LOS ANGELES, 20 maart (UPI) — Tori en Lokita, in theaters vrijdag, is een somber, maar effectief drama. Het is geen spoiler om te suggereren dat er geen happy end is, maar hoe vreselijk het is, is een eyeopener.

Lokita (Joely Mbundu) dient wetspapieren in in België, waar haar oudere zus, Tori (Pablo Schils), legaal in een weeshuis woont. Helaas zijn er meer dan regeringstroepen die deze broers en zussen bedreigen.

Reclame

Lokita verdient geld door te werken in het Italiaanse restaurant Betim (Alban Ukaj), waaronder de verkoop van haar marihuana na sluitingstijd. De politie houdt Tori en Lokita willekeurig op straat aan, en de smokkelaars die hen meenemen, blijven hen om meer geld vragen.

Als de staat Lokita’s papieren ontkent, stemt ze ermee in om drie maanden op de Betim-cannabisplantage te werken, in een hokje zonder contact met Tori. Betim zou Lokita’s valse papieren krijgen, maar dat maakte hem in wezen tot een contractarbeider.

Tori vindt een manier om de marihuanaplantage binnen te sluipen om Lokita te zien, maar het is geen plaats voor kinderen. Het is ook geen plek voor volwassenen, wat de moeilijke keuzes benadrukt waarmee immigranten in veel landen worden geconfronteerd.

Schrijvers-regisseurs Jean-Pierre en Luc Dardenne brengen de krioelende omgeving waarin Tori en Lokita leven.

Ongeacht de vergoeding, Tori en Lokita zullen altijd iemand schuldig zijn, niet alleen Betim en de smokkelaars. Lokita stuurt geld naar haar familie in Garoua, maar zelfs haar moeder doet alsof Lokita haar tegenhoudt. Het is nooit genoeg.

Iedereen, van Betim tot de smokkelaars, doet alsof Tori en Lokita’s basisbehoeften hen het meest dwars zitten. Eten en dozen om bijvoorbeeld eten in te doen waren in het Betim-tijdperk erg lastig.

De consistentie van de onmenselijke behandeling is opvallend. Het moet zelfs door de sterkste persoon worden gedragen.

Hoewel Lokita ermee instemde om drie maanden op de boerderij te blijven, was het niet genoeg voor Betim. Hij wilde ook seksueel misbruik van haar maken.

Hij bood meer geld aan, maar dat deed er niet toe. Hij had papieren nodig, geen geld, en dat was het enige excuus om zijn kruipen te rechtvaardigen.

De dreiging van brand doemt op over het landgoed. De Betim-mensen verzekerden hem dat het maar één stand zou verlichten en waarschijnlijk niet de zijne, zolang hij zelf maar de elektriciteit afsneed, alsof dat geruststellend was.

Arme, lieve Tori wil de moed van haar zus op peil houden, maar dat maakt kijkers alleen maar bezorgd over het gevaar dat ze zichzelf brengt. De Dardennen hebben een aantal bedreigingen vastgesteld waarvan Tori op de hoogte is, en natuurlijk zijn er nog veel meer waarvan zelfs de kinderen zich niet bewust zijn.

Het verhaal laat echter wel een universeel fenomeen zien. Elke wereld die Tori en Lokita probeert te claimen, implementeert zijn eigen regels om mensen te beheersen.

Mensen met een vrije wil en aangeboren autonomie zouden de regels echter aanvechten en de dingen mogelijk gevaarlijker maken voor iedereen. De staat denkt de wet te zullen handhaven, maar dat stelt criminelen alleen maar in staat misbruik te maken van wanhopige immigranten.

De misdadigers dachten dat ze hun kinderen tot aan hun woonruimte onder controle konden houden, maar ze konden nog steeds niet verklaren dat een kind wanhopig zijn zus wilde zien. Misschien wel het minst effectief zijn de kinderopvangcentra die denken dat uitgaansverboden en hun regels kinderen in het gareel houden.

Hoewel het verhaal van Tori en Lokita somber is, is er toch een sprankje hoop. Vreemdelingen hielpen Tori geld naar huis te sturen en twee mensen in haar opvangcentrum waren aardig tegen haar.

Maar de meeste mensen afgebeeld in Tori en Lokitabuiten het titelpersonage variëren van egocentrisch ambivalent tot ronduit slecht.

Dardennes leeft mee met Tori en Lokita, maar durft hun beproeving niet te beschrijven. Hopelijk wekt deze film medeleven op met mensen in hun dagelijkse situaties.

Fred Topel, die naar de filmschool van Ithaca College ging, is een UPI-entertainmentschrijver uit Los Angeles. Hij is een professionele filmcriticus sinds 1999, een Rotten Tomatoes-criticus sinds 2001 en lid van de Television Critics Association sinds 2012. Lees meer over zijn werk in Entertainment.