De spontane uitbarsting van verdriet na de dood van Pele toont de populariteit die de grote voetballer over de hele wereld genoot. Pele staat als de belichaming van al het goede in het voetbal. Allereerst combineerde ze vaardigheid met natuurlijke gratie, waardoor het spel een subtiele schoonheid kreeg die aanhangers van deze sport nooit zullen vergeten. Hij heeft ook laten zien hoe het spel kan worden gebruikt om mensen en naties bij elkaar te brengen en is een uitstekende merkambassadeur van niet alleen voetbal, maar het hele sportspectrum. De opkomst van een zeer nederige wijk tot een exclusieve club van de rijken en beroemdheden heeft een sprookje om zich heen; maar ze laat het comfort en de luxe die gepaard gaan met succes haar persoonlijkheid niet veranderen en blijft van begin tot eind net zo eenvoudig en charmant als ze is. In alle opzichten een echte held!

Pele kreeg bekendheid toen hij Brazilië naar zijn eerste WK-overwinning in 1958 loodste en maakte deel uit van het team dat vier jaar later de titel verdedigde. Hij maakte naam in de hal van de onsterfelijkheid met zijn uitstekende prestatie in 1970, toen Brazilië voor de derde keer tot kampioen werd gekroond, waarmee hij de Jules Rimet-trofee definitief veroverde. Hij speelde voor Santos, gevestigd in Sao Paulo, en de New York Cosmos, maar het waren zijn prestaties op het WK die hem tot een legende maakten.

Hetzelfde principe geldt voor Diego Maradona en Lionel Messi, twee voetballers die bijna op gelijke voet staan ​​met Pele. Hoewel ze allebei vele prijzen en onderscheidingen hebben gewonnen terwijl ze voor clubs in Europa speelden en miljoenen dollars aan vergoedingen verdienden, komt hun grootsheid tot uiting in de manier waarop ze presteren op het WK. Als Maradona de eer kon claimen voor het in zijn eentje leiden van Argentinië naar de WK-glorie in 1986, doet Messi het werk 36 jaar later met evenwicht en vaardigheid in Qatar. Het hoogtepunt van deze twee grote voetballers was de overwinning op het WK.

Het niet halen van deze mijlpaal is de reden waarom spelers als Cristiano Ronaldo en Neymar door voetballiefhebbers niet met hetzelfde respect worden behandeld als voor Messi.

Hoewel dit systeem van scorend vermogen op het voetbalveld op basis van prestaties in de zwaarste competitie ter wereld op het eerste gezicht een eerlijke methode lijkt, moet men denken aan spelers die niet konden spelen op het WK vanwege factoren buiten hun macht. Dit wordt gezegd in de context van de nieuwe voetbalsensatie die dit jaar is ontstaan ​​in de Engelse Premier League, de meest bekeken voetbalcompetitie ter wereld. Erling Haaland, een speler uit Noorwegen, die vanaf 2022 naar Manchester City komt, zorgde voor opschudding door twee opeenvolgende hattricks te scoren binnen drie weken na zijn competitiedebuut. Het is niet verrassend dat hij in augustus werd verkozen tot “Speler van de Maand”, toevallig zijn eerste maand in deze prestigieuze competitie. Haaland heeft het hele seizoen ongelooflijk veel indruk gemaakt en is tot nu toe de topscorer met 21 doelpunten in 15 wedstrijden. Dit maakte hem de snelste speler met 20 doelpunten en hij ligt op koers om het kampioenschapsrecord van Alan Shearer van 34 doelpunten in een seizoen, dat in de jaren negentig werd neergezet, te verbreken.

Haaland kwam niet in actie in Qatar omdat Noorwegen zich niet kwalificeerde voor de finale van de FIFA Wereldbeker. Haaland, geboren in 2000, vertoonde al op jonge leeftijd tekenen van vroegrijp talent. Het potentieel van Haaland werd opgemerkt door Molde, een van de topteams in Noorwegen, die hem in 2017 contracteerde. Hoewel hij in 2017 slechts vier doelpunten scoorde in 20 optredens, wat naar zijn maatstaven laag was, tekende hij voor de Oostenrijkse club Red Bull Salzburg. volgend jaar. Bundesliga-outfit Borussia Dortmund tekende hem in 2019 voor een gerapporteerde vergoeding van ongeveer $ 20 miljoen. Hij rechtvaardigde het in hem gestelde vertrouwen door de afgelopen drie jaar 62 doelpunten te maken in 67 optredens in de Bundesliga, waarmee hij in 2020-2021 de prijs “Speler van het seizoen” won. Hij is ook de topscorer in de UEFA Champions League in 2020-21, met 10 doelpunten uit acht wedstrijden. Het is deze overvloed aan gemak die hem ertoe bracht het doelpunt te maken dat ervoor zorgde dat Manchester City hem aan het begin van het seizoen 2022 ving.

Noorwegen staat momenteel 43e op de FIFA-ranglijst. Daarom waren de kansen dat ze zich kwalificeerden voor de volgende editie van het kampioenschap klein en zelfs als ze dat zouden doen, zouden ze het moeilijk vinden om door te gaan naar de knock-outfase, tenzij er een wonder gebeurde. De mogelijkheid dat Haaland de volgende editie van de FIFA Wereldbeker domineert, zoals Maradona of Messi, lijkt dus hoogst onwaarschijnlijk. Als de huidige ranglijst een indicatie is, is de kans groot dat Haaland zich zal voegen bij mensen als George Best uit Noord-Ierland en George Weah uit Liberia, die ondanks talent en vaardigheid niet in staat waren om de status van legende in het spel te bereiken. de enige reden waarom ze zijn geboren in landen die de minnow-status niet konden overtreffen.

Zijn er andere opties beschikbaar voor Haaland dan het vertegenwoordigen van Noorwegen? Er is een studie die stelt dat 16 procent van de spelers die in Qatar 2022 spelen de grens hebben overschreden om hun carrière voort te zetten. Het is verrassend om te horen dat alleen Argentinië, Brazilië, Zuid-Korea en Saoedi-Arabië al hun troepen in hun respectievelijke landen hebben geboren. Een ander interessant punt van zorg is dat 59 in Frankrijk geboren spelers in Qatar spelen, van wie slechts 22 (37 procent) Franse kleuren dragen, terwijl 56 procent voor Afrikaanse landen heeft gekozen. Dit komt omdat de kinderen van Afrikaanse immigranten die deelnemen aan het spel het recht hebben om voor hun respectieve landen in Afrika te spelen. Dit is gebaseerd op FIFA-regels die spelers toestaan ​​om te spelen voor het land waar ten minste één grootouder is geboren. De studie concludeert met de bevinding dat de structuur van voetbalcoaching voor jongeren in Frankrijk, België en Nederland kan worden gerechtvaardigd om de eer op te strijken voor de opkomst van teams uit Afrika in dit spel. De mogelijkheid om van nationaliteit te veranderen is dus niet volledig gesloten voor Haaland.

Interessant is dat een niet zo andere situatie zich ook voordoet bij cricket. De Imperial Cricket Council (voorloper van de huidige International Cricket Council) schorste Zuid-Afrika in 1970 van deelname aan internationale cricket, uit protest tegen het apartheidsbeleid van het land. Dit had tot gevolg dat de drie landen die vroeger testwedstrijden met Zuid-Afrika speelden, de betrekkingen met hen opschortten. Zo zaten alle cricketspelers uit Zuid-Afrika plotseling zonder podium om hun vaardigheden te demonstreren. De beste van hen verhuisden naar Engeland en begonnen regionale cricket te spelen, waar ze hun genialiteit lieten zien. Maar vroeg of laat slaat er een vorm van verveling toe als ze ontdekken dat het spel, ondanks geld en roem, niet hetzelfde is als het het adrenalineniveau verliest dat alleen internationale competitie kan genereren. Barry Richards, beschouwd als een van de beste slagmannen, en Mike Proctor, een enorm getalenteerde allrounder, werden het slachtoffer van dit gebrek aan motivatie en bereikten niet de hoogten die ze moesten beklimmen en veroveren.

De generatie Zuid-Afrikanen die Richards en Proctor volgden, was slimmer en verhuisde vroeg genoeg in hun leven om in aanmerking te komen om voor hun “geadopteerde” land te spelen. Dus Kepler Wessels speelde voor Australië terwijl Graeme Hick voor Engeland speelde. John Traicos, wiens eerste Test Zuid-Afrika’s laatste bleek te zijn voordat het verbod werd opgelegd, verhuisde naar Zimbabwe en vertegenwoordigde het land in beperkte cricket- en Test-wedstrijden. Pas in 1991 kon Zuid-Afrika terugkeren naar het internationale cricket nadat het land zijn beleid van discriminatie op basis van huidskleur had opgeheven. Tegen die tijd waren veel getalenteerde sporters echter weggeroest, niet in staat om hun moed te testen met de besten en hun waren te presenteren voor een wereldwijd publiek.

Naast de Zuid-Afrikanen zijn er spelers als de Afghaanse Rashid Khan, misschien wel de beste leg-spinner in het hedendaagse cricket, die niet de status hebben verdiend die ze verdienen door voor zwakke teams te spelen. Rashid is een van de topkeuzes voor franchisenemers in de Indiase Premier League en wordt met respect behandeld in internationale wedstrijden. Maar het feit dat zijn nationale team niet de kracht heeft om te veel wedstrijden in internationale cricket te winnen, verlaagt zijn slagingspercentage op het hoogste niveau van het spel.

Waar laat dit Haaland? Als hij besluit niet voor een ander land dan Noorwegen te spelen, heeft hij een grote kans om George Best en Barry Richards achter zich te laten in de carrièrelijsten en te eindigen als de man die zijn talent niet volledig tot zijn recht kan laten komen. Het verplaatsen van zijn nationaliteit naar een nieuw land zal tijd kosten, gezien de hindernissen die er zijn om het voor elkaar te krijgen, naast het feit dat hij enorm impopulair wordt in Noorwegen, iets wat hij niet wil dat gebeurt.

Men hoopt dat het succes van Haaland een golf van enthousiasme voor het voetbal in Noorwegen opwekt en dat het land in staat is om een ​​succesvol team te ontwikkelen dat in staat is om serieuze campagnes te voeren tijdens de FIFA Wereldbeker in de komende jaren, wanneer hij nog steeds op het hoogtepunt van zijn kunnen is. Alleen hierdoor kunnen de volgers van het spel zijn plaats bepalen tussen de grote spelers die dit prachtige spel hebben vereerd.

(De auteur is een voormalig internationaal cricketscheidsrechter en senior bureaucraat)