“Dit is het moment waarop het land heeft gewacht. De koningen van het noorden zijn geslaagd!” TV-commentatoren hielden zich niet in met superlatieven toen Canada hun WK-ticket veiligstelde met een 4-0 overwinning op Jamaica op 27 maart, te midden van een sneeuwstorm in Toronto. De cast – velen met tranen in hun ogen – hield het enkele minuten vol in de kou, omhelsde en liet de uitzinnige fans vieren. “Het zijn allemaal al legendes”, reageerden de commentatoren enthousiast, voorspellend: “Dat is nog maar het begin.”

Voor de tweede keer sinds 1986 staat Canada in de WK-finale. De laatste keer dat het team in de buurt kwam, was tijdens de kwalificatie voor het WK 1994 in de VS, toen ze na strafschoppen verloren van Australië in een intercontinentale play-off. Sindsdien hebben de Canadezen niet eens meegedaan. Het uitroepteken werd nog groter toen ze de vaste gasten van het WK, zoals de VS en Mexico, in deze kwalificatie achterlieten en de groep op de eerste plaats eindigden.

Nieuwe profcompetitie

Vier jaar voor het WK thuis, dat Canada samen met de VS en Mexico organiseerde, heerste er grote euforie in dit land. Kwalificatie voor Qatar gebeurde dankzij een getalenteerde generatie en gerichte ondersteuning.

Lange tijd was er geen profcompetitie in Canada. Het Canadese team is betrokken bij de Amerikaanse competitie. Plannen om je eigen kampioenschap op te zetten werden begin 2010 herhaaldelijk besproken, maar zijn tot op heden niet uitgevoerd. Na veel heen en weer gesjoemel ontstond in 2017 de Canadian Premier League, die valt onder de Football Association of Canada.

In 2019 begint het spel voorlopig met zeven teams. Clubs zijn verplicht om ten minste zes Canadese spelers op te stellen in de basiself en mogen maximaal zeven buitenlandse spelers aantrekken. Daarnaast moeten de drie lokale spelers jonger zijn dan 21 jaar en een gezamenlijke speeltijd hebben van minimaal 2000 minuten per seizoen. Het zijn voorwaarden die het doel nastreven om het Canadese voetbal verder te ontwikkelen.

Jonge hoop

Met slechts drie gespeelde seizoenen is het echter te vroeg om te praten over het effect van de competitie op het succes van het nationale team. Canada heeft daarentegen geprofiteerd van een sterke generatie spelers, van wie velen topspelers zijn in de topteams van Europa.

De hoofdpersonen zijn jonge kinderen Alphonso Davies en Jonathan David. De twee 22-jarige aanvallende spelers spelen voor Bayern München (Davies) en Lille (David) en worden beschouwd als de hoop van het land. De schok was ook groot toen Davies geblesseerd raakte in de Bundesliga-wedstrijd tegen Hertha Berlin op 5 november. Na een laatste opheldering zal hij op tijd weer fit zijn en – na zijn revalidatie in München – naar Qatar vertrekken om zich bij het team te voegen.

Liam Millar, die zich inzet voor FC Basel, haalde ook de selectie. Het valt echter nog te bezien of hij in een zwaarbewaakte aanval zal spelen. Hij stond vijf keer in de basiself in de kwalificatie en werd twee keer gewisseld.

Onbekende trainer

Het team staat onder leiding van de relatief onbekende coach John Herdman. De 47-jarige Engelsman is zelf nooit prof geworden en begon zijn coachingcarrière bij het jeugdteam van Sunderland. In 2003 verhuisde ze naar Nieuw-Zeeland, waar ze verschillende functies bekleedde bij het nationale damesteam voordat ze in 2006 hoofdcoach werd. Na twee WK-optredens trad ze toe tot het Canadese nationale damesteam in 2011, waar ze brons won op de 2012 en 2016 Olympische Spelen.

De vader van twee kinderen heeft sinds 2018 de leiding over het nationale mannenteam. Onder Herdman bereikte het team in februari van dit jaar de 33e plaats, hun hoogste positie op de wereldranglijst tot nu toe.

In een reactie op de groepstrekking zei Herdman: “Toen we werden geloot in België en Kroatië, wreven we in onze handen en zeiden: ‘Dit wordt een geweldige ervaring’.” Canada, zonder punten of goals in hun eerste WK-optreden in de VS, kan zonder druk spelen in Qatar en een gevestigd team van streek maken. (sda)