Een tijdje geleden bladerde mijn vrouw door enkele van de herinneringsboeken van haar overleden moeder en verzamelingen krantenknipsels, enz. Ze was aan het ordenen, scannen en lezen.

U kent het oude gezegde; “Je kunt geen zolder opruimen als je kunt lezen.” Het punt is dat het moeilijk is om niet te pauzeren en alles te lezen wat je vindt, en daarom wordt het werk nooit gedaan.

Een van de krantenknipsels die Diane vond en leuk vond, was een gedicht. Ze deelde het met mij. Het heeft ons weer een concept doen denken dat de meesten van ons allemaal ervaren.

Op het knipsel stond niet de naam van de dichter; maar ik vermoed dat het Ben Burroughs of James J. Metcalfe was. Verschillende andere soortgelijke knipsels werden aan hen toegeschreven. Hier is het:

Muziek is een dagboek

Muziek is een dagboek… Van lang geleden… Het verdriet en het geluk… En vrienden die we kenden… Toen we jong waren, is elk lied gewoon… Nog een deuntje om te zingen… Maar terwijl de jaren voorbij drijven… Welke herinneringen hebben ze breng!… Elke melodie herinnert ons aan… Een bepaalde tijd en plaats… En op de keyboards van onze dromen… We zien een speciaal gezicht… Ja, muziek is een dagboek… Van herinneringen om bij te houden… Sommige koesteren we terwijl we wakker zijn… En andere terwijl we slapen… Sommige mensen beschouwen muziek als… Onze belangrijkste kunst… En ze hebben gelijk, want het houdt… Een record van het hart.

Het is een interessant fenomeen om een ​​nummer op de radio te horen en meteen te worden getransformeerd naar een andere tijd en plaats. De meeste mensen willen graag naar de muziek van hun jeugd blijven luisteren – om die reden, denk ik. Dat moet de reden zijn waarom “oldies” -stations kunnen gedijen.

Zoals het gedicht zegt, herinneren liedjes ons aan gelukkige tijden en droevige tijden. Relaties uit het verleden komen weer tot leven. Ongemakkelijke momenten tijdens dansen worden herinnerd. Soms maken gevoelens van heimwee of ‘liefdesziekte’ deel uit van de herinnering.

Ik verliet huis in de herfst van 1970 en deed mijn eerste jaar op de universiteit aan de USU in Logan. Het was vooral een heel gelukkige tijd. Maar ik had hier en daar een klein beetje heimwee.

Het nummer “Fire and Rain” van James Taylor kwam dat jaar uit en kreeg veel zendtijd op de radio. Het is een geweldig nummer, maar ik associeer het wel met melancholische momenten in het leven. Maar “melancholie” is waar het lied echt over spreekt, van gebeurtenissen uit het persoonlijke leven van JT. En dat maakt het zo’n geweldige associatieve muzikale herinnering.

Ik weet zeker dat we allemaal in een kamer zouden kunnen zitten en veel verhalen kunnen vertellen over de muzikale herinneringen en associaties met liedjes die we allemaal hebben. Het is een leuke, hartverwarmende, gemeenschappelijke ervaring die we als medemensen hebben.

Ik geloof dat hetzelfde fenomeen van het maken van herinneringen bestaat bij films. Als we aan bepaalde films denken, herinneren we ons vaak met wie we waren, wat de omstandigheden waren en wanneer het was.

We waren een paar weken geleden in het SouthTowne Theatre in Ephraim. We zagen de nieuwe versie van Steven Spielberg van de beroemde musical ‘West Side Story’. Het is het door Romeo en Julia geïnspireerde liefdesverhaal over rivaliserende bendes in New York City in de jaren vijftig. We vonden het erg leuk.

Het bracht me terug naar de originele film uit 1961 met Natalie Wood als Maria. Als jonge man was ik behoorlijk gecharmeerd van Natalie. (Leuk weetje: haar geboortenaam was: Natalia Nikolaevna Zakharenko. Ze werd geboren in San Francisco uit Russische immigrantenouders. Nu weet je waarom veel filmsterren “artiestennamen” kiezen.)

Er was geen grote menigte daar in het showhuis de avond dat we gingen. Ik zou zeggen dat er een stuk of twintig in de zaal waren. Ik ben blij dat we zijn gegaan. Er zijn gewoon een paar films die extra leuk zijn om op het grote scherm te zien terwijl je boterachtige popcorn en Hot Tamales eet. Ik denk dat we een herinnering hebben gemaakt.

Een gedenkwaardig verjaardagsfeestje voor mij was in juni 1994 in de Basin Drive-in. Een groep van ons had stoelen, dekens en boomboxen. We hebben genoten van de film “Maverick” met Mel Gibson, Jodie Foster en James Garner. Een andere geweldige nostalgische avond bij de drive-in was het nemen van de VW Campmobile en het zien van Elvis in een speciale vertoning van “Jailhouse Rock”.

Tijdens mijn leven gingen mijn ouders zelden naar de film. Dus de paar keer dat ik daar met hen was, waren onvergetelijk. Ik denk niet dat ik me de titel van de show “If It’s Tuesday, This Must Be Belgium” zou herinneren als mijn vader en moeder er niet waren geweest. (Ik heb nog steeds goede herinneringen aan de actrice Suzanne Pleshette)

Mijn ouders hielden van reizen, dus een romantische komedie gebaseerd op een Europese reisreis was wat hen overtuigde om te gaan. We gingen naar het oude “Carol” theater in Monroe. Dat showhuis stopte vele jaren geleden met het vertonen van films.

Een van de leuke dingen om daarheen te gaan, was om frisdrank uit de machine in de lobby te halen en vervolgens te kijken of je de lege fles naar de voorkant van het theater kon rollen. Het geluid van rollende flessen was onderdeel van de filmervaring.

Hier ligt dus een uitdaging. Blijf naar muziek luisteren en naar de film gaan. Doe ook andere dingen met je vrienden en familie. Het is nooit te laat om herinneringen te maken die een leven lang meegaan.

Zoals Carly Simon zong in het nummer “Anticipation” – “…this are the good old days!” De activiteiten die we nu doen, die misschien routineus en onbelangrijk lijken, zijn de dingen die je in de toekomst met plezier zult herinneren. — Merrill

Nieuwsbrief