Winkelen of een dagje uit is een vast weekendtraktatie voor veel gezinnen in het Verenigd Koninkrijk. Maar voor David en Mel is het iets speciaals.

Mel is een verzorger en David is een volwassene die ondersteuning nodig heeft.

Mel heeft jarenlang haar huis opengesteld voor mensen zoals David en biedt volwassenen met speciale behoeften een leven van onafhankelijkheid en een kans op een gezinsleven in plaats van dat van residentiële zorg.

Voor beiden is het Shared Lives-programma van West Berkshire een levensverandering geweest.

Mel is gepassioneerd over het betrekken van andere mensen.

“Zoveel mensen zeggen ‘oh dat zou ik nooit kunnen’. Maar ik zeg: ‘Nou, je woont bij je man of je kinderen’ en het is net alsof je een andere vriend hebt om echt te blijven’, zei ze.

“Het is de perfecte gemeenschapsoplossing.

“Ik denk dat je compassie en geduld moet hebben en dat je van mensen moet houden en een goed gevoel voor humor moet hebben. Er is geen vaardigheid meer dan dat.

“Ik vind het leuk om echt van dienst te zijn en hulp te bieden. Zelfs als het voor u nieuw is om mensen bij u te hebben, kunt u nog steeds een dagtocht aanbieden. “

Mel heeft zelf kinderen en zegt dat haar ouders Shared Lives-verzorgers waren toen ze een tiener was.

“Misschien willen we dingen gaan bekijken die mijn negenjarige niet zou doen, dus als we meer verzorgers zouden kunnen vinden die kleine uitstapjes zouden maken en dingen die geweldig zouden zijn”, voegt ze eraan toe.

David woont samen met andere Shared Lives-verzorgers, Mick en Wendy genaamd.

Hij is in de vijftig en heeft een leerstoornis.

Hij is ook erg sociaal, dus verhuisde hij van dat van zijn moeder naar het huis van Mick en Wendy. David wilde onafhankelijker zijn.

“Hoeveel ik ook van mijn moeder hou, ik wilde gewoon verder”, zei hij. “Ik ben nu 50, dus ik wilde mijn eigen ding doen.”

Hij heeft in de loop der jaren een paar verzorgers gehad, maar is nu permanent in zijn nieuwe huis in Newbury, waar hij de afgelopen twee jaar is geweest.

“Ik woon samen met twee mantelzorgers van Mencap”, legt hij uit. “Het is een geweldige ommekeer voor mij geweest. Ik deel het huis ook met vijf katten. Mick en Wendy voeren ze.

“Maar ik help met het zetten van de vuilnisbakken en het recyclen en stofzuig mijn kamer af en toe. Ik maak ook de vaatwasser leeg. Ik kan het min of meer alleen aan.

“Ik ga twee keer per week naar het Phoenix Center en bezoek mijn moeder en doe dit en dat. Maar mijn moeder mist me wel.”

In een tijdperk van krimpende budgetten voor sociale zorg en een stijgende oudere bevolking, verwijzen politici steeds meer naar de behoefte aan zorg die “van de gemeenschap” moet komen.

West Berkshire Council speelt zijn rol in de nationale regeling en heeft 68 woningen in de boeken.

Het plaatst kwetsbare volwassenen bij ondersteunende gezinnen in plaats van in residentiële zorg.

Veel van de 68 mensen in de West Berkshire-regeling hebben in een verzorgingshuis gezeten voordat ze de kans kregen om te leven wat de meesten van ons misschien kennen als een normaal gezinsleven.

Afgezien van het leveren van wat de voormalige minister van Volksgezondheid Jeremy Hunt het herstel van “het sociale contract tussen generaties” noemde, lijkt het erop dat het plan zowel besparingen als geluk kan opleveren.

Paul Flack is de servicemanager in de wijk en wil dat er meer mensen naar voren komen.

“Ik werk nu zo’n 15 jaar bij Shared Lives”, zei hij. “Ik denk gewoon dat mantelzorgers een unieke ondersteuning bieden. We krijgen zoveel goede, positieve reacties van mensen over hun mantelzorgers. Ze lijken gelukkig te zijn.

“Door de jaren heen is het meestal via mond-tot-mondreclame geweest om mensen bij ons te betrekken.

“Veel zorgverleners kennen ons, maar misschien willen meer mensen hun tijd of een ruimte in huis voor iemand aanbieden.

“We hebben meer mantelzorgers nodig. Ik zou graag willen dat ze naar voren komen, want het is zeer de moeite waard om te doen.”

Het is dus een win-winsituatie voor een gemeente die manieren zoekt om de kosten van de sociale zorg voor volwassenen in de wijk te verminderen.

Speciale aandacht wordt besteed aan het matchen van individuen met de meest geschikte verzorgers in het kader van het programma.

Het is dit gevoel van verbondenheid met de bredere gemeenschap dat de kern vormt van de Shared Lives-benadering.

De praktijk werd voor het eerst toegepast in Geel, België, 800 jaar geleden, toen gezinnen zorgden voor pelgrims met een geestelijke gezondheidsproblemen.

Het schema van vandaag ziet er heel anders uit.

Gebruikers zijn onder meer ouderen, zorgverlaters, ex-delinquenten, mensen met psychische problemen en mensen met een lichamelijke of verstandelijke beperking.

Verzorgers ontvangen een vergoeding die vergelijkbaar is met die van pleegzorgers, doorgaans £ 300 tot £ 600 per week voor elke gebruiker, en kunnen voorzien in behoeften waaraan niet zou worden voldaan in een traditionele zorgomgeving.

Zo bleek een verzorger in Devon met een kleine boerderij een leergehandicapte vrouw te ondersteunen die niet van haar kudde ganzen gescheiden wilde worden. Ze was dakloos geworden nadat haar moeder niet meer voor hen beiden kon zorgen en in een verzorgingshuis terechtkwam.

Plaatsingen kunnen van korte of lange duur zijn en kunnen ook worden gebruikt voor respijt, zodat mantelzorgers er even tussenuit kunnen.

Als eerste stap is er een matchingsproces. Dit houdt in dat mensen bij elkaar passen en ze de tijd geven om elkaar in hun eigen tempo te leren kennen, voordat ze zich op lange termijn verbinden tot het delen van een huis.

De belangrijkste vereiste is voor mensen die zorgzaam zijn en voor iemand anders willen zorgen. Alle mantelzorgers krijgen training en ondersteuning.

Het West Berkshire Shared Lives-programma is gebaseerd op het Phoenix Resource Centre, in Newbury, en u kunt hier meer informatie vinden op de website van de West Berkshire Council https://info.westberks.gov.uk/sharedlives