“Het oudervervreemdingssyndroom werd ontdekt door Richard Gardner, die zelf zeer controversieel was, vooral vanwege zijn opmerkingen: hij vond bijvoorbeeld dat de samenleving overdreven reageert op pedofilie en dat vrouwen graag geslagen worden. Hij sprak ook over het “homoseksualiteit-gen”. We begrijpen daarom dat er enkele vooroordelen zijn gevonden in deze theorie die grote schade aanrichten in familierechtbanken.’, vervolgde de deskundige.

“We zullen moeders als vervreemd presenteren en kinderen als geïsoleerd. Het probleem is dat sommige van de tekenen die Gardner identificeert als vervreemding, feitelijk gedrag zijn dat beschermende ouders hebben aangenomen in tijden van geweld, zoals het contact met ouders die geweld willen gebruiken, willen beperken. Dit wordt geïnterpreteerd als manipulatie, wanneer de moeder alleen haar kind wil beschermen.. Als ze zegt dat haar ex-echtgenoot beledigend is, wordt dat als ouderverstoting beschouwd!“En ter verduidelijking:”Het oudervervreemdingssyndroom wordt in België nog steeds onderwezen aan rechters, veel rechters en advocaten gebruiken het, maar ook psychologen of instellingen.“

Fatma Karali observeert regelmatig in het veld wat de gevolgen zijn van het gebruik van deze controversiële theorie. Ze richtte de steungroep Des Mères Veilleuses op, die alleenstaande moeders verenigt. “Na scheiding gebruikt gewelddadige vader zoon om moeder te blijven lastigvallen“, hij legde uit.”Het gebruik van de theorie van ouderverstoting draagt ​​bij aan dit geweld. In onze groep verloren sommige moeders de voogdij over hun kinderen nadat ze vervreemd waren verklaard, de kinderen werden teruggegeven aan de vader, zelfs toen dit mannelijke geweld werd gedocumenteerd. Een van deze moeders heeft fysiek bewijs van incest van de vader van haar kind ingediend. Justitie is ermee besmet. Hij krijgt racistische opmerkingen met de vraag hoe hij aan zijn papieren is gekomen… ook het oudervervreemdingssyndroom wordt gemobiliseerd en dit maakt de situatie erger.“