Uhlig’s neo-professionele blog

Door Henri Uhlig

03/04/2024 | (rsn) – Hallo lieve lezers, er is veel gebeurd sinds mijn eerste blogpost begin februari: van het eerste professionele podium tot de onverwachte eerste WorldTour-wedstrijd, maar daarover later meer!

Ik begon mijn professionele carrière tijdens de Ronde van Antalya (2 januari) in Turkije. In de eerste etappe kon ik het podium beklimmen. Met het oog van een racer pakte ik de enige bergprijs van de dag en verdiende daarmee de bergtrui. De volgende dag, na een zware dag, sprintte ik naar de overwinning. Ik kwam echter terug van een achterstand en het was “slechts” genoeg voor de derde plaats.

In eerste instantie was ik erg teleurgesteld omdat ik wist dat ik het beter kon doen en ik eindigde als vierde. Na analyse van de fotoresultaten werd mij de derde plaats toegekend, wat een mooie troostprijs was.

Toen ik de berg bereikte, mocht ik alles geven, maar daar besefte ik dat ik kansloos was tegen het 60 kilogram wegende lichtgewicht uit Italië. Ik stond minimaal 25e in het algemeen klassement.

Drie dagen na de tour, nog niet 100 procent hersteld, kreeg ik een telefoontje van de ploeg dat ik genomineerd was voor de UAE Tour. Het was mijn eerste WorldTour-wedstrijd – en dat allemaal zonder voorbereiding. In het begin had ik erg last van de hitte, maar naarmate de dag vorderde, werd dit beter. Als team probeerden we een voorsprong te nemen op Kaden (Groves), maar het was nooit genoeg om de beste resultaten te behalen. Ik bracht een ongeplande dag door in een breakout-groep.

Het is voor mij een grote eer om aan zo’n race deel te nemen. Helaas ging niet alles 100 procent, maar dat valt reuze mee want het seizoen is nog jong en wij als team leren van onze fouten. Over het algemeen kan ik veel ervaring meebrengen. Dit is ook goed voor het moreel, omdat beide benen klaar zijn om goed te gaan en te slagen.

Van warm tot koud: vijf dagen later staan ​​er twee Belgische 1.1-races op de agenda. Op de eerste dag van de GP van Criquielion probeerden we als team de race op te fleuren en alles zag er voor mij goed uit tot op 500 meter van de finish. Ik had twee kilometer voor de finish aangevallen, maar Alec Segaert zat op het achterwiel en hij ving mij op in de sprint bergop. Ik had niets meer om te vechten en werd aangevallen door het veld erachter.

De volgende dag tijdens de GP van Monseré was het een mentale strijd in zes graden hitte en constante regen. We probeerden de race weer op gang te krijgen, maar dat kwam meer doordat we het koud hadden. Ik slaagde erin om in de eerste groep te zitten en keerde met een afstand van 150 meter terug naar het podium totdat ik het pedaal losliet en pas als zevende eindigde. Dit resultaat doet pijn omdat ik de voeten en de snelheid heb.

Maar je moet de positieve kant bekijken. Ik kan stemmen in de finale van zulke races. Dat is een mooie ontwikkelingsstap. Er zijn nu enkele weken van herstel en training vóór de race na race in april.

Tot de volgende keer
Groeten,
Henry