‘Verloren kinderen’

Filmservicefestival van Karlovy Vary

In de openingsscène van Michele Jacobs speelfilmdebuut neemt een vader een klein slapend meisje mee naar bed en stopt haar zachtjes in bed. Pas toen hij wakker werd, begonnen zijn nachtmerries.

Het meisje wordt wakker in een oud huis in de buurt van het bos, maar haar vader is op mysterieuze wijze verdwenen en laat haar en haar drie broers en zussen aan hun lot over. Voor restjes Dat De verloren kinderen (Les Enfants perdus), die zijn wereldpremière beleeft op het Karlovy Vary International Film Festival, ervaren kinderen vreemde en onverklaarbare fenomenen die alleen de verbeelding van jonge mensen kan opwekken. Of zij?

In het begin maakten de kinderen zich niet al te veel zorgen over hoe het met ze ging. Ze doen dingen die kinderen doen, zoals Truth or Dare spelen en een fles drank pakken. “Ik hou van de geur”, merkte iemand op na het nemen van een slok. “Soms ruikt papa zo als hij ons welterusten komt kussen,” zei een ander, in een ogenschijnlijk wegwerpbare zin die duidelijk gevolgen had.

Niet dat de Belgische filmmaker, die ook het script schreef, geïnteresseerd is in het geven van gemakkelijke antwoorden. Voor het grootste deel van zijn tijd, De verloren kinderen het heeft de onheilspellende sfeer van een langzaam brandende horrorfilm. De kinderen zien het verboden huis aan de andere kant van het bos. Een van hen trok het verschoten behang weg om het sleutelgat te onthullen en vond ogen die hem vanaf de andere kant aanstaarden. Anderen zagen vluchtige beelden van volwassenen die haar nek aanraakten en ontdekten toen dat ze daar een akelige blauwe plek had.

Dingen die ’s nachts gebeuren, worden eindelijk explicieter getoond, inclusief beestachtige ogen die schijnen in de duisternis en het luide gegrom van een of ander wezen. “Monsters bestaan ​​niet” werd de mantra van de jongere kinderen, maar het was duidelijk dat ze niet echt geloofden waar ze over zongen.

Hun angst werd meteen duidelijker. ‘Jungle wil niet dat we gaan en het huis spookt’, kondigde een van hen aan. Het oudste meisje, de 10-jarige Audrey (Iris Mirzabekiantz, toont uitstekende aanwezigheid op het scherm) probeert het bos te verkennen, maar vindt een mysterieuze tunnel die naar een raam leidt waar ze verschillende mensen in een kamer ziet die een vrouw verzorgen die lijkt te bewusteloos zijn. Om de sfeer van de David Lynch-film nog verder te versterken, dragen ze allemaal elektroden op hun hoofd.

Dit is, zoals je inmiddels weet, een elliptische mysteriefilm, met heel weinig gedeelde relevante informatie. Uiteindelijk werd duidelijk dat de moeder van de kinderen op de een of andere manier was vertrokken en dat hun vader niet meer terug wilde naar huis. “Het maakt hem verdrietig”, zei een van hen.

Voor kijkers die meer vertrouwd zijn met duidelijkere verhalen, kan de raadselachtige procedure frustrerend zijn. Maar de schrijver-regisseur beheert de procedure met visuele finesse en toonbeheersing, zodat ze boeiend blijven, en de korte speelduur voorkomt ongeduld. Er zijn ook overal schattige details, zoals wanneer kinderen de moed vinden om het bos in te gaan en zichzelf te bewapenen met zelfgemaakte wapens door keukengerei aan stokjes te lijmen. En er is een visuele bloei in de buurt van de finale die verbluffend is in zijn eenvoud.

Het kwartet van kindacteurs – Iris en Liocha Mirzabekiantz, Louis Litt Magis en Lohen Van Houtte – loopt prachtig door hun veeleisende stappen, hun zeer expressieve gezichten brengen de angst over van wat realistischer scenario’s zou kunnen zijn dan de boeman.