Maar om deel te nemen aan zo’n groot toernooi heeft Marokko niet veel individueel talent. Er was echter iemand die pleitte om hen te vertegenwoordigen. Munir El-Haddadi was begin jaren 2010 al een van Europa’s meest gewilde talenten – een Spaanse staatsburger, met een talent dat werd aangescherpt in La Masia, aangeprezen als een van de toekomsten in Barcelona.

Zijn vader komt uit Marokko en is op jonge leeftijd naar Spanje geëmigreerd, en Munir identificeert zichzelf met Noord-Afrikaanse roots. Het addertje onder het gras is dat hij Spanje in alle leeftijdsgroepen heeft vertegenwoordigd en in 2014 één keer met het nationale seniorenteam heeft gespeeld. Marokko heeft de FIFA verzocht om de regel te wijzigen, om van minimaal drie optredens de norm te maken als hij niet in staat is om dit te doen. . veranderde nationale teams, en hoewel het een paar jaar duurde, gaf de FIFA in 2020 toe.

Marokko kon nooit echt het beste in Munir zien. In 2020 is die belofte afgenomen en heeft hij nooit echt zin gekregen in de Atlas Lions. Maar door de aanklacht te leiden om de regels te veranderen, liet Marokko zien hoe afhankelijk ze zijn van migranten en genaturaliseerde buitenlanders voor het succes van het nationale team.

Die filosofie heeft geresulteerd in hun ongelooflijke run op het WK 2022, waarbij ze pas het tweede Afrikaanse team werden dat vanuit een zeer moeilijke groep doorging naar de knock-outfase. Ze stonden tegenover de Europese zwaargewichten België en Kroatië, beide boordevol talent en ervaring, respectievelijk de derde en tweede geplaatste teams uit 2018, en pakten vier punten uit twee wedstrijden zonder een doelpunt tegen te krijgen. Hun 2-0 overwinning op België werd wereldwijd als een verrassing aangekondigd, maar gezien de stamboom van hun spelers en de recente resultaten lijkt dat niet zo verwonderlijk.

Hun geweldige vorm is opgebouwd rond spelers die hun tanden hebben gezet in Europese competities, evenals andere nationaliteiten na voorouderlijke immigratie, en gedijen in jeugdinstellingen in het buitenland. Het merendeel van hun belangrijkste spelers – zoals spelmaker Hakim Ziyech, vleugelverdediger Noussair Mazraoui en middenvelder Sofyan Amrabat – is geboren in Nederland. Achraf Hakimi werd geboren in Spanje – kwam op zesjarige leeftijd bij het jeugdteam van Real Madrid, terwijl doelman Yassine Bounou van Canadese afkomst is. Kapitein Romain Saiss is geboren in Frankrijk, net als buitenspeler Sofiane Boufal.

16 van de 26 Marokkaanse spelers zijn geboren of getogen in het buitenland. Hoofdcoach Walid Reragui werd zelf geboren in Parijs voordat hij aanvoerder was van het Marokkaanse voetbalteam en daarna de leiding nam. Zich wenden tot de diaspora is niet uniek voor Marokko, aangezien meer dan 100 spelers op dit WK andere landen dan hun geboorteland hebben vertegenwoordigd. Maar voor Marokko draagt ​​de omvang van hun succes bij aan het belang van deze trend.

In Mexico 1986 brak het Marokkaanse voetbal door en werd het eerste Afrikaanse team dat zich kwalificeerde voor de knock-outfase van het WK. Het is een prestatie gebouwd rond Marokko – en bij uitbreiding de Afrikaanse identiteit. Het succes van het feest van vandaag voelt als een weergave van die identiteit in de moderne tijd. Een verhaal over de duizelingwekkende ervaring van immigranten van de tweede generatie, omdat de nationale identiteit – zo specifiek voor iemands culturele ervaring en opvoeding – vervaagd wordt tijdens dit WK.

16 van de 26 Marokkaanse spelers zijn geboren of getogen in het buitenland

De bekendste diaspora

Hakim Ziyech – vleugelspeler – Nederland
Achraf Hakimi – vleugelverdediger – Spanje
Noussair Mazraoui – vleugelverdediger – Nederland
Yassine Bounou – doelman – Canada
Romain Saiss – centrale verdediger (kapitein) – Frankrijk