Komend uit Afghanistan, Afrika, het Midden-Oosten kloppen elke ochtend honderden mensen aan de deur van het vluchtelingenbureau in Brussel om asiel aan te vragen in België.

Overweldigd kon het registratiecentrum van Fedasil, dat de asielaanvragen behandelt, ze niet meer behandelen. Humanitaire organisaties luiden de noodklok.

“Zie je, de mensen die hier slapen zijn vaak mensen die gisteren en overmorgen probeerden binnen te komen, maar dat niet lukte”, zegt Helene Asselman, coördinator van Vluchtelingenwerk Vlaanderen. “Morgen of overmorgen moeten ze terugkomen. Ondertussen hebben ze geen rechten in België, hebben ze geen status en zijn ze geen legale ingezetenen. Zelfs mensen die zich al hebben aangemeld, hebben geen toegang tot opvang. Vooral alleenstaande mannen.”

“We bevinden ons in een moeilijke psychologische toestand”, zegt Muhammad Mahani, een Palestijnse asielzoeker. “We zijn al vier maanden in België en ze hebben ons geen accommodatie of simkaarten gegeven. We leven in deze vrieskou. We zijn geëmigreerd om onze toekomst op te bouwen. Maar wat we in ons land zagen, zien we hier nu.”

Zorgwekkende gezondheidstoestand

Op enkele meters van het asielaanvraagcentrum heeft de vereniging Artsen Zonder Grenzen een mobiele kliniek ingericht, dezelfde als die in oorlogsgebieden.

“Er is een vrij alarmerende gezondheidssituatie”, zegt David Vogel, belangenbehartiger van Artsen Zonder Grenzen. straten. We hebben ook 17 vermoedelijke gevallen van difterie, waarvan er drie door laboratoriumonderzoek zijn bevestigd. Er is een zeer significante achteruitgang in de geestelijke gezondheid van deze gemeenschap. Met langdurige blootstelling aan de weg, bovenop de zware migratiereis, onderbroken door geweld en ontbering. Dus we zien eigenlijk een achteruitgang op dat gebied, wat ook behoorlijk zorgwekkend is.”

Rond etenstijd vormden zich wachtrijen rond het Humanitair Centrum, een opvangcentrum gerund door ngo’s en burgergroepen, in andere delen van de stad. De situatie wordt steeds erger, zegt een van de coördinatoren.

“We voorzien gemiddeld 1.000 tot 1.200 maaltijden per dag, vergeleken met ongeveer 800 mensen een jaar geleden”, zegt Clothilde Bodson, Operations Coordinator bij het Humanitair Centrum van Brussel.

“We bieden speciale diensten aan zoals medische onderzoeken, psychologische onderzoeken, kledingdistributie, enz. Er zijn verschillende reacties van het maatschappelijk middenveld en humanitaire actoren, maar dit is niet genoeg. We beantwoorden eigenlijk aan de behoefte aan een gebrek aan staat, en het werkt niet.”

Honderden moesten buiten slapen

Elke nacht maken hulpverleners dubbele rondes door de stad om honderden mensen te helpen die noodgedwongen buiten moeten slapen. De crisis is zo groot dat zelfs Oekraïense vluchtelingen, die zowel in België als elders in Europa een bijzonder statuut hebben, steeds vaker in de kou staan.

Zoals deze vrouwen, die we ontmoetten in het Gare du Midi, in hartje Brussel.

“Ik moet tussen verschillende plaatsen reizen”, zegt Liubov Skvorets, een vluchteling uit Oekraïne, “om de nacht door te brengen in tijdelijke onderkomens. Maar de situatie in de opvang is zodanig dat je daar alleen kunt overnachten. En dan hoef je alleen maar je spullen te verzamelen en ergens anders heen te gaan”

“Toen ik mijn inschrijving ontving”, zegt Tetiana Makukha, ook onlangs aangekomen uit Oekraïne, “hoewel ik ze de documenten liet zien waarin stond dat ik kanker had, gaven ze me een overnachting in een hostel in het centrum. Maar een nacht. Ik ben hier al een volle week op het station.”

“Het cijfer dat we van het Rode Kruis krijgen, is dat er elke dag gemiddeld honderd Oekraïners aankomen in het Zuidstation”, zegt Magali Pratte van Samusocial Brussel. vijftig die echt huisvesting nodig hebben, die geen eigen oplossing heeft. En van deze 40 mensen zijn er 20 mensen die erg kwetsbaar zijn, met kinderen of zwangere vrouwen, mensen met een handicap of zieke mensen. Maar wie krijgt nu te horen dat er geen woonruimte meer is. Dus mensen blijven gaan en terugkomen, vertrekken, terugkomen. Zo gaat dat de laatste tijd.”

Verzoekers om internationale bescherming

Hulpverleners zetten hun ronde voort, dit keer onder verzoekers om internationale bescherming. Zoals hier, aan de voet van een van de opvangcentra voor asielzoekers. Ook het team van het Belgische Rode Kruis was ter plaatse.

“We hebben extra rondes voorbereid, want er is meer nood”, zegt Morgane Senden van het Belgische Rode Kruis. “We zien dat mensen dringend meer hulp nodig hebben dan wij ze kunnen geven. Omdat we niet veel hadden meegenomen, alleen koffie, thee en wat eten”

Velen slapen op matrassen op de grond, zonder enige bescherming. Hun geïmproviseerde tenten werden regelmatig door de politie ontmanteld en de groepen ontbonden.

Ook hier, zoals in Nederland, of in Frankrijk en in Zuid-Europa, betalen asielzoekers de prijs van een mislukt Europees migratiebeleid. Teruggedrongen door sommige EU-landen, lijden ze in andere onder het disfunctionele beheer van asielaanvragen.

België is vervloekt

Wanhopig bezet een groep migranten de leegstaande panden. Eén kraakpand in het enorme gebouw dat in een paar dagen tijd van ongeveer 200 mensen naar meer dan 600 mensen ging.

Marie Doutrepont vertegenwoordigt een deel van de kraakpandbewoners, die dreigen te worden ontruimd, in een groep advocaten die onvermoeibaar mobiliseren voor internationale bescherming.

“In de loop van een jaar is Fedasil, en dus via Fedasil, de Belgische staat, 7000 keer veroordeeld door arbeidsrechtbanken”, zei hij. “Wie zei dat het de wet moest respecteren en accommodatie moest bieden aan deze mensen, met een beslissing waar Fedasil zich niet aan heeft gehouden, of met zo’n vertraging dat het geen zin meer heeft. De advocaten stapten naar het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg , wat nieuw is. Ik heb zojuist voorlopige maatregelen bevolen en dit bevestigd door te zeggen dat de wet moet worden gerespecteerd en dat deze mensen moeten worden beschermd. En als ze dat niet doen, zullen ze onmenselijk en vernederend worden behandeld. En zelfs dat brengt de Belgische Staat niet in beweging!”

Nasrullah was een soldaat in Afghanistan. Hij werkte in de gevangenis van Bagram. Verschillende leden van de nieuwe Taliban-regering werden daar vastgehouden voordat ze aan de macht kwamen. Zijn leven is nu in gevaar. Net als Jean de Dieu, priester in Burundi en mensenrechtenactivist.

We vonden ze allebei later, samen met andere ongelukkige collega’s, die een door hun advocaten georganiseerde demonstratie waren komen bijwonen, niet ver van het Staatssecretariaat voor Asiel en Migratie.

“Wat heeft het voor zin om onze advocatentoga te dragen”, zei advocaat Manon Libert. “Het werken aan onze dossiers, het indienen van aanvragen, het winnen van procedures en het faciliteren van vonnissen als de Staat dit vervolgens met de voeten treedt en bewust vrouwen, kinderen en mannen op straat laat! Daarom vragen we België vandaag om zijn internationale verplichtingen na te komen! “

Het Staatssecretariaat voor Asiel en Migratie, evenals het bureau dat verantwoordelijk is voor de opvang van vluchtelingen, weigerden mijn verzoek om een ​​interview.

Onder verwijzing naar het gebrek aan voorzieningen gaf het kabinet ook de schuld aan het gebrek aan Europese solidariteit. Een argument dat volgens demonstranten onhoudbaar is, gezien de noodtoestand.