BRUSSEL — In de bruisende Brusselse wijk Flagey kun je van twee dingen zeker zijn: mensen zullen in de rij staan ​​om frietjes te eten bij Frit Flagey, en er zullen duiven in de buurt zijn die naar restjes pikken.

Op slechts een paar honderd meter afstand, tegen de schemering, ontvouwt zich een landschap dat niet aan België doet denken.

Honderden elektrisch groene parkieten, vaker geassocieerd met de tropen van West-Afrika of India dan de grijze en regenparkieten van Brussel, verzamelden zich in een boom naast de vijver. Ze slapen daar ’s nachts, waardoor de bomen een heldere schaduw groen krijgen en bij zonsopgang wegvliegen.

Schrijf u in voor de nieuwsbrief The Morning van de New York Times

Het aantal rozeringparkieten in Brussel is gestegen van slechts enkele in de jaren zeventig tot ongeveer 10.000 vandaag, en is na duiven en mussen een van de meest voorkomende vogels in Brussel geworden. Terwijl de populaties wilde parkieten groeien – niet alleen in Brussel maar ook in Londen, Parijs en meer dan 100 andere Europese steden – proberen onderzoekers te begrijpen hoe de tropische vogels kunnen gedijen in koude klimaten.

Eén verklaring voor de duizenden parkieten die vandaag de dag in Brussel leven, is dat ze afstammelingen zijn van een veel kleinere groep vogels die in de jaren zeventig werden vrijgelaten uit de kleine dierentuin en pretpark van de stad, Meli Park Heizel.

Volgens de plaatselijke overlevering liet de directeur van de dierentuin, Guy Florizoone, de vogels los omdat hij wat kleur aan de stad wilde toevoegen. “Het begin van de parkietenpopulatie in Brussel was ongetwijfeld de vrijlating van enkele tientallen vogels uit een dierentuin”, zegt Diederik Strubbe, een milieuwetenschapper aan de Universiteit Gent in België, die voor zijn proefschrift parkietenpopulaties bestudeerde.

Toen Florizoone, nu 80, telefonisch werd bereikt, zei hij dat hij begin jaren zeventig veertig tot vijftig parkieten had vrijgelaten als onderdeel van een experiment dat hij ‘Birds in Freedom’ noemde, zodat bezoekers ze overal konden zien. De meeste parkieten zijn terug, zei hij. Sommigen niet.

Hij zei echter dat zijn experimenten “niets te maken hadden” met de enorme groei van de parkietenpopulaties in België en in heel Europa, inclusief Groot-Brittannië. “Het is onmogelijk dat zoveel mensen over het Engelse Kanaal verspreid zijn”, zei hij. “Dat kunnen ze zich niet permitteren.”

Florizoone zei dat het warmere weer in Europa de groei van de parkietenpopulaties alleen maar heeft versneld, een rapport dat wordt bevestigd door het ParrotNet-project van de Universiteit van Kent in Engeland, dat onderzoekt hoe parkieten ecosystemen beïnvloeden.

Naast mildere winters profiteren parkieten van een gebrek aan roofdieren en een overvloedige voedselvoorziening in steden als Brussel, zeggen ornithologen.

“Stedelijke gebieden zijn een soort all-you-can-eat-restaurants”, zegt Strubbe.

Parkieten beschadigen niet alleen planten, maar ook andere dieren, waaronder vleermuizen.

Jimmy Foucault, een journalist die op een zondagavond in september langs een boom vol parkieten liep, zei dat de overvloed aan tropische vogels in Brussel zorgwekkend was. “Een soort als deze bestaat in België – het is echt vreemd,” zei hij.

Maar in Brussel leven ze in harmonie met andere soorten dankzij het behoud van oude bomen die perfect zijn voor in holtes nestelende vogels zoals parkieten, zegt Jean-Yves Paquet, directeur van Natagora, een organisatie die zich richt op milieubehoud in Brussel. . (In Londen zijn de oude parken Hyde Park en Richmond Park ook populaire plekken voor parkieten.)

“Eigenlijk is er genoeg ruimte voor iedereen”, aldus Paquet.

De autoriteiten hebben het publiek gevraagd de vogels niet te voeren, maar proberen niet actief de bevolkingsgroei te beperken, zei hij. Het hebben van ‘echt cool uitziende dieren in het wild’ kan positieve voordelen voor de geestelijke gezondheid hebben, zegt Jim Groombridge, voorzitter van ParrotNet en hoogleraar biodiversiteit aan de Universiteit van Kent.

Hoewel sommige mensen van parkieten houden, vinden anderen ze een luidruchtige bedreiging. Toen ze buiten het voormalige hoofdkwartier van de NAVO in Brussel woonden, waren de vogels zo vervelend dat functionarissen een aantal methoden probeerden om hen aan te moedigen in beweging te komen, waaronder het afspelen van opnames van haviken en valken via luidsprekers die tussen de bomen waren opgesteld.

Toch herinnert Matthew Klimow, voormalig plaatsvervangend adjunct-secretaris-generaal van de NAVO, zich de vogels nog steeds. “Parkieten maken deel uit van de charme van het stadsleven in een stad bezaaid met hectares schaduwrijke bomen”, schreef hij in een e-mail vanuit Turkmenistan, waar hij nu als ambassadeur van de VS fungeert.

Op een avond in september stopte Brigitte Dufour, een mensenrechtenadvocaat, om luid zingend de vogels te bewonderen die zich in de schemering verzamelden. “Voor mij brengen ze vreugde”, zei Dufour terwijl hij zijn hond Roméo uitliet. Hij zei dat hij het heerlijk vond om elke ochtend wakker te worden met het geluid van fluitende parkieten, wat hem het gevoel gaf midden in de natuur te zijn, in plaats van in een grote stad. “Ik dacht: als ze hier naast andere soorten zouden kunnen bestaan, waarom niet.”

ca.2023 New York Times Company