderige

Misschien wel de belangrijkste categorie. Echt toegewijde dwarsventilatoren zijn ook experts in bodemdrainage. Een zeer modderige race vindt plaats wanneer de verkeerde keuze van de locatie samenvalt met een apocalyptische regen. De drie races zijn in ‘cross-folklore’ ten onder gegaan als de modderigste ooit. Om als een echte mudder te worden beschouwd, moet racen meer rennen dan rijden zijn. Als je een ruiter de heuvel af ziet rennen, is dat een goed teken.

Saccolongo, Italië, 1979. De Italiaan had een sterke kans in de amateurrace met Vito Di Tano, maar de baan was te vlak voor Di Tano, die uitblonk in hardlopen. De oplossing van de organisatoren was simpel: ze slopen ’s nachts lokale brandweerlieden naar binnen en vroegen hen om het terrein water te geven. De volgende dag regende het flink. Di Tano’s World bleek een wielerwedstrijd die handig was voor rechte finishes. Hij reageerde op de creativiteit van de organisatoren met een regenboogtrui.

Lembeek, België, 1986. Tijdens professionele races omvat het weer sneeuw, regen en zonneschijn. Deze cursus is typisch Belgisch. De organisatoren hadden gewoon pech (of geluk, het is maar waar je het bekijkt) door de hevige regen in de dagen voor de race. Het Zwitserse moddermonster Albert Zweifel won de professionele race (hij won ook in Saccolongo) en Vito Di Tano won de amateurrace – zonder de hulp van de brandweerlieden van Saccolongo.

Hagendorf, Zwitserland, 1988. Korenvelden kriskras door elkaar, het veld is voor de race bevroren. Dan stijgt de temperatuur, smelt het ijs en veranderen de velden in modder. In het amateurracen was de Duitse legende Mike Kluge het zo zat dat hij stopte met racen en een halve ronde liep terwijl hij zijn fiets ondersteboven droeg terwijl de fans hem uitjouwden. Pascal Richard won de professionele race en onderstreepte de dominantie van het Zwitserland van de jaren 80.

de koudste

St. Wendel, Duitsland, 2005. Sneeuw en ijs bieden een heel ander soort vermaak dan zware modder. Racen op witgoed is vaak onvoorspelbaar en ziet er altijd goed uit op televisie. In 2005 was het circuit van Sankt Wendel zo moeilijk dat racen meer een criterium leek, alleen op ijs, niet op asfalt. Belgische maestro Sven Nys ontsnapte met Erwin Vervecken met nog twee ronden te gaan, het gat openend door over een gladde weg te glijden en nooit achterom te kijken. Bij de dames won Hanka Kupfernagel de derde van haar vier wereldkampioenschappen.

Grootste publiek

Koksijde, België, 1994. De gegevens over de grootte van het wereldpubliek zijn vrij summier, maar volgens de legende reisden in februari 1994 70.000 fans naar de duinen van Koksijde. Ze werden beloond met een spannende strijd tussen de Vlaamse held Paul Herygers en de Nederlandse speler Richard Groenendaal. Te midden van chaos, waanzinnige taferelen ontvluchten de Herygers Groenendaal in de laatste ronde, vieren ze een flamboyante overwinning en veroveren ze voor altijd een plekje in het hart van elke Vlaming. De volgende dag waren er een paar pluizige hoofden aan het werk in Antwerpen en Gent.

De diepste routine

Valkenburg, Nederland, 2018. Valkenburg was jarenlang een vaste waarde op het WK, met data in oktober. Dit betekent dat het veld, dat is gebaseerd op een casinobasis, meestal droog is. Een wereldkampioenschap begin februari is een heel andere aangelegenheid. Tegen de tijd dat de elite op zondagmiddag reed, waren de andere races door de zachte grond gegaan. Eén afdaling is erg gevaarlijk en eiste veel renners op in eerdere races. De elitemensen, die onbewust samenwerkten, klommen allemaal een lijn de heuvel af en sneden een sleur van 30 meter de grond in. Dat is de veiligste manier om langs dat deel te komen. Tegen het einde van de race – die Wout Van Aert in dominante stijl won – verdwenen zelfs de diepste carbonvelgen in de sleur.

De meest lekke band

Bieles, Luxemburg, 2017. De vroege races van het programma, die plaatsvonden op een post-industriële woestijnlocatie, waren spectaculair vanwege de ijzige omstandigheden. Naarmate het weekend vorderde, begon de grond echter te ontdooien en werd toen door de races geschud. Net onder het oppervlak van de modder, zo blijkt, liggen duizenden scherpe kleine stenen te wachten om de zachte banden te doorboren. De steekpartij verpestte de kansen van veel favoriete renners. Het evenement zal echter om meer positieve redenen worden herinnerd, aangezien Sanne Cant het langverwachte wereldkampioenschap veroverde.

Het snelst verkopende bier

Deze dubieuze prijs gaat naar Monopolie, Italië, 2003. Tegen lunchtijd op zaterdag waren de tralies droog. Voor een wereldkampioenschap veldrijden is dit echt iets apocalyptisch.