Stromae is nog steeds een meester in regisseren! Hoe redelijk en wat een wetenschap van verrassingen en emoties zien we niet aankomen. Deze zondagavond, na een onderbreking van zeven jaar en twee maanden voor de release van zijn album “Multitude” op 4 maart, gevolgd door een tournee, gaf Stromae zijn eerste interview in jaren aan Anne-Claire Coudray, in de krant 20 uur van TF1.
Bescheiden genoeg en erg jong op 36-jarige leeftijd, in een donker klassiek pak en stropdas over een licht overhemd, zijn de grillen van vroegere vesten veranderd in paardenstaarten. Maar hoewel het interview een beetje snurken was, veranderde het plotseling in iets van een wonder zoals al haar optredens: toen verslaggevers vragen stelden over de toestand van haar gezondheid en haar depressieve fase aan het einde van haar laatste tour van 2015 , De Belgische Kunstenaar, zonder te bewegen, zonder waarschuwing, zonder met de ogen te knipperen. , zat goed in zijn stoel, antwoordde… In een lied.
Dat is te verwachten, want de muziek is er, maar de timing is geweldig: Stromae geeft toe dat hij veel effectiever is in zingen dan dat hij praat. Alsof hij alleen de vraag beantwoordt, rijgt hij het couplet en zijn ontroerende refrein aan elkaar: “Plots heb ik soms zelfmoordgedachten en ik ben er niet trots op / We denken soms dat dit de enige manier is om ze het zwijgen op te leggen. De titel heet “Hell” en in dit moment van pure muzikale komedie, bijna bioscoopachtig, deze manier van zingen zonder de tafel te verlaten, heeft Paul Van Haver alles gezegd over de beproeving.
Een echt tv-moment. We hadden het verwacht, we betwijfelden het. Stromae geeft geen interviews zoals iedereen? In het begin was het dat wel. Ja, de drang is “teruggekeerd”. Zijn huwelijk, zijn 3-jarige, maar nog niet volwaardige kind, soms “niet erg interessant toerleven”, de noodzaak om voor andere artiesten te werken, van Bigflo & Oli tot Orelsan “om de druk te verlagen”, het enorme succes van zijn eerste twee albums “So we dance” en “Square root” en zijn vijf jaar van constante krankzinnigheid voor uitputting en drugsgerelateerde kwalen die hij opliep tijdens zijn toeren, eindigt in Rwanda, het afwezige land van zijn vader, van de onvergetelijke “Papaoutai”.
Het ging over zijn moeder die hij sprak, “hij liet ons reizen met rugzakken, naar Mali, naar Mexico, overal”, hij die wilde dat zijn nieuwe album “Multitude” de “flow” van deze wereld als geheel herwerkte. Maar deze laatste vraag, deze stilte, dit lied, “Hell” zal blijven. Een nieuwe single, na “Health”, die meteen op het platform werd gepost. Hel en de terugkeer van de hemel.
“Certified introvert. Devoted internet fanatic. Subtly charming troublemaker. Thinker.”
