Zichzelf als een ander geslacht zien dan iemands lichamelijke constitutie, is het een mentale stoornis of een uiting van persoonlijke ervaring die niemand kan betwisten? De vraag werd gesteld door een aanpassing van de volgende editie van DSM, voor: Diagnostische en statistische handleiding voor geestelijke aandoeningen, uitgegeven door de American Psychiatric Association, die verwijst naar het globale plan. De volgende versie staat gepland voor maart.

Deze controverse wordt veroorzaakt door wijzigingen die geacht worden te werken in termen die het onderscheid tussen de seksen aanduiden, dat wil zeggen tussen mannen en vrouwen. De tegenstelling “natuurlijke man/natuurlijke vrouw” drukt deze tegenstelling tot nu toe uit (maar niet zonder de realiteit van het mannelijke of vrouwelijke lichaam te degraderen naar een dierlijke presentatie, wat eigenlijk vragen zou kunnen oproepen). In de nieuwe versie van DSM wordt dit: “individual toegewezen man/vrouw bij de geboorte.

Fundamentele veranderingen

Wat zijn de gevolgen? De aangebrachte wijzigingen zijn erg basaal. Het is een kwestie van negeren dat de geboorteaanduiding (“het is een jongen” of “het is een meisje”) voortkomt uit een objectieve observatie van de anatomische realiteit. Verschillen tussen de seksen zullen het gevolg zijn van “taak”, met andere woorden van subjectieve beslissingen die aan de baby worden opgelegd: hij kan later lijden omdat het onderhevig zal zijn aan fouten, zelfs willekeur.

→ DE FEITEN. Bio-ethiek, parlementsleden boos op behandeling intersekse kinderen

Daarom zou de volwassen baby het recht moeten hebben om het vermeende aanvankelijke geweld dat tegen hem zal worden gepleegd te corrigeren, volgens dit ideologische discours moeten zijn gevoelens worden beschouwd in overeenstemming met de onbetwistbare waarheid, zelfs als het in strijd zou zijn met de waarheid. hun lichaamsseks, hun gevoelens bepalen hun seksuele identiteit zonder rekening te houden met de realiteit van het lichaam.

Om aan deze visie te voldoen, spreekt de nieuwe versie van DSM niet langer over het “gewenste geslacht” waarnaar de “lichaamstransitie” zal gaan, maar over het “ervaren geslacht”, te begrijpen als de “juiste” seksuele identiteit. Daarom zal elke persoon de realiteit van hun lichaam beheersen om te beslissen wat hun seksuele identiteit definieert (in het Engels, hun “geslacht”), dus de samenleving moet hen helpen om zich bij deze seks aan te sluiten met een simpele klacht. Hij alleen kan de relevantie ervan beoordelen. Medische procedures voor geslachtsverandering zijn plotseling “medische procedures voor genderbevestiging” geworden, zonder dat iemand bezwaar heeft tegen verzoeken om “overgang”, met name psychiaters.

De rol van de DSM-cultuur

Ideologie? Ja, en Amerikaanse ideologie. Het bewijs is de domheid van zijn verklaring: “een fout van de natuur” zal de oorsprong zijn van gevoelens van het andere geslacht, hij zal de ziel van een meisje in het lichaam van een jongen plaatsen of omgekeerd. Amerikaanse ideologie, omdat deze theorie een militante parade is tegen de normatieve Angelsaksische samenleving, die minderheden vervolgt, vooral seksuele. Sociale ongelijkheden kunnen echter geen kunstmatige verklaringen rechtvaardigen, vooral niet als ze leiden tot een verkeerde oriëntatie van de hulp.

→ ONDERZOEK. Deze kinderen die van geslacht veranderen

Bovendien heeft het feit dat het een heel andere rol speelt in de Verenigde Staten invloed gehad op het opstellen van de DSM: niet alleen statistieken zoals in Frankrijk, maar ook de rol van economie, zelfs recht (want dat is de sleutel tot toegang tot vergoeding van zorg kosten door verzekeringen), en de rol van cultuur. Zo maakt de Amerikaanse kinderpsychiatrie grotendeels gebruik van medicamenteuze behandeling bij het omgaan met psychoaffectieve ontwikkelingsproblemen van kinderen, terwijl in Frankrijk psychologische hulp om ze op te lossen overheerst.

Chaos

Dat komt omdat de psychologische cultuur van Frankrijk er een is van begrip. Psychiatrische classificatie blijft een eenvoudige verzameling van informatie. De psychologische benadering blijft niet aan de oppervlakte van de manifestatie, maar verdiept de oorzaken ervan in het innerlijk van de levenservaring, vanuit de actualiteit van zijn familie als het een kind of tiener is, of als een herinnering aan zijn verleden. Dit begrip oordeelt niet op basis van externe en sociale criteria, het respecteert de diversiteit van elkaars uitingen, maar verlicht deze.

→ ONDERHOUD. “Geen typisch transidentiteitstraject”

Zo bespeurt de Franse psychologische cultuur verwarring in het feit dat een bepaald aantal kinderen en adolescenten ‘overgangen’ eisen: ze hebben moeite om zich aan te passen aan hun eigen lichaam. Genderidentiteit is een psychologisch proces dat leidt tot het creëren van kansen, lichaamsgeslachtschromosomen (XX of XY), de eigen behoeften, alsof het duidelijk is: “natuurlijk ben ik man/vrouw”. Dit proces omvat mannelijke bevruchting voor jongens, vrouwelijk voor meisjes, dat is opgebouwd uit de relatie van elk kind met zijn of haar ouders van hetzelfde geslacht: identificatie vormt het canvas van seksualiteit, past psychische overdracht toe.

Voortijdig mediceren

Maar deze relatie zit vol passie en valkuilen. Ze kunnen deze overdracht in verlegenheid brengen en ermee interfereren. De vraag in Frankrijk is niet of er een psychische stoornis is of niet; er is chaos die kan leiden tot luchtspiegelingen van hetzelfde geslacht. Het bezit van wat dan het andere geslacht zou zijn, is een begrijpelijke parade tegen een echte ziekte: zo verklaren de Fransen, door ervaring weerlegd en open voor respectvolle hulp aan jongeren en gezinnen om de echte malaise van het moment te verminderen. . affectieve wortel. Het Amerikaanse publiek negeerde dit en haastte zich plotseling naar invasieve en snel onomkeerbare medisch-chirurgische protocollen. Nieuwe woorden uit de DSM zullen deze voortijdige medicalisering versterken.

→ LEES OOK. ‘Genderidentiteit opnemen in wet conversietherapie is gevaarlijk’

De eis dat Amerikaanse volwassenen zelf kunnen beslissen om van geslacht te veranderen, is hun debat met de Amerikaanse samenleving. Dat deze beslissingsbevoegdheid van toepassing is op Amerikaanse kinderen en jongeren, is wat we verdienen om aan de andere kant van de Atlantische Oceaan beter bekend te maken met de malaise van jonge mensen die beweren “overgangsluchtspiegelingen” te hebben. Als dit alles in de Franse kinderpsychiatrie zou worden ingevoerd, zou dat verraad zijn aan onze psychologische cultuur: het schenkt aandacht aan de chaos van alle jonge mensen, zonder a priori, maar door kunstmatige reacties af te wijzen en door misleidende jonge mensen, die door hen gefascineerd zijn, buiten te sluiten. leeftijd door de “overgang” lijken ze onmiddellijk opgelucht te zijn zonder de daaropvolgende impact te kunnen meten.