BRUSSEL (AP) – De laatste keer dat er in 2019 federale verkiezingen in België werden gehouden, duurde het bijna achttien maanden voordat een nieuwe premier kon worden beëdigd als leider van een coalitieregering van zeven partijen.

Het wachten duurde nog langer na de verkiezingen van 2010, toen het land er 541 dagen over deed om een ​​regering te vormen, wat nog steeds een wereldrecord is.

De Belgische kiezers keerden zondag in het hele land terug naar de stembus, samen met de verkiezingen voor de Europese Unie, te midden van een stijgend aantal zowel extreem-rechts als extreem-links in het land. De stemming zou ingewikkelde onderhandelingen kunnen betekenen in een land met 11,5 miljoen inwoners, verdeeld door taal en diepe regionale identiteiten.

België is langs taalkundige lijnen verdeeld, met Franstalig Wallonië in het zuiden en Nederlandstalig Vlaanderen in het noorden, en regeringen worden altijd gevormd door coalities bestaande uit partijen uit beide regio’s.

Uit recente opiniepeilingen blijkt dat er binnenkort nieuwe problemen kunnen ontstaan.

Twee Vlaams-nationalistische partijen staan ​​klaar om de meeste stemmen in Vlaanderen te vergaren, waarbij de extreemrechtse partij Vlaams Belang, die de onafhankelijkheid van Vlaanderen steunt, naar verwachting meer dan 25% van de stemmen zal winnen. Vlak achter hem zou de rechts-nationalistische partij Nieuwe Vlaamse Alliantie (N-VA) zo’n 20% van de stemmen kunnen behalen.

In Franstalig Wallonië zal de Socialistische Partij naar verwachting een kwart van de stemmen behalen, vóór de liberalen en de extreem linkse Belgische Arbeiderspartij. Het armere Wallonië – waarvan de neergang begon in de jaren zestig, terwijl de Vlaamse economie aan het verbeteren was – neigt traditioneel naar nationale eenheid, omdat de regio waarschijnlijk moeite zou hebben om op eigen kracht economisch te overleven.

Als de voorspellingen van lokatest worden bevestigd, zal het vormen van een regering uiterst moeilijk zijn, vooral als Vlaams-nationalisten zich op regionaal niveau aansluiten bij extreemrechts, een stap die hen waarschijnlijk zou uitsluiten van coalitiegesprekken met gematigde partijen.

De Belgische kiezers kozen zondag niet alleen een nieuw federaal parlement, maar ook regionale parlementen en leden van het Europees Parlement.

Sophie Wilmes, de liberale en pro-zakelijke voormalige interim-premier, heeft gewaarschuwd dat ze zich niet zal engageren in mogelijke coalitiegesprekken met rechts of links. Ook voorspelde hij ‘grote problemen’ als er een alliantie tussen de N-VA en het Vlaams Belang zou komen, iets wat N-VA-leider Bart De Wever tot nu toe heeft uitgesloten.

“Het zou de vorming van een federale regering vrijwel onmogelijk maken”, zei hij in de Belgische media. “Niemand wil een coalitie vormen met een partij die gelieerd is aan het Vlaams Belang.”

De opkomst van de anti-immigranten- en separatistische beweging van het Vlaams Belang weerspiegelt een trend die ervoor heeft gezorgd dat populistische en extreemrechtse partijen de afgelopen jaren in de hele Europese Unie terrein hebben gewonnen. In België is het Vlaams Belang tot nu toe uitgesloten van toetreding tot de regering, omdat andere Vlaamse partijen beloofden hem uit de macht te zullen zetten.

Volgens Laura Jacobs, politicoloog aan de Universiteit Antwerpen, is een van de belangrijkste troeven van het Vlaams Belang dat het niet deelneemt aan de huidige regering onder leiding van de liberaal Alexander De Croo.

“We zagen toenemende ontevredenheid onder de kiezers, veel negatieve emoties, en de partij slaagde erin deze woede te kanaliseren en een oplossing te realiseren voor het wantrouwen jegens de politieke klasse in Vlaanderen”, zei hij in een artikel voor het Centrum voor Onderzoek en Studies. bij de Robert Schuman Stichting.

“Uit peilingen blijkt dat slechts een klein aantal kiezers zich vertegenwoordigd voelt door de heersende politieke klasse, en het Vlaams Belang speelt op grote schaal in op dit gevoel”, zei hij.

Het is ook onduidelijk of de socialisten en radicaal-links na de verkiezingen een gemeenschappelijke basis kunnen vinden en zich kunnen verenigen met de Groenen, vooral gezien de dubbelzinnige opvattingen van de Arbeiderspartij over de westerse steun voor Oekraïne en de NAVO.