Met de invloed van Martin Peters vanuit een onbekende linksbackpositie domineren de Irons hun gastheren voor een lange tijd, maar hadden slechts één doelpunt om hun inspanningen te tonen kwam het laatste fluitsignaal.

Ronnie Boyce, wiens kopbal de FA Cup en West Ham’s kwalificatie voor Europa had veiliggesteld, stond opnieuw op het wedstrijdformulier en kopte de corner van Alan Sealey hoog in het net zeven minuten in de tweede helft.

Krantenberichten (foto, hierboven) suggereerden dat Ron Greenwood’s kant comfortabeler had moeten winnen,

Omdat La Gantoise niet in staat was om hun Engelse tegenstanders te evenaren op het gebied van technische vaardigheden, verliep de tweede etappe, gespeeld op Upton Park op 7 oktober, ook soepel.

De kop in de Times de volgende ochtend vertelde het verhaal in een paar woorden: ‘West Ham is er in totaal doorgekomen – de Belgische amateurs kregen de eer in een inefficiënte wedstrijd’.

In zijn memoires 1966 en dat allesSir Geoff Hurst beschreef de wedstrijd als ‘niet schelen’, waarmee hij een eenvoudige avond in Oost-Londen afsloot.

Greenwood bracht tijdens die wedstrijd twee wijzigingen aan in zijn basiselftal, waarbij hij de geblesseerde doelman Jim Standen verving door de 20-jarige Alan Dickie en Sealey met Peter Brabrook op de rechterflank.

West Ham, dat door hetzelfde Times-rapport als ‘zeer ondermaats’ werd beschreven, ‘probeerde met halsbrekende snelheid te spelen alsof ze de laatste trein probeerden te halen’ terwijl ze op zoek waren naar een vroeg doelpunt om hun helft tegen de tijd hoop effectief te beëindigen.

John Sissons rammelde met een vroeg schot tegen de paal, maar ondanks aanhoudende druk kwam een ​​vroeg thuisdoelpunt niet uit, waardoor de meeste van de 24.000 aanwezige fans op de Boleyn Ground gefrustreerd achterbleven.

Niet in staat om voor zichzelf te scoren, deed West Ham voor België in de 32e minuut, toen Peters de bal per ongeluk langs Dickie en in het net liet vallen voor een eigen doelpunt.

Gelukkig voor de gastheren werd hun voorsprong drie minuten voor rust eindelijk beloond toen de Sissons voor Johnny Byrne overstaken om te converteren, waardoor de Irons 2-1 op het totaal kwamen.

Er vielen geen doelpunten meer in de tweede helft, waardoor West Ham de tweede helft bereikte, maar makkelijk was het niet.

Natuurlijk versloegen de mannen van Greenwood Spartak Praag uit Tsjecho-Slowakije, Lausanne uit Zwitserland, Real Zaragoza uit Spanje en TSV München 1860 om de Europacup II te winnen bij de eerste poging – en hun reis naar Wembley was al begonnen in België.

In elkaar geslagen in Brussel…

Na het overwinnen van de koppige La Gantoise in de nazomer van 1964, kreeg West Ham United pas in mei 1976 te maken met Belgische tegenstand in competitieve actie.

Dit keer was het Anderlecht en de aanleiding was de finale van de Europa Cup Winners’ Cup, die toevallig werd gespeeld in de Belgische stad Brussel in het Heizelstadion.

John Lyall’s Hammers hebben heinde en verre gereisd om de finale te bereiken, door de Fin Lahden Reipas en de Sovjet-Unie Ararat Yerevan te verslaan, voordat ze Den Haag van Nederland en Eintracht Frankfurt van West-Duitsland versloeg in een echt klassiek tweebenig gelijkspel.

Anderlecht was Rapid Bucureşti uit Roemenië, Borac Banja Luka uit Joegoslavië en Wrexham uit Wales gepasseerd voordat het in de halve finale Sachsenring Zwickau uit Oost-Duitsland met 5-0 versloeg.

En ondanks een gepassioneerde vertoning van Irons, heeft de met sterren bezaaide Belgische kant te veel voor de Engelse kant thuis.